Δεν ξέρω αν η Στέργια κέρδισε και νομίζω δεν έχει τόσο σημασία. Πιο σημαντικό είναι ότι έγραψε ένα πολύ καλό βιβλίο και για αυτό αποφάσισα να συζητήσουμε για τη συγγραφή, τα βραβεία, τα κλισέ, και να της ζητήσω να μας γράψει μια μικρή ιστορία.Σε τι πρέπει να πιστεύει πολύ ένας συγγραφέας;
Εν αρχήν ην ο λόγος. Η λέξη «πιστεύω» με τρομάζει. Αν πρέπει να «πιστέψω» όμως σε κάτι αυτή θα είναι η παρατήρηση της παρόρμησης και της ησυχίας, οι άτσαλα γραμμένες μου σελίδες και οι μέρες που όλα θα γίνουν καλύτερα από καλά.
Πόσο από σένα είναι τα παραμύθια και πόσο το trance;
Όσο παιδί και ενήλικη είμαι αντίστοιχα. Δηλαδή πολύ και από τα δύο. Η κόκκινη πινέζα γυρίζει σε άξονα αγάπης, το trance σε άξονα λήθης και εγρήγορσης.
Ποια φράση κλισέ θα ήθελες να εξαφανίσεις για πάντα;
«Κάλλιο αργά παρά ποτέ» Τα πράγματα συμβαίνουν ΤΩΡΑ. Δεν υπάρχουν άλλοι χρόνοι με τόση δυναμική. Τα υπόλοιπα είναι για τις παρηγοριές.
Συνδέεις το έργο ενός συγγραφέα με την προσωπικότητά του;
Το έργο κάποιου δεν είναι ξεκομμένο από το μυαλό, τις συνήθειες και τις αδυναμίες του. Από την άλλη, δεν είναι πάντα αντιπροσωπευτικό. Ενδεικτικό, ναι. Οπότε σε αυτή την περίπτωση, θα ήθελα πολύ να γνωρίσω ανθρώπους τα έργα των οποίων αγαπάω. Οι περισσότερες τέτοιες συναντήσεις όμως κινδυνεύουν να είναι εξαιρετικά αμήχανες γιατί πάντα εσύ κάτι θα περιμένεις και ο άλλος πάντα όλα θα τα έχει ήδη πει ή θα ετοιμάζεται να το κάνει στο επόμενο έργο…
Τι γνώμη έχεις για τα λογοτεχνικά βραβεία;
Η λέξη «βραβείο» μού δημιουργεί αμηχανία. Δεν έχω καμία τέτοια εξοικείωση από παιδί σε μαθητικούς διαγωνισμούς, αθλητικές διαδικασίες και λοιπά. Πάντα με τρόμαζε ότι κάποιοι ντε και καλά πρέπει να βγαίνουν πρώτοι και κάποιοι άλλοι τελευταίοι. Τα λογοτεχνικά βραβεία φαντάζομαι πως τιμούν ανθρώπους που άγγιξαν μερίδα άλλων με τις λέξεις και τον κόσμο τους. Όμορφες είναι οι τιμές. Και η ελάχιστη αναγνώριση μπορεί να είναι πολύ ανακουφιστική. Σαν ένα μπράβο, ένα φιλικό χτύπημα στον ώμο, μια αγκαλιά που γίνεται από παραπάνω από έναν ανθρώπους μαζί. Όμως δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι. Είμαστε όλοι και τα δύο σε κάθε περίπτωση της ζωής μας.
Για να λες ότι κατέχεις καλά ένα θέμα θα πρέπει να μπορείς να το εξηγήσεις στη γιαγιά σου. Εσύ πώς θα εξηγούσες το βιβλίο σου;
Τα βιβλία δεν μπορείς να τα εξηγήσεις. Απευθύνονται στην αισθητική και το συναίσθημα του καθένα ξεχωριστά. Με τη δική μου τη γιαγιά ήμουν τυχερή. Έχει το δικό της διήγημα στη συλλογή, «Αγία Μαρία» λέγεται. Διαβάζοντας αυτό, κατάλαβε ότι μιλώ για πράγματα που αγαπώ, που με πονάνε, που μου λείπουν, που τα παλεύω. «Πάλης αγώνας άγονος», θα ήταν ένας υπότιτλος για το Αλτσχάιμερ Trance.
Δυο λόγια για το νέο σου βιβλίο
Αρνητικό Δεκατρία ο τίτλος αυτού. Πρόκειται για δώδεκα συν μία επιστολές που «ανταλλάξαμε» με τη Μαίρη Γεωργίου. Δεκατρία του θανάτου και της ζωής γράμματα. Το ξεκινήσαμε τον Ιούλιου, μέσω μέιλ και ακριβώς γι αυτό. Για να βγει το καλοκαίρι. Γνωριστήκαμε μετά την ολοκλήρωσή του. Θα κυκλοφορήσει τους επόμενους μήνες από τις εκδόσεις ΤΕΤΡΑΓΩΝΟ.
Θα ήθελα να μας γράψεις μια ιστορία σε έντεκα ακριβώς λέξεις.
Δεν έχεις την ελευθερία να δεχτείς κάτι που εγώ θεωρώ λάθος.
Πόσο δύσκολο ήταν να γράψεις μια ιστορία σε έντεκα ακριβώς λέξεις;
Δύσκολη είναι η παραπάνω φράση που έχει έρθει πάνω μου σαν κατηγορία-πραγματικότητα. Δύσκολο είναι να νιώθεις κάτι τόσο σωστό και ο άλλος/άλλοι να το βιώνουν λάθος. Κακή εφεύρεση η έλλειψη αμοιβαιότητας.
"Λογική και ευαισθησία;
Όχι, δε μου έρχεται στο νου η Jane Austen αλλά η Ζωή, η κεντρική γυναικεία φιγούρα στο «Καλημέρα και Αντίο».
Ένα πρωί, το αντρικό βλέμμα πλανιέται στο άδειο σπίτι ώσπου εστιάζει σε ένα σημείωμα με τρεις και μόνο λέξεις. Δίπλα του ένα άλμπουμ φωτογραφιών. Η εγκατάλειψη θα σημάνει το τέλος μιας πεντάχρονης σχέσης ή καλύτερα μιας συγκατοίκησης ανάμεσα στη Ζωή και το Φίλιππο. Πέντε χρόνια εκείνη έχει αποφύγει τις αναλύσεις έχοντας κολλήσει την ετικέτα του δεδομένου σε ό,τι αφορά το Φίλιππο ήδη επαναπαυμένο σε μία ευχάριστη και χωρίς υποχρεώσεις κατάσταση. Στην ουσία κανένας δεν είναι διατεθειμένος να δώσει κάτι από τον εαυτό του εξαιτίας ενός διαφορετικού είδους φόβου. Ο Φίλιππος δηλώνει εξαρχής ότι δεν είναι ο τύπος του άνδρα που θα δεσμευτεί, η Ζωή πάλι αποδέχεται, γιατί δε θέλει να φανεί κατώτερη των περιστάσεων.
Παρίσι: φως και σκιά που η Ζωή-φωτογράφος θα χρησιμοποιήσει για να κάνει αυτό που τόσο καλά γνωρίζει. Η αλλαγή παραστάσεων και η αποστασιοποίηση θα βάλουν σε λειτουργία μια διαδικασία εσωτερικής ψηλάφησης και απελευθέρωσης.
Στον αντίποδα, ο Φίλιππος θα δημιουργήσει μία άλλη σχέση, θα βρεθεί όμως προ εκπλήξεως καθώς του λείπει κάτι.
Και τότε θα συμβεί το αναπάντεχο!
Ο πόνος του χωρισμού και κάποια λόγια που στριφογυρίζουν: να είσαι ευτυχισμένος, αλλά να προσπαθείς η ευτυχία σου να μην περιορίζει την ευτυχία του άλλου, θα οδηγήσουν το Φίλιππο σε ένα διαφορετικό μονοπάτι για να αναθεωρήσει την στάση του απέναντι στα πάντα.
Η σχέση δεν είναι η δέσμευση αλλά η ανθρώπινη επαφή.
Πόσα είμαστε διατεθειμένοι να δώσουμε και πόσα να πάρουμε; Τι ακριβώς είναι αυτό που μας φοβίζει; Γιατί αφήνουμε κάποιες στιγμές να κυλάνε μέσα από τα χέρια μας; Κάνουμε κάτι γιατί μας το επιβάλουν οι άλλοι ή γιατί το έχουμε αποφασίσει οι ίδιοι; Τα βιώματά μας οδηγούν σε συγκριτική ανάλυση συμπεριφορών; Αυτό που μας χωρίζει είναι ίδιο με αυτό που μας ενώνει;
Πινελιές ευαισθησίας από μία νέα γυναικεία φωνή. Η Αγγελική Σχοινά δεν καταγράφει απλά το χρονικό μίας σχέσης. Τολμάει να κολυμπήσει στα βαθιά."
Μόνο δυσοίωνες προβλέψεις και ειδήσεις ακούγονται αυτόν τον καιρό. Νέα δάνεια και αντιδάνεια, επικαιροποιημένες λέξεις και αναλύσεις που κινούνται στο ίδιο ύψος κύματος. Πλέον έχουμε αποκτήσει μνημόνιο ελέφαντα.
