Αθηνά Χατζή - Η θάλασσα έφυγε

Ένα ακόμα ωραίο βιβλίο που διάβασα και ευχαριστήθηκα πολύ είναι το νέο μυθιστόρημα της Αθηνάς Χατζή, Η Θάλασσα Έφυγε, που κυκλοφόρησε πριν λίγες ημέρες από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Πέρα από την άρτια, απολαυστική ιστορία, η απίστευτα έξυπνη και γρήγορη γραφή του σε κάνει να γελάς. Πολλές φορές με τα χάλια μας.

Η υπόθεση σύμφωνα με τη δική μου ανάγνωση: Διάφοροι χαρακτήρες μιας νεοελλάδας που καταρρέει, αναλώνονται στο κυνήγι της ιδανικής σχέσης και του νοήματος της ζωής. Ζωές ανθρώπων που διασταυρώνονται και, ταυτόχρονα, μια κοινωνία που φθίνει με αργούς και σταθερούς ρυθμούς. Μια απλή ιστορία για μια χώρα που νόμιζε ότι θα γίνει μεγάλη. Ένα ερωτικό τρίγωνο που, όπως όλα τα ερωτικά τρίγωνα, είναι ουσιαστικά πολύγωνο.

Άννα & Τάκης: Ζευγάρι καλλιεργημένων πανεπιστημιακών που τους έχει καταπιεί η ρουτίνα. Ο ένας είναι εδώ και χρόνια αφόρητος για τον άλλον. Η Άννα δεν έχει σκεφτεί ποτέ στη ζωή της ότι μπορεί να υπάρχει η έννοια «έρωτας». Ο Τάκης, κυνικός και αμοραλιστής, αντιμετωπίζει τους ανθρώπους ως κατσαρίδες.  

Γιάννης: Λόγω οικογένειας, μεγάλωσε έχοντας πολύ άσχημη άποψη για το γυναικείο φύλο. Καφές και αθλητική εφημερίδα είναι τα δυνατά του σημεία. 

Σίμος: Αγανακτισμένος αντιεξουσιαστής νέος. Φοιτητής της Άννας.

Νταίζη: Η κινητήριος δύναμη του μυθιστορήματος. Λαϊκό παιδί, χωρίς ιδιαίτερη μόρφωση, ευφυής, καπάτσα, αρχικά σπουδάζει σε σχολή αισθητικής, μετά πιάνει δουλειά σε κατάστημα με καλλυντικά, μετά τα φτιάχνει με τον Γιάννη, μετά τα φτιάχνει και με τον Τάκη. Γενικά ένα μπλέξιμο η ζωή της. 

Γιατί αξίζει να το διαβάσετε: Η συγγραφέας γράφει εξαιρετικά και καταφέρνει να τραβήξει το ενδιαφέρον του αναγνώστη από την πρώτη σελίδα. Το βιβλίο έχει πολύ καλό ρυθμό, κοφτά κεφάλαια και σε τραβάει να διαβάσεις την εξέλιξη της υπόθεσης. 

   Οι χαρακτήρες είναι στέρεα δομημένοι και ο αναγνώστης ταυτίζεται εύκολα μαζί τους. Η Χατζή έχει ιδιαίτερο, καταιγιστικό χιούμορ, που θα αρέσει και στους φανς του Λένου Χρηστίδη. 

   Πέρα από το ερωτικό τρίγωνο των πρωταγωνιστών, έχει μεγάλο ενδιαφέρον η παρουσίαση της ελληνικής κοινωνίας κατά την τελευταία πενταετία. Αν και δεν είναι αυτό το κυρίως θέμα, η συγγραφέας περιγράφει με αιχμές την κατάσταση της χώρας και το γιατί φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.

   Η θάλασσα που έφυγε, μέσα από τη μελετημένη ελαφρότητά της, θέτει στον αναγνώστη φιλοσοφικά ερωτήματα: η δυναμική κάθε ανθρώπου και η αποτυχία εκπλήρωσής της, το μάταιο κυνήγι της ιδανικής σχέσης, η πίεση και τα στεγανά που πηγάζουν από τις ταξικές διαφορές. Το τέλος αν και είναι γλυκόπικρο, είναι πολύ συνεπές με όσα προηγήθηκαν και δεν μπορώ να το φανταστώ κάπως διαφορετικό, έστω και κατά μία τελεία.

Χαρακτηριστικό απόσπασμα: Και η Νταίζη έγινε υπάλληλος όταν μεγάλωσε. Όχι σε τράπεζα. Σε καλλυντικάδικο. Γνωστής αλυσίδας. Το Πόντος Παλάς ήταν το καμάρι του ιδιοκτήτη του, Χαράλαμπου Τριανταφυλλίδη, εκ Πόντου. Ο Πόντιος, πολυμήχανος και ικανότατος, μανούλα στο εμπόριο, είχε ξεκινήσει πουλώντας κουβαρίστρες παιδάκι ακόμα μετά την Κατοχή, σε μια πόλη καθημαγμένη από πολέμους με εχθρούς και αδελφούς μαζί. Γύρναγε στις γειτονιές με τις κουβαρίστρες του και οι μοδιστρούλες τον κάνανε χάζι, αλλά τις αγοράζανε κιόλας. Ο Χαράλαμπος (Πάκης) μεγάλωσε με ένα όραμα: η Παναγία Σουμελά να οδηγήσει τα βήματά του και να τον βοηθήσει να μεγαλουργήσει. Όπερ και συνέβη. Από τις κουβαρίστρες ο Πάκης έφτασε ιδιοκτήτης αλυσίδας καταστημάτων καλλυντικών και όχι μόνο. Τις μελέτησε τις γυναίκες από νωρίς, από κείνες τις μοδιστρούλες, που στην αρχή τον έπαιζαν στα γονατάκια τους, μετά κατά την εφηβεία του, μεστωμένο παλικαράκι καθώς ήταν, τον έπαιζαν ειδικότερα ανάμεσα στα ποδαράκια τους. 
   Τις αγαπούσε τις γυναίκες ο Πάκης. Τις αγαπούσε και με μία γνήσια ανθρωπολογική περιέργεια τις μελετούσε. Και μάθαινε τα χούγια τους, τις ανασφάλειές τους, τις κοκεταρίες τους και τις προτιμήσεις τους και κατάλαβε από νωρίς ότι μπορεί η γυναίκα να μην έχει να φάει, αλλά το λούσο της, το περιττό της δε θα το στερηθεί. Έτσι, κατέληξε να αφιερωθεί στο γυναικείο φύλο που τόσο αγάπησε και να ταχθεί στην υπηρεσία του καλλωπισμού του. Ένας κόσμος ολόκληρος το Πόντος Παλάς, ένας κόσμος εύοσμος, χρωματιστός, με μουσικές και καραμελίτσες στα ταμεία, με δώρα, προσφορές και εκδηλώσεις, με κληρώσεις και δόσεις, ό, τι ήθελε μια γυναίκα για να γίνει στιγμιαία έστω ευτυχισμένη και για πάντα φτωχότερη κατά αρκετές χιλιάδες δραχμές, εκατοντάδες ευρώ αργότερα. Και μαζί με την πληρέστερη συλλογή μανό των Βαλκανίων, όπως υποστήριζε η εδώ και χρόνια σταθερή διαφημιστική του ατάκα. Και πίσω από τα ταμεία του ισογείου, τα κεντρικά, δέσποζε η εικόνα της Παναγίας Σουμελά, ως άλλη Αθηνά στο ταξίδι του Ποντίου Οδυσσέα. 
   Ο Πάκης σπανίως πια πήγαινε στο μαγαζί. Πάντοτε το έλεγε μαγαζί και πεισματικά αρνιόταν να το αποκαλέσει κατάστημα ή επιχείρηση ή ό, τι άλλο. Δεν ήταν επιχειρηματίας έλεγε όπου βρισκόταν κι όπου στεκόταν: ήταν έμπορος. Σε μια χώρα και μια εποχή όπου και ο πασατεμπατζής της γωνίας ήθελε να λέγεται και να λογίζεται επιχειρηματίας, ο Πάκης παρέμενε έμπορος και το καυχιόταν κιόλας.

Σ’ αυτό το μαγαζί λοιπόν εργαζόταν η Νταίζη. Η Νταίζη, λίγο πριν ξεκινήσει τα πάρε-δώσει με το Πόντος Παλάς, είχε ξεκινήσει μία σχολή αισθητικής. Δεν την τελείωσε ποτέ, γιατί αποφάσισε ότι δεν την αφορούσε να πιάνει τα κρέατα της καθεμιανής που δεν-έβλεπε-τα-χάλια-της-το-μασάζ-τη-μάρανε-τη-φακλάνα, μάλιστα αυτό το είχε πει σε πελάτισσα σε φάση πρακτικής, και το συγκεκριμένο μασατζίδικο απέρριπτε έκτοτε τις μαθητευόμενες της Σχολής Αισθητικής Αρμονία. Επίσης, είχε αποφασίσει ότι δεν της άρεσε να κόβει πετσάκια, να μισοκόβει κάλους και να προσπαθεί να λειάνει φτέρνες αγρότη που εμφανίζονταν από το πουθενά για να γίνουν βελούδινες απ’ τα χεράκια της. Κι ότι δε θα έπεφτε στους ντελικάτους ώμους της το βάρος του ξετριχιάσματος του σύμπαντος κόσμου και δη μιας φυλής γυναικών κατεξοχήν επενδεδυμένων μετά τριχών. Αν ήταν στο χέρι της θα τις άφηνε όλες να αρκουδιάσουν μέχρι σημείου προβιάς. Εν ολίγοις, η Νταίζη δεν ήταν φτιαγμένη για το χώρο της ομορφιάς και το παραμύθι του. 
   Είχε σταθεί τυχερή από γονιδιακής απόψεως και είχε αρμονικές αναλογίες, καθαρό δέρμα, ελάχιστη τεστοστερόνη, άρα δεν την ταλαιπωρούσαν οι τρίχες και τα σπυριά, δεν κάπνιζε και δεν έπινε ιδιαίτερα, γυμναζόταν, οπότε η κυτταρίτιδα δεν είχε επικαθήσει σαν ακρίδα σε χωράφι ολόσπαρτο πάνω στα μπούτια της, ωραία γερά μαλλιά, εν ολίγοις ό, τι πούλαγε ο κύριος Πάκης θα μπορούσε να της είναι άχρηστο. Πήγε στο Πόντος Παλάς γιατί πήγε μια μέρα ν’ αγοράσει ένα στρινγκ – ναι, είχε κι απ’ αυτά – και είδε στο ταμείο ένα έντυπο προς συμπλήρωση. Το πήρε. Από συνήθεια. Πάντα μάζευε τα έντυπα: στο γυναικολόγο, στο μετρό, απέξω απ’ το μετρό, απέξω απ’ το θέατρο – μία φορά που είχε πάει με κάτι κουπόνια απ’ το σούπερ μάρκετ και είχε δει μια τεράστια βλακεία, οπότε αποφάσισε να μην ξαναπάει, στην εκκλησία – δεν πήγαινε, αλλά περνούσε απ’ την πλατεία που ήταν ανάμεσα στο σπίτι της και τη στάση του λεωφορείου και τα μάζευε απ’ τις θεούσες που τα μοίραζαν. Έτσι, από ένα σοφό φυλλάδιο, είχε μάθει π.χ. ότι είναι αμαρτία να μουντζώνετε τα παιδιά σας και το σημείωσε σε περίπτωση που τεκνοποιούσε να μην τα μουντζώσει, και ότι είναι αμαρτία και η άμβλωση και το σημείωσε για να διπλοτσεκάρει το συρτάρι με τα προφυλακτικά. Την απασχόλησε για κάνα δίλεπτο ποια αμαρτία είναι μεγαλύτερη, δηλαδή άμα είναι να τα κάνεις και να τα μουντζώνεις μήπως είναι καλύτερα να τα αμβλώσεις, αλλά μετά σκέφτηκε ότι εκείνη την αντισύλληψή της δεν τη χαράμιζε και για το πιο λαχταριστό πέος του κόσμου, οπότε δεν ασχολήθηκε άλλο με το αναπαραγωγικό ζήτημα και τη χριστιανική προσέγγισή του. 
   Μέσα σε όλα τα έντυπα λοιπόν, η Νταίζη μάζεψε το έντυπο του Πόντος Παλάς το οποίο εν ολίγοις ζητούσε υπαλλήλους. Ήταν ένα έντυπο γενικής φύσεως, δηλαδή πες μου τι ξέρεις να κάνεις να σου πω τι θα σε κάνω που ο πολυμήχανος Πόντιος είχε ξεπατικώσει από έναν πολυμήχανο και εξόχως ζουμπουρλό Ισπανό, πρώην φτωχό νυν δισεκατομμυριούχο, του οποίου τα μαγαζιά όσο να ‘ναι ξεπερνούσαν το ταπεινό Πόντος Παλάς, καθ’ όσον μάλιστα είχαν εξαπλωθεί ως επιδημία σε όλη την οικουμένη. Το έντυπο όμως έκανε τη δουλειά του και το Πόντος Παλάς εξασφάλιζε διαρκές απόθεμα προθύμων επίδοξων υπαλλήλων το οποίο είχε ανάγκη διότι οι μισθοί ήταν επιεικώς τραγικοί και οι συνθήκες και τα ωράρια εργασίας απολύτως τρομακτικά, συνεπώς πολύ λιγοψυχούσαν και λάκιζαν πριν στεριώσουν.

>Αγοράστε το βιβλίο. 

>Διαβάστε περισσότερα για την Αθηνά Χατζή.

Ελένη Βαηνά - Το αύριο αργεί πολύ

Μετά από αρκετό καιρό επιστρέφω για ένα καλό βιβλίο με κεντρικό άξονα την αναζήτηση μιας φιλόξενης πατρίδας. Είναι το τέταρτο βιβλίο της Ελένης Βαηνά και μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις τόσο λόγω της ιδιαίτερης γραφής όσο και λόγω της πειστικής ιστορικής ατμόσφαιρας.

Η υπόθεση σύμφωνα με τη δική μου ανάγνωση: Λίγο καιρό μετά την επανάσταση του Κιλελέρ, η ζωή στη Θεσσαλία παραμένει μαρτυρική για τους κολίγους. Τρία νεαρά αδέρφια, ο Δημήτρης, ο Αργύρης και η Κατίνα, αποφασίζουν ότι θέλουν κάτι καλύτερο από το μέλλον τους και εγκαταλείπουν τον κάμπο με προορισμό τη Γη της Επαγγελίας, την Αμερική, όπου έχει ήδη μεταναστεύσει ένας θείος τους.

   Το ταξίδι μοιάζει με μακρόσυρτο βασανιστήριο, αλλά τελικά καταφέρνουν να φτάσουν στην Ιθάκη τους, το ελληνικό εστιατόριο «Πελοπόννησος» στην οδό Ρούσβελτ 7, στο Lower East Side του Μανχάταν. Εκεί, σε μια μικρή κάμαρα περνούν τα πρώτα χρόνια τους, προσαρμόζονται, κάνουν όνειρα και ο καθένας παίρνει το δρόμο του.

   Η Κατίνα, ως γυναίκα, αναγκάζεται να αποδεχτεί για σύζυγο της την επιλογή των αδερφών της, και καταλήγει να ζήσει μια καταπιεσμένη ζωή, μακριά από τον άνδρα που πραγματικά αγαπάει.

   Τα χρόνια περνούν και τα μεγάλα ιστορικά γεγονότα σκιαγραφούνται μέσα από τις ζωές των ανθρώπων: μετά το Κραχ του 1929, ακολουθεί μια περίοδος βαθιάς ύφεσης, έρχεται το New Deal, η άνοδος του Ναζισμού και τελικά το ξέσπασμα του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου.

   Όταν πλέον η οικογένεια της Κατίνας διαλύεται, η ίδια κλείνεται στον εαυτό της και όλοι φοβούνται τα χειρότερα. Έρχεται όμως η μοίρα να αποδώσει δικαιοσύνη και να ενώσει ξανά δύο ανθρώπους που ήταν γραφτό να είναι για πάντα μαζί. 

Γιατί αξίζει να το διαβάσετε: Δυνατά συναισθηματικά στοιχεία, μια μεγάλη ιστορία αγάπης, οικογενειακά δράματα, μίση και πάθη. Η ιδιαίτερη γραφή του, σε συνδυασμό με τη δομή, την απρόσκοπτη ροή και τη συνέπεια των χαρακτήρων, το κάνουν ένα καλό βιβλίο.

   Η Βαηνά καταφέρνει να αναπαραστήσει πιστά την εποχή και να δημιουργήσει μια έντονη ατμόσφαιρα.  Ενδιαφέρουσα μυθοπλασία μέσα στο ιστορικό πλαίσιο των πρώτων δεκαετιών του 20ου αιώνα. Ανάγλυφοι χαρακτήρες, καλά δομημένοι και με συνεπή συμπεριφορά. Ανατροπές (ευχάριστες και δυσάρεστες). Ηθογραφικά στοιχεία μιας περασμένης εποχής. 

   Το μεταναστευτικό ρεύμα της εποχής προς την Αμερική φέρνει στο νου καταστάσεις του σήμερα. 

 

Χαρακτηριστικό απόσπασμα: Ο Πειραιάς, ένα σωστό μελίσσι. Άνθρωποι πηγαινοέρχονταν ασταμάτητα, χαμάληδες λεροί, ταξιδιώτες καλοντυμένοι που τους ακολουθούσαν υπηρέτες φορτωμένοι με μπαγκάζια, ναυτικοί λίγο πριν μπαρκάρουν, μικροπωλητές που διαλαλούσαν την πραμάτεια τους, κουλουρτζήδες, σαλεπιτζήδες, στραγαλατζήδες, ζητιάνοι με τα χέρια απλωμένα για ελεημοσύνη, μικροαπατεώνες που γύρευαν μέσα στην κοσμοπλημμύρα σε ποιον θα βάλουν χέρι, πόρνες του λιμανιού που ψάρευαν πελάτες και εκατοντάδες εξαθλιωμένοι χωριάτες, που είχαν φτάσει μέχρι εκεί για να βρουν τρόπο ν’ ανέβουν σ’ ένα πλοίο και να φύγουν, αναζητώντας μια καλύτερη μοίρα. Κάθονταν οκλαδόν δίπλα σε μπόγους και καλάθια, που έδειχναν πόση προετοιμασία είχαν κάνει αυτοί οι άνθρωποι για το μακρινό ταξίδι. Ορισμένοι, με μάτια πυρετώδη, πηγαινοέρχονταν μέσα στο πλήθος για να εξασφαλίσουν το πολυπόθητο εισιτήριο· άλλοι, που πλέον είχαν σιγουρέψει το φευγιό τους, αποχαιρετούσαν συγγενείς με αγκαλιές και φιλιά.

«Να μας γράφεις, να μη μας ξεχάσεις», έλεγε μια κακοπαθημένη γυναίκα στο παλικάρι που ολοφάνερα ήταν γιος της. «Να προσέχεις, να μην αρρωστήσεις!»

«Μόλις τακτοποιηθώ, θα φροντίσω να έρθετε και οι υπόλοιποι», απαντούσε ο νέος μη μπορώντας να κρύψει τον ενθουσιασμό του – η χαρά του που έφευγε ήταν πολύ μεγαλύτερη από τη στενοχώρια που άφηνε την οικογένειά του.

Μέσα σ’ αυτό το πολύχρωμο και πολύβουο πλήθος τα τρία αδέλφια τα έχασαν, ζαλίστηκαν. Δεν μπορούσαν να φανταστούν πόσο πολλοί ήταν εκείνοι που είχαν τον ίδιο πόθο με αυτούς. Αμέτρητοι δεν είχαν στον ήλιο μοίρα και, για να επιζήσουν, είχαν πιαστεί σαν ναυαγοί από το σανίδι της ελπίδας για μια καλύτερη ζωή. Το υπερωκεάνιο στα μάτια των παιδιών έμοιαζε με βουνό που έπλεε στο νερό, ένα ανθρώπινο θαύμα. Οι λαμαρίνες άστραφταν κάτω από τον ήλιο καλοβαμμένες, τα άλμπουρα έφταναν ως τον ουρανό, βάρκες στα πλαϊνά του κρεμασμένες, ένα σμάρι από λευκοντυμένους άντρες έτρεχε πάνω κάτω. Κάποιοι έδιναν εντολές με φωνή δυνατή, κάποιοι βιάζονταν να τις εκτελέσουν και άλλοι, μάλλον κατώτεροι, έπλεναν τα καταστρώματα. Μερικοί, κρεμασμένοι σαν μαϊμούδες στα άλμπουρα, έβαφαν με τέχνη αξιοπρόσεχτη κάτι ρίγες που τα έκαναν να ξεχωρίζουν ακόμη περισσότερο. Αν και κρεμασμένοι με σχοινιά, καθόλου δεν επηρεαζόταν η σταθερότητα του χεριού τους. Ο απόπλους είχε οριστεί για το απόγευμα της ίδιας μέρας, γι’ αυτό και επικρατούσε αναβρασμός προετοιμασιών.

>Αγοράστε το βιβλίο σε έντυπη ή ηλεκτρονική μορφή. 

>Αν είστε στην Αθήνα μπορείτε να γνωρίσετε τη συγγραφέα στην πρώτη παρουσίαση που γίνεται την Πέμπτη στον Ιανό.

Βαγγέλης Γιαννίσης - Το Μίσος

Διαβάζω αστυνομικά βιβλία αρκετά χρόνια και σπάνια πέφτει στα χέρια μου ένα τόσο ξεχωριστό μυθιστόρημα όσο το σκανδιναβικό Μίσος του Βαγγέλη Γιαννίση (εκδόσεις Διόπτρα). Σας το προτείνω με το χέρι στη φωτιά, όχι μόνο γιατί είναι από τα πιο αξιόλογα βιβλία που θα έχετε την τύχη να διαβάσετε, αλλά και γιατί η αγορά του συνοδεύεται από εγγύηση επιστροφής χρημάτων (θα δείτε παρακάτω περισσότερα για αυτή την ασυνήθιστη κίνηση).

Η υπόθεση σύμφωνα με τη δική μου ανάγνωση (και εννοείται χωρίς spoilers): Η φαινομενική ηρεμία στη μικρή σουηδική πόλη του Έρεμπρο διαταράσσεται όταν σε ένα πάρκο ανακαλύπτεται το κομμένο κεφάλι μιας μετανάστριας. Ο ελληνικής καταγωγής επιθεωρητής Άντερς Οικονομίδης αναλαμβάνει την υπόθεση και σύντομα έρχεται αντιμέτωπος με μια αλυσίδα φρικτών εγκλημάτων. Οι υποψίες στρέφονται προς μια ακραία ρατσιστική οργάνωση που δρα στην περιοχή, αλλά υπάρχει ένα στοιχείο το οποίο αποπροσανατολίζει τις έρευνες και συνδέει το θύμα με μια ανεξήγητη υπόθεση από τον 19ο αιώνα. Καθώς ο Άντερς Οικονομίδης προσπαθεί να λύσει τους γρίφους, οι εξελίξεις γίνονται καταιγιστικές και απρόβλεπτες.  

Ξεκινάμε με τα γενικά: Έχουμε ένα πολύ καλό βιβλίο που διαβάζεται με αγωνία και υπηρετεί πιστά το είδος του σκανδιναβικού αστυνομικού. Επιθεωρητής αστυνομίας που ερευνά την υπόθεση ενός δολοφόνου, παράλληλες πλοκές, εξαπάτηση του αναγνώστη σχετικά με τους προφανείς ενόχους, σασπένς και ανατροπές, όλα τοποθετημένα στην παγωμένη ατμόσφαιρα των βόρειων χωρών.    

Μου προκάλεσε έκπληξη το ότι ο Γιαννίσης επιδεικνύει αξιοπρόσεχτες λογοτεχνικές αρετές και καταφέρνει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Τα συνηθισμένα ελληνικά αστυνομικά μυθιστορήματα υπολείπονται πολύ σε σχέση με τα αντίστοιχα ξένα, κάτι που δεν συμβαίνει στη συγκεκριμένη περίπτωση. Υπάρχουν, δε, ορισμένα ασυνήθιστα στοιχεία της υπόθεσης τα οποία κάνουν το βιβλίο να ξεχωρίζει ανάμεσα στα υπόλοιπα του είδους (δεν αποκαλύπτω).

Πέρα από τις δεδομένες αρετές του έργου, ο συγγραφέας διαμένει στη Σουηδία και γνωρίζει από πρώτο χέρι τις καταστάσεις τις οποίες περιγράφει. (Σε κάθε άλλη περίπτωση πιστεύω θα ήταν αδύνατον για Έλληνα να γράψει σκανδιναβικό αστυνομικό.)  

Τέλος, ένα νήμα της υπόθεσης σχετίζεται με ρατσιστικές επιθέσεις και διαπραγματεύεται ένα μεγάλο κοινωνικό ζήτημα που συνδέεται άμεσα και με τα τεκταινόμενα στη χώρα μας. 

Ας προχωρήσουμε και στα ειδικά: Ο συγγραφέας είναι πρωτοεμφανιζόμενος. Το λιτό βιογραφικό του αναφέρει: "Ο Βαγγέλης Γιαννίσης ζει και εργάζεται στη Σουηδία. Ταξιδεύοντας με το τρένο από το Έρεμπρο προς τη Στοκχόλμη, συνάντησε τυχαία τον επιθεωρητή Άντερς Οικονομίδη. Από εκείνη τη στιγμή και μετά, αποφάσισε να αφηγείται τις ιστορίες του."

Συνοψίζοντας, πιστεύω ότι το Μίσος έχει τη δυναμική να κυριαρχήσει τους επόμενους μήνες στα βιβλιοπωλεία και θα πρότεινα να είστε από τους πρώτους που θα το ανακαλύψετε.

>Αγοράστε το βιβλίο σε έντυπη μορφή ή κατεβάστε το ebook που διατίθεται σε πάρα πολύ χαμηλή τιμή (5,99 €). Σημειώστε ότι ο εκδοτικός παρέχει τη δυνατότητα στον αναγνώστη να επιστρέψει το βιβλίο σε περίπτωση που δεν τον έχει ικανοποιήσει πλήρως.

>Ακολουθήστε τον συγγραφέα στο twitter.

>Μπορείτε επίσης να ακολουθήσετε τον ίδιο τον ήρωα του βιβλίου, τον Άντερς Οικονομίδη, ο οποίος διαφαίνεται ότι θα πρωταγωνιστήσει και σε άλλα βιβλία του συγγραφέα.

Σήμερα τα φώτα / σήμερα και το σκοτάδι - Ένα διήγημα για τα Θεοφάνια

Ένα μικρό διήγημα με αφορμή τη γιορτή των Θεοφανίων:

Συνήθως είχα σοβαρότερες δουλειές για να ασχοληθώ, αλλά όταν τα σόλδια λιγόστευαν, τριγυρνούσα στις ερημιές της Μεσοποταμίας και πουλούσα το σπαθί μου σε όποιον το είχε ανάγκη. Εκείνη την εποχή βρισκόμουν στην Έδεσσα και είχα φτάσει σε ένα χωριό που οι κάτοικοί του δεν είχαν συμφωνήσει με ποιο όνομα θα το λένε. Άλλοι το έλεγαν με το ρωμαϊκό, άλλοι με το περσικό. Ήταν κι ένας τρελός που το έλεγε με το δικό του όνομα, λες και η αφεντιά του ήταν κάνας αυτοκράτορας.

Στις παρυφές, πλάι στα τελευταία πλινθόκτιστα σπίτια, υπήρχε ένα παράξενο πηγάδι, που σύμφωνα με τον τοπικό θρύλο δεν είχε πάτο, κατέληγε σε μια σειρά από τρύπες, που σταδιακά γίνονταν στοές και μετά ανεξερεύνητα φρεάτια, που συνδέονταν με τον Ευφράτη. Οι πιο σοφοί χωριανοί έλεγαν ότι αν ρίξεις κάνα ξόανο εκεί μέσα, θα ταξιδέψει με το ρεύμα υπόγεια για εκατοντάδες λεύγες και θα εμφανιστεί σ' ένα συντριβάνι στη Βαγδάτη.

Ήταν το έτος έξι χιλιάδες εκατόν δεκαεννιά από κτίσεως του κόσμου και ο πόλεμος μαινόταν σε όλη την έκταση της Αυτοκρατορίας. Η Έδεσσα, στα σύνορα των δύο προαιώνιων εχθρών, είχε υποφέρει στην αρχή (εννοείται ότι όταν πέρασε από το χωριό ο στρατός του Χοσρόη του Β' όλοι θυμούνταν μόνο το περσικό όνομα- όλοι πλην του τρελού), αλλά σύντομα οι μάχες μεταφέρθηκαν στις παράκτιες και πιο πλούσιες πόλεις, και οι κάτοικοι του χωριού ύμνησαν τον Θεό για αυτή την ευλογία. Οι μόνες που έκαναν πλέον επέλαση στην περιοχή ήταν φήμες, οι οποίες έκαναν λόγο για αδιανόητες ωμότητες στην Ιερουσαλήμ και μια φρικιαστική πυραμίδα που είχε χτιστεί από τα κρανία των κατοίκων.

Τέλος πάντων, με τον πόλεμο να συνεχίζεται, οι προύχοντες του χωριού αποφάσισαν να τελέσουν έναν αγιασμό των νερών, όχι απλώς για να γιορτάσουν τα Θεοφάνια, αλλά και για να ξορκίσουν γενικότερα το κακό που φώλιαζε στο πηγάδι. Αφού το νερό έφτανε μέχρι τις πρωτεύουσες των απίστων, ίσως ο αγιασμός να βοηθούσε ποικιλοτρόπως όχι μόνο το χωριό, αλλά και τον ίδιο τον Imperator. Έπρεπε όλοι να κάνουμε το καθήκον που μας αναλογούσε.

Ευτυχώς δεν είχε χιονίσει ακόμα, αλλά η θερμοκρασία είχε πέσει τόσο που ανάγκαζε τα νερά στις κρήνες να παγώνουν. Ξεκινήσαμε μια φιλάσθενη πομπή που θα κατέληγε στο πηγάδι, μπρος ο γηραιότερος του χωριού- ένας διγενής που δεν θυμόταν ποτέ στη ζωή του να μην υπάρχει πόλεμος. Δίπλα στον γηραιότερο βάδιζε ένας βαριεστημένος Επίσκοπος που είχε έρθει από την πρωτεύουσα της επαρχίας -μισό φεγγάρι δρόμο με μουλάρι- επειδή τον είχαν πληρώσει ένα εξωφρενικό ποσό για να παρευρεθεί στην τελετουργία, μαζί με την Τίμια Κάρα ενός Όσιου Ραφαήλ. Πιο πίσω οι χωρικοί τυλιγμένοι κατά βάση σε κουρέλια, παιδιά, γυναίκες, μωρά που έσκουζαν από την πείνα, παππούδες και μερικοί ενήλικες. Οι ανάσες μας ήταν κοφτές. Οι πρώτες νιφάδες του χιονιού ήταν σκληρές.

Καθώς κάναμε τρεις φορές το γύρο του χωριού, κατάλαβα ότι ο Επίσκοπος έριχνε αποδοκιμαστικές ματιές προς τον εξοπλισμό μου. Για να τον κεντρίσω, πλησίασα και έσκυψα στο αυτί του: "Επίσκοπε. Με όλο το σέβας. Αλλά πριν λίγα χρόνια είδα στο Βασίλειο της Βουργουνδίας την Τίμια Κάρα του Αγίου Ραφαήλ και ήταν κάπως μικρότερη από αυτήν εδώ". Ο Επίσκοπος με κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω, κάπως τυλίχθηκε στο ράσο του και μου απευθύνθηκε υποτιμητικά: "Στη Βουργουνδία έχουν την Τίμια Κάρα του Όσιου Ραφαήλ απ' όταν ήταν παιδί. Εμείς εδώ στην Έδεσσα έχουμε αυτήν με την οποία εμαρτύρησε, τέκνο μου".

Για λίγο έμεινα σιωπηλός. Μετά ξαναρώτησα: "Κι εσύ Επίσκοπε,  που έχεις διαβάσει τόσα πολλά βιβλία, πιστεύεις ότι υπάρχει πραγματικά κάποιο κακό εδώ στο χωριό που πρέπει να το ξορκίσουμε; Άφησες τις σημαντικές δουλειές σου και έκανες όλο αυτόν το δρόμο μόνο και μόνο για να ευλογήσεις ένα πηγάδι;" Ο Επίσκοπος μάλλον είχε φρίξει με την αναίδειά μου, αλλά απάντησε: "Βεβαίως, τέκνο μου, και είναι εύκολο να σ' το αποδείξω: Το πιστεύουν οι κάτοικοι. Οι κάτοικοι πιστεύουν στον Θεό. Άρα υπάρχει".

"Και πάλι όμως", επέμεινα, "είμαι περίεργος να μάθω πώς μπορεί το κρανίο ενός αποκεφαλισμένου ανθρώπου να βοηθήσει στη σωτηρία μας από το κακό". Ο Επίσκοπος ξεφύσηξε και πήρε θριαμβευτικό ύφος. Μάλλον είχα κάνει τη λάθος ερώτηση. "Νέε μου, δεν πρόκειται να σε σώσει η Κάρα του οσίου Ραφαήλ. Η πίστη σου θα σε σώσει!"

Είχαμε φτάσει στο εγκαταλειμμένο πηγάδι, το οποίο όλοι ήταν απρόθυμοι να πλησιάσουν. Κι αν τα πνεύματα όντως παραμονεύουν και σε αρπάξουν; Ποτέ δεν ξέρεις. Στάθηκα κοντά στο στόμιο, γύμνωσα το σπαθί μου για να τρομάξει το κακό και να βεβαιωθούν οι χωρικοί ότι άξιζαν τα σόλδια που μου είχαν τάξει. Κατόπιν προσπάθησα να συντονιστώ με τα σταυροκοπήματά τους ώστε να είναι όλα σωστά και τακτικά. Εκτός από σύμβολα της πίστης είχαν κουβαλήσει και διάφορα είδωλα, φυλαχτά και κάτι περγαμηνές με κολλυβογράμματα στη γλώσσα των απίστων.

Η επόμενη σκηνή εξελίχθηκε πολύ γρήγορα. Ενώ ο Επίσκοπος άρθρωνε "και το Πνεύμα εν είδει περιστεράς, εβεβαίου του λόγου το ασφαλές", ένα ρεύμα παγωμένου αέρα μας χτύπησε κατά πρόσωπο και μερικοί που τρομοκρατήθηκαν έπεσαν κάτω και έκρυψαν το πρόσωπό τους. Το πηγάδι ξεχείλισε από ένα αφύσικο μελανό φως, που εκτινάχθηκε προς όλες τις κατευθύνσεις και μετέτρεψε ακαριαία σε λάσπη το παγωμένο χώμα. Μέσα σε κραυγές και ικεσίες, και πριν προλάβω να στριφογυρίσω το σπαθί μου, είδα ένα πλάσμα να ξεντύνει τις σκιές από πάνω του και να ορμάει στον Επίσκοπο. Δυο πόδια πιο ψηλό από μένα, με πρόσωπο σαν του λύκου, φολιδωτό δέρμα και με πελώρια αγκάθια στους ώμους- δεν ήταν ένας κακομοίρης καλικάντζαρος, αλλά κάποιο επικίνδυνο τελώνιο που ζούσε εκεί και το είχαμε ξυπνήσει.

Νομίζω ο Επίσκοπος δεν πρόλαβε να αρθρώσει λέξη. Το πλάσμα τον γράπωσε από τον αστράγαλο, τον αναποδογύρισε και τον τράβηξε βίαια προς το πηγάδι. Η Τίμια Κάρα του Όσιου Ραφαήλ τινάχτηκε στον αέρα και άρχισε να περιστρέφεται. Ο Επίσκοπος προσπάθησε μάταια να κρατηθεί από τις πέτρες, αλλά το βάρος του πλάσματος τον τράβηξε ακαριαία στο έρεβος. Πριν ο Επίσκοπος χαθεί οριστικά, με κοίταξε με ένα ειρωνικό μειδίαμα ικανοποίησης. Η Κάρα προσγειώθηκε με δύναμη στο στόμιο του πηγαδιού, αναπήδησε δύο φορές και κατέληξε ανέπαφη μπροστά στα πόδια μου.

Το υπερφυσικό σκοτάδι είχε υποχωρήσει, το ίδιο ξαφνικά όπως είχε εμφανιστεί. Οι χωρικοί άρχισαν να συνέρχονται και να σηκώνονται τρέμοντας από το έδαφος, άλλοι βουβοί και άλλοι κλαίγοντας. Πήρα στα χέρια μου το κρανίο. Ζύγισα την κατάσταση. Λογικά, αφού κανένας κάτοικος δεν είχε πειραχθεί θα μπορούσα ακόμα να διεκδικήσω την αμοιβή μου.

Μιχάλης Σπέγγος - Ανεμόσκαλα

Ξεκίνησα αυτό το ιστολόγιο πριν από περίπου έξι χρόνια και πάντα έβρισκα συναρπαστικό να παρακολουθώ την πορεία ενός συγγραφέα μέσα από το χώρο και τον χρόνο. Μία από τις πρώτες αναρτήσεις μου το 2007 ήταν για ένα μυθιστόρημα που είχα διαβάσει και μου είχε αρέσει πάρα πολύ, το Imperium, του Μιχάλη Σπέγγου. Εκείνη τη χρονιά υπέγραφα στις εκδόσεις Λιβάνη το πρώτο μου συγγραφικό συμβόλαιο και καθώς ολοκληρωνόταν η συνάντησή μου με την εκδότρια, η κυρία Γιώτα Λιβάνη με ρώτησε αν είχα διαβάσει καθόλου Μιχάλη Σπέγγο, που τύχαινε να είναι επίσης από Γιάννενα. Αφού της είπα ότι δεν τον ήξερα, μου έκανε δώρο το Imperium λέγοντάς μου ότι είναι ο καλύτερος Έλληνας συγγραφέας του εκδοτικού οίκου. Επιστρέφοντας με το τρένο στην Πάτρα, όπου σπούδαζα, ξεκίνησα να το διαβάζω και για τις τέσσερις ώρες του ταξιδιού απομονώθηκα απόλυτα σε έναν ξεχωριστό κόσμο, ήταν σαν να είχα χαθεί σε μια λογοτεχνική νιρβάνα.

Από τότε ακολουθώ πιστά τον Μιχάλη Σπέγγο και αισθάνομαι τυχερός που διάβασα το νέο του βιβλίο, την Ανεμόσκαλα. Η Ανεμόσκαλα είναι εξαιρετικά επίκαιρη και περιγράφει το πώς ένας άνθρωπος κουβαλάει το δικό του σταυρό με φόντο μια υποβαθμισμένη γειτονιά της Αθήνας.

Η υπόθεση σύμφωνα με τη δική μου ανάγνωση: Στη σύγχρονη Αθήνα, ο Ηλίας μένει με την οικογένειά του σε μια άκρως υποβαθμισμένη γειτονιά (θα μπορούσε να είναι η Κυψέλη). Μέσα από περιστατικά της ζωής του και της ζωής των γειτόνων του, σκιαγραφείται το ζοφερό και εμπόλεμο κλίμα που κυριαρχεί σήμερα σε αυτές τις γειτονιές, που κάποτε θεωρούνταν προνομιούχες. Ο Ηλίας, παρά τα αυξανόμενα περιστατικά βίας γύρω του, αρνείται να εγκαταλείψει το πατρικό του σπίτι και πιστεύει ακράδαντα ότι η τήρηση των αρχών και των παραδόσεων είναι αρκετή για να διατηρήσει τη συνοχή της οικογένειάς του. Η ζωή του λιτή, συνήθως περνάει τις ώρες του στην εκκλησία όπου ψέλνει ή στο μίνι-μάρκετ του καλού του φίλου Αρτέμη, με τον οποίο διαφωνούν ριζικά σε θέματα ιδεολογίας. Ενδεικτικό του χαρακτήρα τού Ηλία είναι ότι κάθε χρόνο τηρεί απαράβατα το «έθιμο» να στέλνει μια ευχετήρια επιστολή στον τέως Βασιλιά της Ελλάδας, την ημέρα της ονομαστικής του εορτής. Όμως η διάβρωση του ιστού της κοινωνίας είναι ραγδαία και η ένταση κλιμακώνεται. Οι ζωές των ανθρώπων χαράσσονται από τη μια στιγμή στην άλλη. Απονομή δικαιοσύνης, θρησκευτική πίστη, παρανοημένα θαύματα, πολιτική συγκάλυψη, γκετοποίηση, ρατσισμός και έρωτες που πετιούνται στα σκουπίδια, όλα χτίζουν τη συγκλονιστική πορεία ενός ανθρώπου από το ψαλτήρι στην αγχόνη.

Ο Σπέγγος επιβεβαιώνει στην Ανεμόσκαλα τα λογοτεχνικά χαρίσματα των προηγούμενων βιβλίων του: πολύ δυνατό storytelling, φιλοσοφικό βάθος, άψογη δομή, γραφή σε υψηλό επίπεδο, ιδανικός ρυθμός που παρασέρνει τον αναγνώστη. Συνολικά ένα ποιοτικό βιβλίο που δεν παύει να είναι προσεγγίσιμο και από τον μέσο αναγνώστη, δηλαδή αυτό που προσωπικά ορίζω ως καλή λογοτεχνία.

Η Ανεμόσκαλα αφηγείται πολύ δυνατές ιστορίες καθημερινών ανθρώπων και καταφέρνει να γίνει συγκινητική μέσα στη βιαιότητά της. Στις σελίδες της αποτυπώνεται ένα τρομερό μείγμα συναισθημάτων με υπόνοιες σασπένς: καθώς τα γεγονότα ξεδιπλώνονται, μαθαίνουμε αντίστροφα την εξέλιξη αδιανόητων εγκλημάτων και στο τέλος συναντούμε ανατροπές σε επίπεδο χαρακτήρων, οι οποίες θα ικανοποιήσουν και τους αναγνώστες αστυνομικών βιβλίων.

Αν βρίσκεστε στην αναζήτηση ενός πραγματικά καλού σύγχρονου ελληνικού μυθιστορήματος, τότε η Ανεμόσκαλα αξίζει να βρεθεί στην κορυφή της λίστας σας.

>Διαβάστε κριτικές για το βιβλίο στο ιστολόγιο της Ευρυδίκης Αμανατίδου και στο Diavasame.gr.

>Αγοράστε το βιβλίο σε έντυπη ή ηλεκτρονική μορφή. 

>Ακολουθήστε τον Μιχάλη Σπέγγο στο facebook. 

Γνωριμία με τα λογοτεχνικά blogs, μέρος 6ο

Μια φωτογραφία από το ιστολόγιο του Lou ...Read.

Ένα χρόνο μετά την προηγούμενη ανάρτηση, επανέρχομαι με την έκτη λίστα "κατάταξης" των ελληνικών λογοτεχνικών ιστολογίων.

Όπως έχω αναφέρει ξανά, η κατάταξη στηρίζεται στα στοιχεία της Alexa, μιας εταιρείας που καταγράφει (κατά προσέγγιση) στοιχεία επισκεψιμότητας για όλες τις σελίδες στο ίντερνετ. Αντιλαμβάνεστε ότι η "έρευνά" μου δεν είναι επιστημονική.

Λόγω χρόνου και επειδή η λίστα είχε γίνει πολύ μεγάλη, αποφάσισα να ανεβάσω τα 20 ιστολόγια που θεωρώ ότι όντως επηρεάζουν σε ένα βαθμό το χώρο του βιβλίου στη χώρα μας. Η εκτίμησή μου είναι αυθαίρετη και δεν ανεβάζω τη λίστα σε ανταγωνιστικά πλαίσια. Σκεφτείτε το ως μια ευκαιρία να γνωριστείτε με τους ψηφιακούς κριτικούς λογοτεχνίας.

*οι αριθμοί μετά το όνομα του κάθε ιστολογίου αφορούν την κατάταξη μέσα σε όλο τον ιστό και είναι σε χιλιάδες

1. (2) ΝΟ14ΜΕ 745

(κριτικές - σκέψεις)

2. (1) Ηλεκτρονικός Αναγνώστης 903
(τα πάντα για το ηλεκτρονικό βιβλίο) 

 

3. (7) Διαβάζοντας 1.086
(κριτικές από την Κατερίνα Μαλακατέ)

4. (3) Don't Ever Read Me 1.917

 (κριτικές - σκέψεις)

5. (14) Lou ...Read 1.993 

(κριτικές - σκέψεις)

6. (9) Librofilo 2.213
(κριτικές)

7. (4) Το μεγαλείο των τεχνών 2.336

(κριτικές)
 

8. (11) Nautilus 2.355

(κριτικές)

9. (5). Πανδοχείο 2.412

(λογοτεχνία)

10. (6) Βιβλιοκαφέ 3.633
(κριτικές)

11. (17) Akamas 3.987 

(παρουσιάσεις)

12. (19) Ευρυδίκη Αμανατίδου 4.526 

(συγγραφέας)

 

13. (12) Αναγνώστρια 6.993 

(κριτικές από την Κίκα Ολυμπίου

14. (8) Ανάγνωση 8.110 

(κριτικές)

15. (20) Βολτίτσες 9.745 

(παρουσιάσεις και σκέψεις)

16. (10) Σύγχρονη Έκφραση 10.106 

(βιβλιοπωλείο στη Λιβαδειά) 

17. (13) Δημήτρης Νίκου 18.563

(συγγραφέας)
  

18. (16) Θεόδωρος Γρηγοριάδης 20.595 

(συγγραφέας)

19. (18) Μαρία Ξυλούρη 21.538 

(συγγραφέας)

20. (15) Ex Libris 22.542 

(παρουσιάσεις)

Όπως καταλαβαίνετε η λίστα είναι ανοιχτή σε προσθήκες-αφαιρέσεις-διορθώσεις. Μπορείτε να βρείτε μια συγκεντρωμένη ροή από πολλούς λογοτεχνικούς ιστοτόπους στο Littera.

Ήταν gay o Αχιλλέας;

Madeline Miller - Το Τραγούδι του Αχιλλέα

Το ερώτημα του τίτλου είναι μάλλον άσχετο με τη λογοτεχνική αξία του βιβλίου που προτείνω σήμερα. Το Τραγούδι του Αχιλλέα είναι ένα πολύ ισχυρό μυθιστόρημα που εξερευνά την ανομολόγητη σχέση δύο αρχετυπικών ηρώων. Το βιβλίο είναι κυρίως συναισθηματικό στο πρώτο μέρος, ενώ στο δεύτερο μέρος κατακτά την επική του δυναμική.

Η υπόθεση σύμφωνα με τη δική μου ανάγνωση: Ο Πάτροκλος έλκει την καταγωγή του από ένα ασήμαντο βασίλειο. Αγόρι ακόμα στέλνεται εξόριστος στην Αυλή της Φθίας, να ανδρωθεί πλάι σε συνομήλικούς του και στη σκιά του πρίγκιπα Αχιλλέα, για τον οποίο οι προφητείες έχουν φυλάξει ξεχωριστή θέση στην Ιστορία.

   Τα δύο αγόρια γίνονται φίλοι, ο Πάτροκλος ονομάζεται πρώτος σύντροφος του Αχιλλέα, και στέλνονται να μαθητεύσουν για τρία χρόνια στη σπηλιά του δάσκαλου-θρύλου Χείρωνα. Εκεί η σχέση τους ανθίζει και συνειδητοποιούν ότι η πορεία που θα ακολουθήσουν στον κόσμο θα είναι κοινή.

   Αμέσως μετά την επιστροφή τους, φτάνουν νέα για το μεγάλο πόλεμο που ετοιμάζεται να εξαπολύσει η ελληνική συμμαχία εναντίον της Τροίας, με αφορμή την αρπαγή της Ωραίας Ελένης. Οι υπόλοιποι Βασιλιάδες θέλουν οπωσδήποτε να πάρει μέρος ο Αχιλλέας, μιας και οι ικανότητές του στη μάχη φημολογείται ότι είναι ανυπέρβλητες. Παρά τις αντιρρήσεις της Θέτιδος, της μητέρας του, ο νεαρός πολεμιστής πείθεται, έχοντας στο μυαλό του ότι έτσι εκπληρώνεται το πεπρωμένο του και θα δοξαστεί το όνομά του.

   Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου η δράση μεταφέρεται κάτω από τα τείχη της Τροίας και περιγράφονται πολλά από τα γνωστά περιστατικά της Ιλιάδας, πάντα μέσα από την οπτική γωνία του Πατρόκλου. Στο δέκατο χρόνο του πολέμου ο Αχιλλέας έρχεται σε σφοδρή σύγκρουση με τον υπερφίαλο ηγέτη της εκστρατείας, τον Αγαμέμνονα, και αποφασίζει να αποσυρθεί μαζί με τους Μυρμιδόνες του. Οι Τρώες εκμεταλλεύονται τη διχόνοια των Αχαιών και με αλλεπάλληλες επιθέσεις καταφέρνουν να σπάσουν τις γραμμές τους και να φτάσουν ως τα καράβια.

   Μπροστά στο ενδεχόμενο της καταστροφικής για όλους ήττα, ο Αχιλλέας παραμερίζει τον εγωισμό του και επιτρέπει στον Πάτροκλο να ντυθεί την πανοπλία του και να βγει στο πεδίο της μάχης υποκρινόμενος ότι είναι ο μεγάλος πολεμιστής. Είναι η στιγμή που περίμενε ο Πάτροκλος για να γίνει ήρωας. Είναι η στιγμή την οποία οι Μοίρες περίμεναν για χρόνια.

Ξεκινάμε με τα γενικά: είναι ένα πολύ καλογραμμένο μυθιστόρημα, η γλώσσα του ταιριαστή με το θρύλο, η ιστορία κυλάει και σε παρασέρνει. Ατμόσφαιρα, χαρακτήρες, πλοκή, όλα σε υψηλό επίπεδο, ενώ ταυτόχρονα το περιεχόμενο είναι άκρως ψυχαγωγικό.

Το «ιστορικό» φόντο που έχει επιλέξει η συγγραφέας είναι όχι μόνο γνώριμο στη χώρα μας, αλλά παρότι το έπος της Ιλιάδας έχει ειπωθεί χιλιάδες φορές με χιλιάδες τρόπους, θεωρώ ότι εξακολουθεί να συναρπάζει τους αναγνώστες σε όλον τον κόσμο εδώ και τριάντα αιώνες.

   Η Miller επιλέγει να φωτίσει ένα μέρος από τα γνωστά περιστατικά και σε ορισμένα να δώσει μια δική της, αληθοφανή εκδοχή. Δεν νοιάζεται να μας μιλήσει για τον Δούρειο Ίππο, ούτε βάζει τον Αχιλλέα να πέφτει από βέλος στη φτέρνα του. Επιλέγει τα δικά της κομβικά σημεία, προσφέροντας έτσι μια φρέσκια ματιά στους κλασικούς μύθους.

Ας προχωρήσουμε και στα ειδικά. Συνάντησα ορισμένες κριτικές στο ίντερνετ που υποστήριζαν ότι η Miller δεν κατανόησε τον Όμηρο, ενώ κάποιος την αποκάλεσε και αγράμματη. Επίσης επικρίθηκε για την απεικόνιση της ομοφυλοφιλικής σχέσης των δύο ηρώων και τις ερωτικές σκηνές μεταξύ τους. 

   Για το πρώτο πιστεύω δεν χρειάζεται καν να το αναλύσω. Το πόσο καλά έχει ενσωματώσει το ομηρικό πνεύμα στο κείμενό της, γίνεται φανερό ακόμα κι αν διαβάσετε μια τυχαία παράγραφο.

   Για το δεύτερο, επίσης δεν νομίζω ότι χωράει μεγάλη ανάλυση. Ο Αχιλλέας και ο Πάτροκλος είναι δύο μυθολογικά πρόσωπα, που συνδέονταν με ισχυρούς δεσμούς. Είναι στην ευχέρεια του εκάστοτε συγγραφέα να ερμηνεύσει τη φύση αυτού του δεσμού.

Το βιβλίο απέσπασε το 2012 το Orange Prize for Fiction, μια μεγάλη τιμή, ενώ κέρδισε καλές κριτικές από όλα τα μεγάλα έντυπα σε ΗΠΑ και Μεγάλη Βρετανία. Πιστεύω ότι θα μπορούσε να αντιταχθεί στο κύμα των φτηνών βιβλίων-πορνό που ξεβράστηκαν τον τελευταίο καιρό στην ελληνική αγορά. Κατά τη γνώμη μου το Τραγούδι του Αχιλλέα είναι μια ποιοτική επιλογή που θα ικανοποιήσει τους δυνατούς αναγνώστες και θα τους προσφέρει όλα όσα προσφέρει ένα καλό βιβλίο.

 

>Κριτική για το βιβλίο στην Guardian.

>Αγοράστε το βιβλίο σε έντυπη μορφή ή κατεβάστε το ebook.

>Ακολουθήστε τη συγγραφέα στο twitter & επισκεφθείτε τη σελίδα της.

The Cuckoo's Calling - Νέο βιβλίο της Rowling

Σήμερα το BBC αποκάλυψε ότι μια από τις πιο αγαπημένες συγγραφείς του κόσμου, η J. K. Rowling, είχε εκδώσει τον Απρίλιο ένα αστυνομικό μυθιστόρημα με ψευδώνυμο. Το βιβλίο ονομάζεται The Cuckoo's Calling και υποτίθεται είχε γραφτεί από τον πρωτοεμφανιζόμενο Robert Galbraith. Όπως μπορείτε να δείτε στη σελίδα του βιβλίου στο Amazon, είχε αποσπάσει πάρα πολύ καλές κριτικές από μεγάλα και έγκυρα έντυπα μέσα του χώρου, ανάμεσά τους τα Publisher's Weekly, Booklist, Library Journal, Sunday Times κ.α. 

Μέχρι την αποκάλυψη (;) της είδησης το βιβλίο είχε πουλήσει μόλις 1.500 αντίτυπα, αριθμός πολύ μικρός για τα βρετανικά και αμερικανικά δεδομένα. Λίγο, όμως, μετά τις αναφορές σε πολλά μέσα ενημέρωσης, το βιβλίο εκτινάχθηκε στην πρώτη θέση των best sellers του Amazon.

Πιστεύω ότι θα ακούσουμε πολλά ακόμα στο μέλλον για το συγκεκριμένο βιβλίο. Άλλωστε ο "Galbraith" θα γράψει και δεύτερο βιβλίο με τον ίδιο ήρωα. 

Εκτιμώ ότι είναι ένα καλό βιβλίο και ότι η συγκεκριμένη υπόθεση προσφέρεται για μεγάλες συζητήσεις. Όπως είναι αναμενόμενο, το όνομα ενός συγγραφέα μετράει πολύ περισσότερο από το περιεχόμενο του έργου του. Επίσης, φαίνεται ότι η δύναμη της λογοτεχνικής κριτικής έχει εξανεμιστεί. Τέλος, το συμπέρασμά μου είναι ότι η Rowling και ο εκδότης της ήθελαν να κάνουν επιτυχία χωρίς να αποκαλυφθεί ο πραγματικός συγγραφέας, σχέδιο που απέτυχε και αναγκάστηκαν να καταφύγουν στο plan b. 

Update 17/7: Δύο απανωτά άρθρα στους New York Times αφήνουν αιχμές ότι η αποκάλυψη του ψευδωνύμου της Rowling ήταν προσχεδιασμένη. This Detective Novel’s Story Doesn’t Add Up & Rowling Book Skyrockets to Instant Hit. 
Τα δύο άρθρα επιβεβαιώνουν την αρχική εικασία μου. Υπάρχει το ερώτημα για το αν ο εκδότης θα είχε φροντίσει να έχει στοκ από την επανέκδοση για να τροφοδοτήσει αμέσως την αγορά. Σε αυτήν την περίπτωση όμως υπήρχε πιθανότητα η "αποκάλυψη" να διαρρεύσει νωρίτερα.