Τετάρτη 28 Μαΐου 2008

29 Μαίου- Μαρία των Μογγόλων


Μετά από καιρό, σήμερα το πρόγραμμα έχει και πάλι βόλτα στα βιβλιοπωλεία για ξεφύλλισμα νέων εκδόσεων, αλλά αυτή τη φορά σκέφτηκα να χρησιμοποιήσω ως μπούσουλα, τον κατάλογο με τα ευπώλητα των βιβλιοπωλείων Ελευθερουδάκη. Αν το θέμα σας ενδιαφέρει γενικότερα, τότε δεν έχετε παρά κάθε μήνα να επισκέπτεστε την ηλεκτρονική διεύθυνση www.books.gr, όπου θα βρείτε αναλυτικά λίστες όχι μόνο με την κατάταξη των δημοφιλέστερων βιβλίων, αλλά και με τους ακριβείς αριθμούς των πωλήσεών τους. Φυσικά εντός του δικτύου της αλυσίδας.

Τον Απρίλιο λοιπόν, την πρώτη τριάδα της λίστας καταλαμβάνουν τρία βιβλία του εκδοτικού οργανισμού Λιβάνη, σε δύο απ’ τα οποία έχω αναφερθεί και παλιότερα. Στην κορυφή είναι η «Μπρίντα» του Coelho, η (σύμφωνα με το οπισθόφυλλο) εκπληκτική ιστορία, μιας από τις νεαρότερες δασκάλες στην Παράδοση των Μαγισσών. Σε απόσταση πίσω της ακολουθεί το «Μυστικό», σε πολυτελή έκδοση και με υψηλές πωλήσεις τους τελευταίους οχτώ μήνες. Προσπαθεί σε ύφος και στυλ να μιμηθεί τη φιλοσοφία του Coelho, που απ’ ότι φαίνεται έχει μεγάλη ανταπόκριση στη χώρα μας. Τρίτη είναι η Παυλίνα Νάσιουτζικ, με χαρακτηριστικό ροζ εξώφυλλο και τον ευφάνταστο τίτλο, που προτρέπει τις γυναίκες να «Κάψουν τα Νυφικά». Ποιο μπορεί να είναι το περιεχόμενό του; Αφήνω τη συγγραφέα να μας το πει: «Η ιστορία που γράφω είναι η δική μου ιστορία, ο τρελός δρόμος που πήρα κάποτε εγώ. Είναι, όμως, ταυτόχρονα και η ιστορία όλων μας, γιατί όλοι κάποτε αγαπήσαμε και όλοι κάποτε ζήσαμε με την ψευδαίσθηση ότι κάποιος μας ανταπέδωσε αυτή την αγάπη.»

Πιο κάτω στη λίστα συναντούμε το «Εγχειρίδιο Βλακείας» του Διονύση Χαριτόπουλου, το οποίο στις λίστες της «Πρωτοπορίας» βρίσκεται εδώ και εβδομάδες στην πρώτη θέση. Μικρό, λιτό, πετυχημένος τίτλος και καταπιάνεται με ενδιαφέρων θέμα. Ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι «Επειδή όλοι υποτιμάμε τον αριθμό των ηλιθίων ανάμεσά μας και κάθε τόσο μας αιφνιδιάζουν πρόσωπα υπεράνω υποψίας, μάλλον πρέπει να ξανασυστηθούμε.» Ο Χαριτόπουλος έχει κατανείμει τους πρωτότυπους αφορισμούς του σε 88 ενότητες που αφορούν ισάριθμες περιπτώσεις/ διαπιστώσεις/ ερμηνείες της ανθρώπινης βλακείας. Μοιάζει όπως καταλαβαίνετε σε στυλ με το «Νόμο του Μέρφυ».

Ακολουθούν βιβλία που εδώ και πολλούς μήνες βρίσκονται ψηλά στις προτιμήσεις του κοινού, όπως το «μ.Χ» του Αλεξάκη και το «Νησί» της Victoria Hislop, ενώ στην ένατη θέση βρίσκεται η «Μαρία των Μογγόλων», της Μαριάννας Κορομηλά. Η Μαρία Κομνηνή Παλαιολογίνα, κόρη του αυτοκράτορα Μιχαήλ Η' Παλαιολόγου, η οποία στα μέσα του 13ου αιώνα θυσιάστηκε στον βωμό της εξωτερικής πολιτικής του φθίνοντος Βυζαντίου, γίνεται η αφορμή για να σταθεί η ιστορικός Μαριάννα Κορομηλά στην κόψη της εξομολογημένης ζωής της και του πειθαρχημένου πάθους του ιστορείν.

22 Μαίου- Το Βασίλειο της Αράχνης ΙΙ


Οι μέρες κύλησαν και τελείωσε η Πανελλήνια έκθεση βιβλίου στην Αθήνα, την οποία ήθελα πολύ να επισκεφτώ, αλλά δεν μου δόθηκε ευκαιρία. Είχα πάρει απ’ τη βιβλιοθήκη το «Η Μάνα και το Νόημα της Ζωής» του Γιάλομ, αλλά δεν πρόλαβα να το διαβάσω, αντίθετα διάβασα ξανά το «μ.Χ» του Αλεξάκη. Αυτά τα λίγα απ’ τα αναγνωστικά μου νέα.

Στην Αμερική, ονομάζεται «shameless promotion», αλλά υποθέτω δεν σας πειράζει να γράψω για το δεύτερο βιβλίο μου, που κυκλοφόρησε πριν από λίγες μέρες απ’ τον εκδοτικό οργανισμό Λιβάνη. Πρόκειται λοιπόν για το δεύτερο τόμο του «Βασιλείου της Αράχνης», έχει υπότιτλο «Περπατώντας στα Σκαλοπάτια των Νεκρών» και νομίζω εδώ η ιστορία γίνεται πιο σκοτεινή και ξεδιπλώνονται ακόμα περισσότερες πτυχές της. Επικεντρώνομαι (προσπαθώ τουλάχιστον) στην πολιτική που ακολουθεί ο κάθε ηγεμόνας και στις διάφορες προδοσίες, που έχουν συμβεί ή θα συμβούν.

Αν έχετε παρακολουθήσει την υπόθεση του πρώτου βιβλίου, τότε θα έχει νόημα να αντιγράψω και όσα έχω γράψει στο οπισθόφυλλο: «Αψηφώντας κάθε κίνδυνο, ο Αλιόσκα φτάνει στον Ανατολικό Πύργο, για να δει τον κόσμο να αλλάζει μορφή γύρω του μέσα σε λίγες μόνο μέρες. Η περγαμηνή ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια του, αλλά τα λόγια πάνω της είναι δεμένα με αφανή τεχνάσματα. Ο πόλεμος βασανίζει τους ανθρώπους και τους κάνει σκληρούς, ενώ ο μισότρελος βασιλιάς του Ανατολικού Πύργου παίρνει αμφιλεγόμενες για το μέλλον της πόλης αποφάσεις. Κατά τη διάρκεια μιας ανελέητης πολιορκίας, το παρελθόν αρχίζει να ξεσκεπάζει τα καλά κρυμμένα μυστικά του και τελικά οι ήρωες ανακαλύπτουν ότι, προκειμένου να σωθούν, θα πρέπει να προδώσουν όχι μόνο συντρόφους και ιδανικά, αλλά και τους βαρύτερους όρκους που έχουν δώσει...»

Επίσης θα ήθελα να σας προσκαλέσω και σε μία παρουσίαση που έχω, τη Δευτέρα που μας έρχεται. Βέβαια η παρουσίαση γίνεται στο βιβλιοπωλείο Παπασωτηρίου της Πάτρας, αλλά αν κάποιος από εσάς βρεθεί από σύμπτωση και έρθει εκεί στις 8 το βράδυ, θα χαρώ πολύ να τον γνωρίσω.

Τέλος, κλείνω με ένα μικρό απόσπασμα απ’ το βιβλίο: «Ο χρόνος λιγόστευε. Δεν κυλούσε πλέον όπως το ρετσίνι στον κορμό του πεύκου, αλλά όπως το μανιασμένο νερό στον καταρράκτη. Πέρα μακριά, στη μεγάλη ανατολική πόλη των ανθρώπων, εκεί όπου οι κορυφές των βουνών συναντούν τον ουρανό, πορφυρές αντανακλάσεις έβαφαν τα σύννεφα. Έπρεπε τώρα αρχαίοι σύμμαχοι να αφυπνιστούν, να αλλάξουν τις μορφές τους, να βγουν απ’ τις κρυψώνες τους στα βάθη των σπηλαίων και να πολεμήσουν ξανά απέναντι στον τρομερό εχθρό, που πριν από εκατόν είκοσι εφτά χρόνια είχε περάσει απ’ το πηγάδι και είχε έρθει στην επιφάνεια αυτού του κόσμου.»

15 Μαίου- Ονειροψιθυριστές


Σήμερα δεν χρειάστηκε να ψάξω ιδιαίτερα για το βιβλίο που θα παρουσιάσω. Ούτε να κοιτάξω αγχωμένος τις στοίβες με τα μισοδιαβασμένα, ούτε να σπάσω το κεφάλι μου να θυμηθώ κάτι που πέρασε παλιότερα απ’ τα χέρια μου και μου άφησε κάτι. Θα προτείνω, λοιπόν ανεπιφύλακτα το βιβλίο που τελείωσα πριν λίγες μέρες και μου άφησε τις καλύτερες των εντυπώσεων. Επίσης είναι μεγάλη μου χαρά, που είμαι σε θέση να ανταποδώσω τα καλά λόγια στο συνάδελφό μου Σάββα Γρηγοριάδη, όχι από υποχρέωση, αλλά επειδή τα αξίζει. Με το Σάββα γνωριστήκαμε πρόσφατα και όπως ανακάλυψα εκτός απ’ τον εκδοτικό οίκο στον οποίο ανήκουμε, μοιραζόμαστε πολλά ακόμα κοινά. Μετρήστε. Γεννήθηκε στο Πανόραμα Θεσσαλονίκης (όπως κι εγώ) το 1981 (όπως κι εγώ) και είναι φοιτητής (μαντέψτε- όπως κι εγώ) στην Ιατρική του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (όχι όπως εγώ).

Πρόσφατη κυκλοφορία, λοιπόν του εκδοτικού οργανισμού Λιβάνη, είναι οι «Ονειροψιθυριστές», ένα μυθιστόρημα αστικής φαντασίας, που διαβάζεται όχι μόνο γρήγορα, αλλά και δίνει τροφή για σκέψη και προβληματισμό. Επιπλέον, έχει ως ιδιαίτερο χαρακτηριστικό ότι είναι ελληνοκεντρικό, όρος που θα εξηγηθεί αναλυτικότερα παρακάτω.

Το βιβλίο ξεκινάει κατά κάποιον τρόπο βιωματικά, αλλά μετά από ένα τυχαίο περιστατικό, αρχίζει να ξεδιπλώνεται η πραγματική υπόθεση και να αποκαλύπτεται ένας κόσμος στη σκιά του δικού μας. Ένας ευσυνείδητος και ανήσυχος γιατρός, γίνεται μάρτυρας της θεραπείας μιας κοπέλας σε κώμα, μίας θεραπείας η οποία μπορεί να αποδοθεί μόνο σε δυνάμεις πέρα απ’ το φυσικό. Συγκεκριμένα περιστατικά τον οδηγούν στο να διερευνήσει την υπόθεση και στην αγωνιώδη αναζήτησή του για απαντήσεις, μπλέκει σε μία προαιώνια μάχη, μεταξύ δύο καστών που έλκουν την καταγωγή τους απ’ την αρχαία Ελλάδα. Τα μέλη των δύο ομάδων είναι «Ονειροψιθυριστές, δηλαδή έχουν την ικανότητα να διεισδύουν στα όνειρα των ανθρώπων, να τα καθορίζουν και να τα εκμεταλλεύονται. Από τη μία μεριά βρίσκονται οι Φύλακες, που ταυτίζονται με την Ομάδα Έψιλον. Είναι υπερασπιστές των δελφικών αξιών της δικαιοσύνης, της δημοκρατίας, της ισότητας και της αρμονικής συνύπαρξης με τη φύση. Αντίπαλοί τους είναι οι Θεραπευτές, εκπρόσωποι της «νέας τάξης πραγμάτων», οι οποίοι οραματίζονται έναν κόσμο χρησιμοθηρικό, έναν κόσμο στον οποίο αποθεώνεται η ύλη. Τουλάχιστον έτσι παρουσιάζονται αρχικά, γιατί ο κόσμος του ονείρου είναι βαμμένος με γκρίζες αποχρώσεις και επιφυλάσσει πολλές ανατροπές και παγίδες εξίσου στον πρωταγωνιστή και στον αναγνώστη.

Δυνατό, πραγματεύεται ένα εξαιρετικά ενδιαφέρων θέμα, έχει χαρισματικά μεστή γραφή, οι σκηνές διαδέχονται κινηματογραφικά η μία την άλλη και σας διαβεβαιώ ότι δεν θ’ αργήσετε καθόλου να καταπιείτε τις 278 σελίδες του. Θα το βρείτε στο κοντινότερο βιβλιοπωλείο σας και πληρώνοντας το ταπεινό αντίτιμο των 13,5 ευρώ θα εξασφαλίσετε το εισιτήριό σας για ένα συναρπαστικό ταξίδι στον κόσμο του ονείρου. Επίσης, περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να αναζητήσετε και στο ιστολόγιο του συγγραφέα, στην ηλεκτρονική διεύθυνση: http://oneiropsythiristes.blogspot.com/

Κυριακή 11 Μαΐου 2008

8 Μαίου- Κείμενα ενός κοριτσιού


Αν θυμάστε, πριν από μερικούς μήνες, είχα κάνει παρουσίαση της «Τελευταίας Αδελφότητας» της Ρόμπυν Γιανγκ, που κυκλοφόρησε τη χρονιά που μας πέρασε απ’ τις εκδόσεις Πατάκη. Θα ήθελα απλώς να προσθέσω κάτι, τώρα που ξαναδιαβάζω προσεκτικότερα το βιβλίο, χωρίς το άγχος να περάσουν οι σελίδες και να τελειώσει. Δεν ξέρω αν το πρωτότυπο, έχει τόσο όμορφη και καλοδουλεμένη γλώσσα, όσο η μετάφραση της Χρύσας Τσαλικίδου. Πάντως, οφείλω να ομολογήσω ότι έχω εντυπωσιαστεί απ’ τον πλούτο του λεξιλογίου κι απ’ τις μεστές και γλαφυρές περιγραφές. Σας υπενθυμίζω όταν αν θέλετε να διαβάσετε κάτι με Ναΐτες, τότε η «Τελευταία Αδελφότητα» θα πρέπει να ανέβει στην κορυφή της λίστας προτεραιοτήτων σας, χωρίς να αισθάνεστε ενοχές.

Σε διαφορετικό μήκος κύματος, σήμερα διάλεξα να σας προτείνω ένα βιβλίο της Βουλγάρας Πέτια Ντουμπάροβα, τα «Κείμενα ενός μικρού κοριτσιού», το οποίο κυκλοφόρησε την εβδομάδα που μας πέρασε από τις εκδόσεις Χαραμάδα. Η Πέτια Σταΐκοβα Ντουμπάροβα γεννήθηκε στις 25 Απριλίου 1962 στην πόλη Μπουργκάς της Βουλγαρίας. Στην πολύ σύντομη ζωή της κατάφερε να αφήσει δημιουργίες που κουβαλούν τα σημάδια ενός τεράστιου ταλέντου. Εννέα μόλις ετών είχε συνειδητοποιήσει πως είναι ποιήτρια, ενώ στα δεκαεπτά της έφυγε. Το ταλέντο της ήταν αναγνωρισμένο όσο ζούσε, μιας και στα δεκατρία της χρόνια ήταν μέλος της Λέσχης Καλλιτεχνών του Μπουργκάς. Οι δημιουργίες της χάριζαν μεγάλη χαρά στους εκδότες των λογοτεχνικών περιοδικών της Βουλγαρίας, ενώ μεταφρασμένα της κείμενα στέλνονταν με καμάρι στα ρωσικά περιοδικά για νέους και μαθητές.

Με την πρώτη άγρια απόπειρα από την πλευρά του περιβάλλοντος και της κοινωνίας να εισβάλλει στο δικό της πανέμορφο κόσμο, η Πέτια αποφάσισε να φύγει. Ένα κορίτσι τρυφερό, ταλαντούχο, γεμάτο όνειρα, το οποίο όμως κατηγορηματικά αρνείται να γίνει, όπως γράφει και στο ημερολόγιο της, «ένα μικροσκοπικό εξάρτημα» του σάπιου συστήματος. Κι αυτή ήταν η προσωπική της μάχη. Στο σχολείο υποβαθμίζουν τη διαγωγή της σε μέτρια και φτάνουν να την κατηγορήσουν για σαμποτάζ του καθεστώτος. Ήταν 4 Δεκεμβρίου του 1979 και πάρα τις προσπάθειες των γιατρών, απεβίωσε. Για τις συνθήκες θανάτου ακολουθεί έρευνα της αστυνομίας. Οι γραπτές μαρτυρίες τριών καθηγητών της εξαφανίστηκαν και ποτέ δεν βρέθηκαν.

Δυστυχώς η Πέτια δεν πρόλαβε να δει το πρώτο της βιβλίο, το οποίο εκδόθηκε ένα χρόνο μετά τον θάνατό της. Τη μετάφραση στα «Κείμενα ενός κοριτσιού» έκανε η Μάια Γκιόλα-Γκράχοβσκα, θα τα βρείτε στα βιβλιοπωλεία έναντι εφτά ευρώ, ενώ μπορείτε να αναζητήσετε περισσότερες πληροφορίες και στο www.haramada.com.

Αντί για επίλογο θα κλέψω λίγα από τα λόγια της: «Καμιά φορά θέλω να μεταμορφωθώ σ’ ένα μικρό κομμάτι κιμωλίας. Τόσο μικρό, σχεδόν αόρατο. Να κάθομαι λευκή σαν φτερό γλάρου πάνω στον μαυροπίνακα. Κανείς να μη με σκέφτεται. Να νιώσω πως οι δακρυσμένες από την ταραχή παλάμες των παιδιών που εξετάζονται, με ποτίζουν και κάνουν την τρυφερή μου σκόνη ακόμη πιο πυκνή.»

Δευτέρα 5 Μαΐου 2008

1 Μαίου- Το Άρωμα του Ονείρου


Πρωτομαγιά, στις εξοχές θα μας διαβάζετε, μπορεί να έχετε πάρει και κανά βιβλίο μαζί σας. Εγώ, μιας και δεν έχω κάτι συγκεκριμένο να παρουσιάσω σήμερα, ας κάνω μία ανασκόπηση όσων διάβασα αυτές τις μέρες, αν και ορισμένα από αυτά τα είχα ξεκινήσει από καιρό και άργησα να βρω χρόνο να τα τελειώσω. Συνηθίζω να διαβάζω τρία-τέσσερα βιβλία ταυτόχρονα και άρα μερικά από αυτά να τα παρατάω στη μέση.

Ένα από τα πιο δημοφιλή βιβλία, ειδικά ανάμεσα σε φοιτητές είναι το «Άρωμα του Ονείρου» του Τομ Ρόμπινς, τον οποίο θα τον έχετε ακουστά κι απ’ τον «Τρυποκάρυδο». Μετά από καιρό που το συζητούσα με μια φίλη μου, επιτέλους βρήκα την ευκαιρία την ξεγέλασα για να το δανειστώ και να κρίνω από μόνος μου. Γενικά είχα ακούσει είτε αποθεωτικές απόψεις, είτε γνώμες που το κατέτασσαν στα άκρως υπερεκτιμημένα. Κινείται ανάμεσα στο φανταστικό, στο ρεαλιστικό και στο σουρεαλιστικό (αν μπορεί να κινηθεί σε όλα αυτά τέλος πάντων), έχει ελεύθερη γλώσσα, ιδιαίτερο στυλ που δεν υπακούει σε κανόνες και νομίζω ήταν πολύ πάνω απ’ το μέσο όρο. Το συστήνω ανεπιφύλακτα.

Τελείωσα το «Μόνολογκ» του Λένου Χρηστίδη, το οποίο τους τελευταίους δύο μήνες βρίσκεται στις λίστες με τα ευπώλητα, αλλά δυστυχώς με κούρασε λίγο με τις επαναλήψεις και τους ατελείωτους –τι άλλο;- μονολόγους του. Ξεκίνησα το «Ο Τσε αυτοκτόνησε», ένα δυνατό αστυνομικό του καταξιωμένου Πέτρου Μάρκαρη, το οποίο ξεκινάει με την αυτοκτονία ενός γνωστού επιχειρηματία, μπροστά στα μάτια εκατομμυρίων θεατών. Μου το έχουν περιγράψει ως εξαιρετικό, κυκλοφόρησε το 2003 απ’ τις εκδόσεις Γαβριηλίδη και έχω την εντύπωση ότι θεωρείται συλλεκτική έκδοση. Απ’ ότι βλέπω, η Πρωτοπορία το έχει στις λίστες της, έναντι 45 ευρώ.

Επίσης μιας και είστε πολύ καλοί ακροατές, θα σας πω και λίγα λόγια για τα βιβλία που έχω στη στοίβα με τα αδιάβαστα για το επόμενο διάστημα και που πιθανότατα θα παρελάσουν απ’ τις «σελίδες για άλλες σελίδες» τις ερχόμενες εβδομάδες.

Πάνω-πάνω έχω την «Τελευταία Συγνώμη» του Μιχάλη Σπέγγου («Imperium»), το οποίο εκδόθηκε το 2002 από τα Ελληνικά Γράμματα. Ακολουθούν οι «Ονειροψιθυριστές» του Σάββα Γρηγοριάδη, που εκδόθηκε την εβδομάδα που μας πέρασε απ’ τον Λιβάνη. Ο συγγραφέας του είναι φοιτητής της ιατρικής, συνομήλικος μου και αφηγείται μία πολύ ενδιαφέρουσα σύγκρουση ανάμεσα στους Φύλακες και τους Θεραπευτές. Τρίτο στην κατάταξη η «Ηγεμονία της Ευτυχίας» της Ελευθερίας Δημητρομανωλάκη από το Μεταίχμιο.

Ακολουθεί το «Σπίτι δίπλα στο Ποτάμι» της Λένας Μαντά, η μεγαλύτερη περσινή επιτυχία, με πάνω από 100.000 πωλήσεις και με παρακάτω tagline: «Η ζωή είναι σαν το ποτάμι, που κυλάει αυτή τη στιγμή μπροστά μας. Εύκολα σε παρασύρει και σε τραβάει όπου εκεί πηγαίνει. Όπως ένα ποτάμι δε γυρίζει πίσω, έτσι κι εσείς, αν σας παρασύρει, δεν θα μπορέσετε να γυρίσετε να προσέχετε πάντα το ποτάμι. Μη σας παρασύρει.» Όταν γράψω και περισσότερα, ευελπιστώ να έχω και δύο λόγια απ’ την ίδια τη συγγραφέα.

24 Απριλίου- Σάρκινο Φρούτο


Μεγάλη Πέμπτη και ακόμα κι αν λόγω νηστείας απέχετε από κάθε είδους υλικές απολαύσεις, δεν νομίζω ότι υπάρχει λόγος να απέχετε κι απ’ την ανάγνωση βιβλίων. Το αντίθετο μάλιστα, μιας και η περίοδος των διακοπών προσφέρεται για ξεκούραση παρέα με ένα καλό βιβλίο. Βέβαια δεν έχω και πολλές ιδέες για το ποιο μπορεί να είναι αυτό, αλλά σίγουρα μπορώ να κάνω μια ανασκόπηση διάφορων παρουσιάσεων στις οποίες έτυχε να βρεθώ τις τελευταίες εβδομάδες.

Για την πιο ενδιαφέρουσα ήδη έχετε διαβάσει από εδώ την προηγούμενη εβδομάδα- ήταν της «Μεγάλης Άμμου» του Βαγγέλη Ραπτόπουλου. Υπενθυμίζω ότι αν ψάχνετε να διαβάσετε κάτι κοινωνικού περιεχομένου, που να επικεντρώνεται στα αδιέξοδα των σχέσεων στη σύγχρονη εποχή τότε αυτό το βιβλίο είναι για εσάς. Εκδόσεις Κέδρος, βαθύ όπου χρειάζεται, μεστό και happy end αν δεν θέλετε να στενοχωρηθείτε.

Μία μέρα πριν φύγω από Πάτρα παρακολούθησα στο βιβλιοπωλείο «Πρωτοπορία» μία ενδιαφέρουσα παρουσίαση του τελευταίου βιβλίου του ακαδημαϊκού Χρήστου Γιανναρά, ο οποίος ξανάπιασε την πένα του για να ασχοληθεί με ένα από τα προσφιλή του θέματα, τη θρησκεία. Ομολογώ ότι πριν την παρουσίαση διατηρούσα πολλές επιφυλάξεις για το περιεχόμενο του βιβλίου, όμως κατά τη διάρκειά της, άλλαξα εν μέρει γνώμη. Ο τίτλος του βιβλίου είναι «Ενάντια στη Θρησκεία», όμως ο Γιανναράς απ’ όσα άκουσα δεν είναι υπέρμαχος της αθεΐας- το αντίθετο μάλιστα. Με το δοκιμιακού χαρακτήρα βιβλίο του, περισσότερο επιτίθεται σε συγκεκριμένες συμπεριφορές της εκκλησίας σήμερα. Για παράδειγμα ο εκκλησιαστικός συντάκτης της Καθημερινής Ν. Παπαχρήστου, που μίλησε για το βιβλίο, καυτηρίασε ιδιαιτέρως τη θέση της Ιεράς Συνόδου, που χαρακτήριζε ως πορνεία τις σχέσεις εκτός θρησκευτικού γάμου. Με βρήκε σύμφωνε σε αυτό, αλλά επειδή δεν έχω διαβάσει το βιβλίο, δεν μπορώ να πάρω θέση συνολικά για το περιεχόμενό του. Μεγάλη εντύπωση μου έκανε πάντως η αθρόα κοσμοσυρροή στην εκδήλωση. Το βιβλιοπωλείο κατακλύστηκε, κόσμος καθόταν σε σκάλες, πάγκους με βιβλία και κυριολεκτικά μέσα σε ράφια. Χαρακτηριστικό κίτρινο εξώφυλλο, επιτηδευμένα παλιομοδίτικη έκδοση και 17 ευρώ απ’ τις εκδόσεις Ίκαρος.

Κάνοντας ένα πέρασμα κι από επιστημονική φαντασία έχω να προτείνω δύο βιβλία, που έχουν γραφτεί εδώ και αρκετό καιρό. Πρώτα έχω να προτείνω τη συλλογή δυστοπικών διηγημάτων του Μιχάλη Μανωλιού με τίτλο «Σάρκινο Φρούτο», που εκδόθηκε το 1999 απ’ τις εκδόσεις Τρίτων. Δεύτερο και εξαιρετική επιλογή, είναι το «Σύνδρομο του Χάους», του Δον Κιχώτη της ελληνικής επιστημονικής φαντασίας, Διαμαντή Φλωράκη. Η πρώτη του έκδοση είχε γίνει τη δεκαετία του ’70 και πριν από έναν μήνα κυκλοφόρησε η τρίτη αναθεωρημένη από τις εκδόσεις «Συμπαντικές Διαδρομές». Φιλοσοφικές αναζητήσεις και ενδοσκόπηση υπό το πρίσμα της επιστημονικής θεώρησης,

17 Απριλίου- Μεγάλη Άμμος


Η στήλη σήμερα έχει ανταπόκριση από μία πολύ όμορφη εκδήλωση που έγινε στην Πάτρα, την περασμένη Τετάρτη. Η πρόσκληση είχε έρθει απ’ τις εκδόσεις Κέδρος και αφορούσε την παρουσίαση του τελευταίου βιβλίου του Βαγγέλη Ραπτόπουλου, με τίτλο «Μεγάλη Άμμος». Με μεγάλη χαρά πήγα στην παρουσίαση, μιας και ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος έχει γράψει τον «Εργένη», του οποίου η κινηματογραφική μεταφορά είναι μία από τις ελληνικές ταινίες που με έχουν επηρεάσει περισσότερο στη ζωή μου, ενώ ήταν και ο σεναριογράφος της «Φανέλας με το νούμερο 9», την οποία επίσης θεωρώ σπουδαία.

Ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος θεωρείται ένας απ’ τους σημαντικότερους σύγχρονους Έλληνες λογοτέχνες και τα είκοσι βιβλία που έχει γράψει μέχρι σήμερα, έχουν αφήσει το δικό τους στίγμα. Γεννήθηκε το 1959 στην Αθήνα, όπου σπούδασε παιδαγωγικά και δημοσιογραφία. Ήταν σύμβουλος ελληνικής και ξένης λογοτεχνίας στις εκδόσεις Λιβάνη, ενώ το ίδιο έργο έχει αναλάβει τώρα και στον Κέδρο. Συνεργάζεται με πολλές εφημερίδες κι απ’ τα βιβλία του ξεχωρίζουν τα «Τζιτζίκια» (1985), «Έμμονες Ιδέες» (1995), «Η απίστευτη ιστορία της Πάπισσας Ιωάννας» (2000) η οποία μεταφράστηκε και στα Ιταλικά και το «Χάσαμε τον Μπαμπά» (2005). Φέτος επιστρέφει με τη «Μεγάλη Άμμο» η οποία απέσπασε θετικά σχόλια απ’ τους αναγνώστες, αλλά παράλληλα δέχτηκε επικρίσεις για τη θεματολογία και το τέλος.

Μαζί με τη φίλη μου Άντρια, περιμέναμε υπομονετικά μέχρι να ξεκινήσει η εκδήλωση, η οποία καθυστέρησε αρκετά δίνοντάς μας την ευκαιρία να ξεφυλλίσουμε βιβλία στα ράφια τριγύρω. Τελικά η παρουσίαση δεν είχε όσο κόσμο θα περίμενα και εμείς ήμασταν οι μόνοι σχετικά νεαροί σε ηλικία, αλλά όσα ειπώθηκαν εκεί ήταν νομίζω άξια προσοχής και περαιτέρω συζήτησης. Η «Μεγάλη Άμμος» είναι ένα μυθιστόρημα σχέσεων και με φόντο ένα αιγαιοπελαγίτικο νησί, γινόμαστε θεατές σε έρωτες τόσο δύσκολους όσο μόνο σήμερα μπορούν να είναι. Ξαφνικά ένας φόνος, , έρχεται να μας θυμίσει την Ελλάδα που χάνεται και αλλάζει, την Ελλάδα που ήδη άλλαξε χωρίς να το συνειδητοποιήσουμε. Ο συγγραφέας αναρωτιέται αν στο βάθος παραμένει ίδια και αποφασίζει να δώσει μία λύση στα πάθη των ηρώων, η οποία χαρακτηρίστηκε συντηρητική, αλλά την οποία υπερασπίστηκε με πάθος ο ίδιος ο Ραπτόπουλος. Μας μίλησε για τους λόγους που θεώρησε φυσιολογικό ένα «happy end» στην ιστορία του και ότι δεν είναι παράλογη η επιλογή των δύο κεντρικών χαρακτήρων να φτιάξουν τελικά οικογένεια. Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο μαζί του και θα πρότεινα ανεπιφύλακτα τη «Μεγάλη Άμμο» σε όσους θα ήθελαν να διερευνήσουν τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων στις μέρες μας. Μπορεί να ακούγεται τετριμμένο, αλλά υπάρχει αλλοτρίωση και παρακμή την οποία σκιαγραφεί ο Ραπτόπουλος, τονίζοντας, όμως ότι στο μέλλον η κατάσταση θα αλλάξει προς το καλύτερο. Τουλάχιστον αυτή είναι η πεποίθηση του και την υπερασπίστηκε με ζέση στη συζήτηση που ακολούθησε.

10 Απριλίου- Μαθήματα Φιλοσοφίας σε έξι ώρες και ένα τέταρτο


Δέκα Απριλίου σήμερα και αφού φιλοσόφησα για αρκετή ώρα για το ποιο βιβλίο να παρουσιάσω σήμερα, επέλεξα κάτι μικρό, αλλά περιεκτικό. Δεν είναι κάτι εύκολο και ίσως δεν απευθύνεται στον επιφανειακό αναγνώστη, αλλά έχει ως στόχο να δώσει σε όποιον το διαβάσει αρκετή τροφή για σκέψη. Σήμερα, έχουμε λοιπόν μαζί μας το «Μαθήματα Φιλοσοφίας σε έξι ώρες και ένα τέταρτο», του Βίτολντ Γκόμπροβιτς, που κυκλοφόρησε νομίζω πριν από δύο εβδομάδες από τις εκδόσεις Πατάκη.

Ο Γκομπρόβιτς είναι ένας απ’ τους σημαντικότερους Ευρωπαίους πεζογράφους του 20ου αιώνα, γεννήθηκε το 1904 στην Πολωνία και αυτοεξορίστηκε με την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στην Αργεντινή. Στο καθαρά λογοτεχνικό του έργο ανήκουν, μεταξύ άλλων, τα μυθιστορήματα «Φερντυντούρκε», «Πορνογραφία», «Κόσμος», «Υπερατλαντικός», τα θεατρικά «Ο γάμος», «Υβόννη – Πριγκίπισσα της Βουργουνδίας» και «Οπερέττα». Ήταν υποψήφιος για Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1968, ενώ πέθανε ένα χρόνο αργότερα στη Γαλλία, όπου ζούσε από το 1963. Περισσότερα για το βιβλίο θα αντιγράψω από το οπισθόφυλλο, για να σχηματίσετε καλύτερη εικόνα και εσείς.

«Η φιλοσοφία είναι ενέργημα ύπαρξης». Σε αυτήν τη φράση, μία από τις τελευταίες των «Μαθημάτων φιλοσοφίας σε έξι ώρες και ένα τέταρτο», συνοψίζει ο Βίτολντ Γκομπρόβιτς την προσωπική του ματιά επάνω στη φιλοσοφία. Θέτοντας το στόχο της βιωμένης φιλοσοφίας, που δεν μπορεί παρά να είναι «ερωτική», όπως σημειώνει στο Ημερολόγιό του, ο Γκομπρόβιτς εκθέτει τις παρατηρήσεις του με τρόπο απλό, εμπλουτισμένο με χιούμορ και ειρωνεία, χρησιμοποιώντας παραδείγματα που καθιστούν τα συστήματα σκέψης προσιτά στον αναγνώστη. Έτσι επιτυγχάνει «μία προσωπική ανακατασκευή των θεωριών των σύγχρονων στοχαστών που αναζωογόνησαν, κατά τη γνώμη του, τη φιλοσοφία του 20ού αιώνα», όπως παρατηρεί στον πρόλογο του βιβλίου ο Φραντσέσκο Καταλούτσιο, με «τον τόνο μιας ανακεφαλαίωσης της σκέψης των άλλων και της δικής του ή, καλύτερα: της ίδιας του της σκέψης μέσα από τη σκέψη των άλλων». Σχεδιάζοντας το «γενεαλογικό δέντρο» του υπαρξισμού, κορμός του οποίου είναι ο Κίρκεγκορ, ο συγγραφέας μάς ξεναγεί στη σκέψη του Ντεκάρτ, του Καντ, του Χέγκελ, του Σοπενχάουερ, του Νίτσε, του Χάιντεγκερ, του Σαρτρ και του Μαρξ, στον οποίο είναι αφιερωμένο το τελευταίο τέταρτο των Μαθημάτων του.

Η μετάφραση έγινε απ’ την Κατερίνα Σχινά, αποτελείται από 176 σελίδες και θα το βρείτε σε όλα τα βιβλιοπωλεία έναντι δέκα ευρώ. Δεν είναι άσχημη λύση, αλλά όπως σας είπα μην περιμένετε να είναι κάτι που θα διαβάσετε για να περάσει η ώρα σας ή το βράδυ πριν κοιμηθείτε. Το «Μαθήματα Φιλοσοφίας σε έξι ώρες και ένα τέταρτο» θα απαιτήσει λίγο παραπάνω απ’ την προσοχή σας, αλλά για αυτό θα φροντίσει να σας αποζημιώσει.

3 Απριλίου- Το Βασίλειο της Αράχνης


Σκέφτηκα αρκετά πριν κάνω τη σημερινή παρουσίαση και μέτρησε ότι είμαι σχεδόν ένα χρόνο στην ομάδα της Epirus Press και ότι αισθάνομαι λίγο σαν στο σπίτι μου εδώ. Παίρνω λοιπόν το θάρρος να γράψω για κάτι που ήδη έχω γράψει και ελπίζω να βρει ανταπόκριση στο αναγνωστικό κοινό.

Κυκλοφόρησε αυτή την εβδομάδα το πρώτο μου μυθιστόρημα, με τίτλο «Το Βασίλειο της Αράχνης» και με τη σφραγίδα των εκδόσεων Λιβάνη. Για την ακρίβεια είναι το πρώτο βιβλίο μιας επικής σειράς φαντασίας, η οποία θα ολοκληρωθεί σε τρία ή τέσσερα μέρη. Νομίζω απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες και ειδικά σε όσους θέλουν να διαβάσουν μια περιπέτεια, διανθισμένη με ηθικά διλήμματα και συγκρούσεις ισχυρών χαρακτήρων. Τουλάχιστον αυτή ήταν η πρόθεσή μου και μένει σε εσάς να κρίνετε αν τα κατάφερα.

Το Βασίλειο της Αράχνης είναι ένα μεσαιωνικό Βασίλειο χτισμένο πάνω στα απέραντα βουνά της οροσειράς Ντραγκούτ. Οι υπήκοοί του πιστεύουν ότι στους πρόποδες των βουνών υπάρχει το χείλος του κόσμου και ότι η Τάξη διοικεί όλα τα ορατά και αόρατα. Το έτος 1064 μία σφοδρή και αναπάντεχη εισβολή από τους λαούς των πεδιάδων, αναγκάζει το Βασίλειο να εμπλακεί σε έναν πολυετή και επώδυνο πόλεμο. Μάχες χάνονται και τόποι ερημώνουν. Την ίδια ώρα που ένας ταπεινός αγγελιοφόρος στέλνεται να μεταφέρει μία περγαμηνή ανυπολόγιστης σημασίας στον πολιορκούμενο Ανατολικό Πύργο, ένα ατελείωτο κουβάρι συνωμοσιών αρχίζει να εξυφαίνεται γύρω του. Θα συναντήσει προαιώνιους φύλακες των δασών, επικίνδυνες παρουσίες θα απειλήσουν τη ζωή του, δυσερμήνευτοι σύμμαχοι θα προσπαθήσουν να τον πάρουν με το μέρος τους, θα τραβηχτεί στη δίνη σφοδρών μαχών και τελικά θα μπλεχτεί στο κουβάρι του αινίγματος της αγάπης.

Ο υπότιτλος του πρώτου βιβλίου της σειράς είναι «Η Περγαμηνή με τους Τέσσερις Απόκρυφους Αποδέκτες» και μπορείτε να μάθετε περισσότερα στην ιστοσελίδα των εκδόσεων Λιβάνη (www.livanis.gr) ή εναλλακτικά στο ιστολόγιο του βιβλίου (http://kingdomofarachnida.blogspot.com/). Ο δεύτερος τόμος αναμένεται να κυκλοφορήσει πριν το Πάσχα και θα έχει υπότιτλο «Περπατώντας στα Σκαλοπάτια των Νεκρών».

Σε αυτό το βιβλίο με έφερε μία μακριά πορεία, την οποία δεν θα μπορούσα να ολοκληρώσω αν δεν είχα τη συγκινητική στήριξη της οικογένειάς μου. Μεγάλη ήταν η βοήθεια του Γιάννη και της Αλκυόνης Παπανικολάου και του κυρίου Γιάννη Κωστούλα. Πέρα από αυτούς θα ήθελα να ευχαριστήσω την επιμελήτριά μου, Ανθή Ροδοπούλου, το Γιώργο Δημητρίου που ζωγράφισε το πανέμορφο εξώφυλλο και φυσικά την εκδότριά μου, την κυρία Γιώτα Λιβάνη για την εμπιστοσύνη που μου έδειξε. Το βιβλίο αποτελείται από 240 σελίδες και θα το βρείτε σε όλα τα βιβλιοπωλεία.

27 Μαρτίου- Τα Λιοντάρια της Βαγδάτης


Το πρόγραμμα για σήμερα έχει βόλτα στα βιβλιοπωλεία για να πάρουμε μία γεύση από όσα θα διεκδικήσουν θέση στα ράφια μας στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα.

Πρώτα απ’ όλα σε κάτι από αγαπημένο συγγραφέα. Μόλις εκδόθηκε από τον Καστανιώτη το «Μόνολογκ» του Λένου Χρηστίδη. Ο Χρηστίδης απευθύνεται αυστηρά σε όσους δεν έχουν πρόβλημα να διαβάσουν σε ένα βιβλίο την παρακάτω φράση: «Κοίταξα τα μάτια της. Είχε υπέροχο κώλο.» Ανατρεπτικός και πάντα με αναρχική αίσθηση του χιούμορ χρησιμοποιεί στις ιστορίες του στερεότυπους χαρακτήρες όπως ο στρυφνός περιπτεράς, ο αποφθεγματολόγος ταξιτζής και η τηλεορασόπληκτη νοικοκυρά. Αν σας αρέσει το «Μόνολογκ» τότε αξίζει να αναζητήσετε το «Λοστρέ», το «Bororo» και το «Ο τυχερός αριθμός του δόκτορος Μπου και άλλα καλοκαιρινά παραμύθια.»

Καλή πρόταση και έξω απ’ τα συνηθισμένα είναι τα «Λιοντάρια της Βαγδάτης» των Brian Vaughan και Niko Henrickon, που κυκλοφόρησε απ’ τις εκδόσεις Ανούβης. Την άνοιξη του 2003, μια αγέλη λιονταριών απέδρασε από το Ζωολογικό Κήπο της Βαγδάτης κατά τη διάρκεια των αμερικανικών βομβαρδισμών. Σαστισμένα, πεινασμένα μα επιτέλους ελεύθερα, τα τέσσερα λιοντάρια αρχίζουν να περιπλανιούνται στους ερειπωμένους δρόμους προσπαθώντας απεγνωσμένα να επιβιώσουν. Καταγράφοντας το ταξίδι των υπερήφανων πλασμάτων σ’ ένα τόπο ξένο και αφιλόξενο, το εικονογραφημένο αυτό έργο αποτελεί μια αλληγορία για τη ζωή και την ελευθερία, την τιμή και το καθήκον.

Και τέλος στο νέο βιβλίο από τη Σώτη Τριανταφύλλου η οποία επανέρχεται μετά τα «Κινέζικα Κουτιά», που πούλησαν αρκετά, αλλά απέσπασαν ανάμεικτες κριτικές από ειδικούς και το κοινό. Από τον Πατάκη, λοιπόν, κυκλοφορεί το «Λίγο από το αίμα σου», έχει 400 σελίδες και την κάπως τσιμπημένη τιμή των 21 ευρώ. Στην κλασική γραμμή της συγγραφέως και όπως πάντα δράση-ήρωες, όλα τοποθετημένα στο εξωτερικό. Σας παραθέτω και ένα απόσπασμα για να πάρετε γεύση: «Με τον Ιερώνυμο ντε Μπιουτ αποχαιρετηθήκαμε με την ίδια αλλόκοτη χειρονομία -το πιάσιμο του αγκώνα- προτού βρω την ευκαιρία να ρωτήσω για τη Λύντια κάτι περισσότερο από ένα βιαστικό «Τι κάνει η Λύντια;» και «Μένει ακόμα στο Λονδίνο;» και να πάρω μονολεκτικές απαντήσεις: «Καλά» και «Ναι». Και χωρίσαμε προτού αποφασίσω αν ήθελα να τον ξαναδώ, ή να ζητήσω τουλάχιστον τον αριθμό του τηλεφώνου του· προτού μαντέψω αν ήθελε να ξαναϊδωθούμε εκείνος.
Δεν πήγα στο Πάρκο· άλλωστε, είχε αρχίσει να ψιλοβρέχει. Αγγλικό καλοκαίρι: αρχίζει στο τέλος Ιουλίου, τελειώνει στην αρχή Αυγούστου. Στράφηκα προς τα βόρεια και περπάτησα με γρήγορο βήμα μέχρι το σπίτι· όταν έκλεισα πίσω μου την πόρτα, δεν ήξερα αν η ταχυκαρδία οφειλόταν στο περπάτημα ή στην αναστάτωση που μου είχε προκαλέσει η συνάντηση με τον Ιερώνυμο.»