Το σημερινό αφιέρωμα σ’ έναν μετρ του τρόμου έρχεται για να παγώσει το αίμα στις φλέβες μας. Είναι ένα αφιέρωμα που ετοίμαζα καιρό και δεν θα πραγματοποιούνταν χωρίς τη βοήθεια των εκδόσεων «Πλατύπους». Αφορμή ήταν η πρόσφατη μετάφραση στα ελληνικά του «Ιού» («Infected» ο αγγλικός τίτλος), ενός μυθιστορήματος τρόμου που έχει γράψει ο δημοφιλής στην Αμερική και στο διαδίκτυο, αλλά σχετικά άγνωστος στη χώρα μας, Scott Sigler.
Το βιβλίο το διάβασα σχεδόν μονορούφι ταξιδεύοντας με τρένο από Πάτρα για Αθήνα και πάλι πίσω την ίδια μέρα. Από τις πρώτες σελίδες ήξερα ότι ήταν ένα βιβλίο που άνετα θα κέρδιζε μια θέση στα Ράφια μου και θα το πρότεινα σε φίλους. Οταν την επόμενη μέρα ξεκίνησα να γράφω το άρθρο και αναζήτησα στοιχεία για τον Sigler, διαπίστωσα ότι είχα να κάνω με μια σημαντική και ρηξικέλευθη προσωπικότητα στο χώρο του βιβλίου. Σκέφτηκα ότι άξιζε να αφιερώσω αρκετό χρόνο στην προετοιμασία της παρουσίασης και ακόμα μου μπήκε η ιδέα στο μυαλό να τον αναζητήσω για να μου απαντήσει σε μερικές ερωτήσεις. Πράγματι με πολύ προθυμία ο Ελληνας εκδότης του, μας έφερε σε επαφή και ο Sigler μου παραχώρησε για την Μπρίζα την αποκλειστική συνέντευξη, που θα διαβάσετε παρακάτω.
Ας μάθουμε, όμως αρχικά λίγα πράγματα για τη ζωή του. Ο Sigler γεννήθηκε στο Μίσιγκαν των ΗΠΑ και ο πατέρας του τού μετέδωσε την αγάπη για ταινίες με τέρατα, ενώ η μητέρα του τον ενθάρρυνε να στραφεί στη λογοτεχνία. Την πρώτη του ιστορία με τέρατα την έγραψε όταν ήταν 8 ετών και είχε τίτλο «Πλοκάμια». Αργότερα σπούδασε δημοσιογραφία και μάρκετινγκ και πριν ασχοληθεί με τη συγγραφή έκανε διάφορες δουλειές: σε fast-food, αγρότης, σε στάβλους, αθλητικός συντάκτης, διευθυντής μάρκετινγκ σε μεγάλες εταιρείες, σύμβουλος επιχειρήσεων, πλασιέ κιθάρων και μέλος ροκ συγκροτήματος.
Παράλληλα προετοιμαζόταν για τα ξεχωριστά επιτεύγματά του. Το 2005 έκανε τομή με το μυθιστόρημα «EarthCore», το οποίο ήταν το πρώτο παγκοσμίως μυθιστόρημα αποκλειστικά σε pod-cast. Αποκτώντας πολύ γρήγορα 10.000 συνδρομητές στα iTunes, ακολούθησε την ίδια τακτική με τα «Ancestor», «Infection», «The Rookie», «Nocturnal» και εσχάτως με το «Contagious», πετυχαίνοντας μερικά εκατομμύρια downloads για τα έργα του. Συνεχίζοντας στο ίδιο μήκος κύματος, το Μάρτιο του 2007 έδωσε δωρεάν για download σε μορφή pdf το βιβλίο του «Ancestor» δύο εβδομάδες πριν κυκλοφορήσει σε βιβλιοπωλεία. Το αποτέλεσμα αυτής της κίνησης ήταν το «Ancestor» να ανέβει πολύ ψηλά στις λίστες με τα best seller του είδους και να ασχοληθούν με το φαινόμενο οι New York Times, η Washington Post και το Time. Τώρα ο «Ιός» μεταφράζεται και κυκλοφορεί στην Ευρώπη, απειλώντας να μας μολύνει.
Πολλά περισσότερα μπορείτε να αναζητήσετε στη σελίδα της Wikipedia για αυτόν, καθώς και στο πολύ ενημερωμένο προσωπικό του site: www.scottsigler.com, όπου μπορείτε να διαβάσετε για την τρέχουσα συγγραφική περιοδεία του σε όλη την Αμερική, να συζητήσετε με φανατικούς οπαδούς του και φυσικά να κατεβάσετε δωρεάν σε μορφή audio book, όλα τα μυθιστορήματά του, ηχογραφημένα από τον ίδιο τον Sigler. Οταν τελείωσα την ανάγνωση του «Ιού», πέρασα πολλές ευχάριστες ώρες ακούγοντας και το audiobook.
Αλλά όπως προανέφερα τα Ράφια παρουσιάζουν σήμερα τον «Ιό», το πρώτο του βιβλίο που κυκλοφορεί στα ελληνικά, άρα ας προχωρήσω στην ουσία, προκειμένου να σας προετοιμάσω για όσα αιματηρά θα διαβάσετε. Ο «Ιός» είναι ένα κινηματογραφικών εξελίξεων μυθιστόρημα, που έχει σαν πυρήνα το φόβο του ανθρώπου απέναντι στο άγνωστο. Ανθρωποι σε διάφορες Πολιτείες εμφανίζουν παράξενα εξανθήματα σε σχήμα τριγώνου και σύντομα αρχίζουν να τρελαίνονται, οδηγούμενοι σε καταστροφικές πράξεις, όπως αυτοκτονίες και μαζικές δολοφονίες. Η κυβέρνηση και οι μυστικές υπηρεσίες θορυβούνται και ξεκινούν έναν αγώνα δρόμου προκειμένου να ταυτοποιήσουν τη φύση της μόλυνσης και ταυτόχρονα να κρατήσουν μυστικά τα συμβάντα, προκειμένου να μην προκληθεί πανικός. Επικεφαλής των ερευνών τίθεται ο σκληροτράχηλος, old school πράκτορας Ντιου Φίλιπς και καθώς κατά τη διάρκεια των ερευνών σκοτώνεται ο συνεργάτης του, παίρνει την υπόθεση προσωπικά.
Κεντρικός, όμως ήρωας του βιβλίου είναι ένας πρώην αστέρας του αμερικάνικου football, ο θηριόσωμος και οξύθυμος Πέρι Ντόσει, που εκτελεί χρέη υπαλληλίσκου μιας τεχνικής εταιρείας. Τα παράξενα τριγωνικά συμπτώματα εμφανίζονται στο σώμα του και περνάει μια αργή και βασανιστική διαδικασία, ανεβαίνοντας όλα τα σκαλιά της παράνοιας. Οσα ακολουθούν απαιτούν αναγνώστες με γερό στομάχι, που δεν θα δειλιάσουν μπροστά σε εξ’ επαφής πυροβολισμούς, ακρωτηριασμούς, αυτοσχέδιες εγχειρήσεις, λουτρά αίματος και παραληρηματικές σεκάνς.
Η γραφή του Sigler, είναι άμεση, ο ρυθμός κάτι παραπάνω από καταιγιστικός. Δεν είναι υπερβολή ότι αν η αγωνία είναι το είδος σας, τότε θα δυσκολευτείτε να αφήσετε τον «Ιό» από τα χέρια σας. Προσωπικά μου θύμισε τον καιρό που διάβαζα το «Ψηφιακό Οχυρό» και τον «Αρκτικό Κύκλο» του Dan Brown. Χαρακτηριστικό του «Ιού» τα πολλά, μικρά, κοφτά κεφάλαια (88 συνολικά), η παράλληλη εξέλιξη των επί μέρους πλοκών και τα αλλεπάλληλα ηλεκτροσόκ αισθήσεων. Αγγίζοντας τις σελίδες θα αισθάνεστε πόνο. Φόρος τιμής στον King ότι ο Πέρι έχει τη «Λάμψη» στο κομοδίνο δίπλα στο κρεβάτι του. Στη χώρα μας κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Πλατύπους» σε μετάφραση Βίκυς Μυλωνοπούλου και θα περιμένουμε με ανυπομονησία την έκδοση του sequel «Contagious».
Δεν χρειάζεται να προσθέσω πολλά. Θα αφήσω τον Scott να εξηγήσει τα υπόλοιπα. Οφείλω να τονίσω ότι ανταποκρίθηκε άμεσα στην πρότασή μου για συνέντευξη, ήταν εξαιρετικά προσηνής καθ’ όλη τη διαδικασία και μπήκε στον κόπο να απαντήσει σε βάθος σε όσα τον ρώτησα. Μιλήσαμε για τους χαρακτήρες του, το πόσο απαιτητική είναι η διαδικασία συγγραφής ενός βιβλίου, για τη λογοτεχνία σε συνάρτηση με την εξέλιξη της τεχνολογίας, για το downloading και άλλα. Στο τέλος δε, θα διαβάσετε ακόμα και μία μικρή ιστορία που έγραψε για να μας τρομάξει.
- Μπαίνοντας στο «διεστραμμένο» μυαλό του Scott Sigler ανακάλυψα έναν κόσμο αίματος, δέους και τρόμου. Πώς είναι ο κύριος Sigler στην καθημερινότητά του; Ενας απλός άνθρωπος;
Δουλεύω σκληρά, είμαι ένας εργάτης. Δεν είμαι σίγουρος ότι συγκαταλέγομαι στους απλούς ανθρώπους.
- Τι είναι πιο τρομακτικό; Ενα μικροσκοπικό τρίγωνο που μεγαλώνει μέσα σου, ένα όπλο στραμμένο στο κεφάλι σου ή ένας σεισμός; Γιατί αυτό;
Για μένα, κάτι μέσα στο σώμα σου το οποίο δεν μπορείς να σταματήσεις είναι ο μεγαλύτερος τρόμος όλων. Οσα περισσότερα μαθαίνεις για τη βιολογία, τόσο πιο τρομακτικό γίνεται. Το σώμα μας είναι σαν ένα αυτοσυντηρούμενο σύμπαν, με μικροσκοπικές μάχες να δίνονται κάθε δευτερόλεπτο της μέρας. Το να σκέφτεσαι ότι το φυσιολογικό είναι αυτές οι μάχες να γίνονται ανεξάρτητα από τη θέλησή σου, είναι τρομακτικό. Ο καρκίνος είναι το τέλειο παράδειγμα. Είναι πραγματικός. Μερικές φορές μπορεί να καταπολεμηθεί, αλλά μερικές όχι, απλά σου λένε ότι κάτι μεγαλώνει μέσα σου και πρόκειται να σε σκοτώσει και δεν υπάρχει απολύτως τίποτα που να μπορείς να κάνεις. Και σε αντίθεση με το όπλο στο κεφάλι σου, θα σε σκοτώσει αργά!
- Ποιος χαρακτήρας από τον «Ιό» θα ήθελες να είσαι και ποιον χαρακτήρα θα ήθελες να δεις στο βιβλίο ενός άλλου συγγραφέα; Ισως τον Ντιου Φίλιπς στον «Δράκουλα» του Bram Stoker;
Θα ήθελα να είμαι ο Ντιου Φίλιπς γιατί έζησε μια γεμάτη ζωή και είδε πολλά πράγματα. Υπηρέτησε την πατρίδα του με πολλούς τρόπους. Ασχετα από το σύστημα αξιών του, συνήθως πράττει αυτό που θεωρεί σωστό. Οσο για το να βάλω έναν χαρακτήρα σε μια άλλη ιστορία, θα ήθελα πολύ να δω τον Πέρι Ντόσει στο «Cujo» του Stephen King. Θεωρώ ότι η σύλληψη του «Cujo» ήταν ευφυής, με το γιγαντιαίο, φιλικό σκυλί της οικογένειας να μετατρέπεται σε μηχανή θανάτου εξαιτίας της λύσσας (και πάλι υπήρχε εκείνος ο εσωτερικός, βιολογικός πόλεμος που προξενεί τρόμο). Ο Cujo έσπειρε πανικό στην οικογένεια, αλλά το να δεις κάποιον με το μέγεθος του Πέρι (σημείωση: παίχτης του football) και τη στραβωμένη φάτσα του να αντιμετωπίζει ένα εκατό κιλών λυσσασμένο σκυλί Αγίου Βερνάρδου θα είχε πολύ ενδιαφέρον.
- Πόσο απαιτητικό και χρονοβόρο είναι το να γράφεις ένα βιβλίο και πόση έρευνα χρειάζεται;
Γράφοντας ένα από τα βιβλία μου είναι ολοκληρωτική διαδικασία. Δεν ξέρω πως είναι για τους άλλους συγγραφείς, απλά ξέρω ότι για μένα είναι μια μακρά αλυσίδα από μέρες που δουλεύω 14 με 18 ώρες, ώστε να καταγράψω την κύρια ιστορία. Τώρα πλέον που γράφω επαγγελματικά, υπάρχουν σκληρές διορίες που πρέπει να τηρήσω. Μπορώ είτε να διαλέξω να δουλεύω φυσιολογικά, οχτώ ώρες την ημέρα και να συμβιβάζομαι στην ποιότητα της ιστορίας εξαιτίας των διοριών ή μπορώ να δουλεύω δύο βάρδιες την ημέρα και βασικά να διπλασιάζω το χρόνο που αφιερώνω σε κάθε βιβλίο. Το να δημιουργήσω μια κεντρική ιδέα μπορεί να χρειαστεί ένα μήνα, μπορεί δέκα χρόνια. Δεν το ξέρω μέχρι όλα τα στοιχεία να ενωθούν και να μου δώσουν έναν σκελετό, που πάνω του θα τοποθετήσω πλοκή και χαρακτήρες. Μόλις έχω τον σκελετό, θα μου πάρει περίπου ένα μήνα για να ολοκληρώσω την πρώτη γραφή (draft). Μετά από αυτό θα συνεχίσω να το δουλεύω αδιάκοπα για έξι εβδομάδες. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, οι χαρακτήρες εξελίσσονται και αρχίζουν να κάνουν πράγματα που δεν τους τα έχω υπαγορεύσει εγώ, δρουν έξω από το πλάνο μου. Οταν αυτό συμβαίνει γνωρίζω ότι είμαι στο σωστό δρόμο – όταν οι χαρακτήρες αντιδρούν σαν αληθινοί άνθρωποι και αρνούνται να μπούνε στο στοιχειωμένο σπίτι, αυτό είναι κάτι καλό. Παρ’ όλα αυτά σε αναγκάζει να δουλέψεις την πλοκή ξανά και ξανά. Καταθέτω το πρώτο draft και συνήθως παίρνω δύο ακόμα εβδομάδες, κατά τη διάρκεια των οποίων πραγματοποιώ μια πιο ενδελεχή έρευνα στα στοιχεία της πλοκής. Η έρευνα είτε ενισχύει ό,τι έχω, είτε με αναγκάζει να κάνω επιπλέον αλλαγές στην πλοκή. Μετά, το πρώτο draft επιστρέφει απ’ τον εκδότη και έχω έναν μήνα για να γράψω το δεύτερο. Η διαδικασία επαναλαμβάνεται μέχρι το τέταρτο draft και κάπου εκεί καταλήγουμε σε βιβλίο. Πριν αρχίσω να δουλεύω με τις εκδόσεις Crown, συνήθως έκανα δέκα με δεκαπέντε drafts πριν θεωρήσω το βιβλίο ολοκληρωμένο. Εχοντας τώρα επαγγελματίες επιμελητές, πραγματικά βοηθάει στο να επισημάνεις τις αδυναμίες νωρίς, γεγονός που μειώνει το συνολικό χρόνο συγγραφής. Επίσης έχοντας αποκτήσει εμπειρία, βελτιώνομαι κι εγώ στον εντοπισμό προβλημάτων. Ολο αυτό σημαίνει ότι χρειάζομαι έξι με εννιά μήνες για να γράψω ένα μυθιστόρημα.
- Γιατί γράφετε τρόμο; Θα σκεφτόσασταν ποτέ να γράψετε ένα ρομαντικό μυθιστόρημα;
Υπάρχει συναίσθημα στο επικείμενο θρίλερ μου το «Ancestor», αλλά δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να γράψω ένα αμιγώς ρομαντικό μυθιστόρημα. Για μένα πρέπει να υπάρχει δράση, σασπένς και η απειλή του θανάτου ή του τραυματισμού για να ζωντανέψει ένα βιβλίο. Δεν διασκεδάζω ιδιαίτερα διαβάζοντας ρομάντζα, άρα δεν θα διασκέδαζα γράφοντας ένα.
- Το βιβλίο τελικά θα εξελιχθεί σε ένα ηλεκτρονικό γκάτζετ σαν το Kindle; Ή μήπως θα ελαχιστοποιηθεί σε ένα δύο αιώνες σε ένα απλό κείμενο στο twitter;
Νομίζω τα βιβλία μετεξελίσσονται σε ηλεκτρονικά. Τα χάρτινα βιβλία θα είναι ειδικές εκδόσεις, υψηλής ποιότητας, μια πολυτέλεια. Τα βιβλία συνδυάζονται με τα «έξυπνα τηλέφωνα» (smart phones, όπως το iphone και το blackberry) και διαβάζοντας σε ένα τέτοιο τηλέφωνο θα γίνει τόσο σύνηθες όσο το να άνοιγες ένα βιβλίο πριν πενήντα χρόνια. Επίσης θα δούμε αλλαγές στη διαμόρφωση. Τα audiobooks αναπτύσσονται και μπορείς επίσης να τα ακούσεις στο έξυπνο τηλέφωνό σου. Το κόστος παραγωγής ενός audiobook μειώνεται ραγδαία, κάνοντάς το προσιτό σε όλους τους συγγραφείς, ακόμα και τους ανέκδοτους. Αυτό σημαίνει ότι το έξυπνο τηλέφωνο σού παρέχει κλήσεις, internet, μουσική, audiobooks, e-books, mails, ημερολόγιο, κειμενογράφο και πρόσβαση σε social media, όλα στην ίδια συσκευή. Κανένα gadget ηλεκτρονικής ανάγνωσης δεν μπορεί να προσφέρει όλα αυτά. Ολα τα Kindle που πουλήθηκαν αντιπροσωπεύουν μόλις το 0,02% των έξυπνων τηλεφώνων που βρίσκονται ήδη στα χέρια χρηστών με τις πωλήσεις των τελευταίων να έχουν εκτιναχθεί.
- Ποια είναι η γνώμη σας για το παράνομο downloading; Υπάρχει αντίκτυπο στη λογοτεχνία;
Αυτό που αποκαλείτε «παράνομο downloading» εγώ το λέω «δωρεάν διαφήμιση». Ο συγγραφέας Cory Doctorow το έθεσε πολύ σωστά λέγοντας ότι «η πειρατεία δεν είναι ο εχθρός μου, η ασημότητα είναι». Οσο περισσότεροι άνθρωποι ακούνε για τις ιστορίες μου, τόσο περισσότεροι υπάρχει πιθανότητα να γίνουν πιστοί οπαδοί και να ξοδέψουν λεφτά σε έργα μου, γιατί γνωρίζουν ότι θα αγοράσουν κάτι με πραγματική αξία. Μέχρι σήμερα, οι εκδοτικοί οίκοι θεωρούσαν δεδομένο ότι θα πληρώσεις πριν πάρεις το προϊόν. Στο μέλλον αυτό θα αλλάξει, κυρίως γιατί οι καταναλωτές αγοράζουν προϊόντα που αποδεικνύονται σκουπίδια, αδύναμες ιστορίες στις οποίες ο συγγραφέας δεν δούλεψε αρκετά και δεν αφιέρωσε τον απαιτούμενο χρόνο. Εγώ δίνω δωρεάν όλες τις ιστορίες μου, κερδίζοντας αναγνωρισιμότητα στην αγορά – περισσότεροι άνθρωποι ακούνε το όνομά μου. Αυτό θα αποδώσει καρπούς σε πέντε με δέκα χρόνια όταν θα βγάζω το τρίτο και το τέταρτο βιβλίο μιας σειράς και ένα ποσοστό από αυτούς τους «πειρατές» θα έχει αγωνία για τη συνέχεια και θα την αγοράσει μόλις βγει. Αν είσαι ανοιχτός με τους πελάτες σου και διατεθειμένος να αφήσεις τις ιστορίες σου να μιλήσουν για τον εαυτό τους, δεν υφίσταται ο όρος «χαμένες πωλήσεις». Οι άνθρωποι που δεν πρόκειται να πληρώσουν για τις ιστορίες σου, δεν πρόκειται να πληρώσουν για τις ιστορίες σου, τελεία και παύλα. Αλλά μπορεί να κατεβάσουν ένα αντίτυπο, να τους αρέσει και μετά να μιλήσουν για σένα στον κύκλο τους. Με αυτόν τον τρόπο υπάρχουν άνθρωποι που δεν θα με είχαν ακούσει ποτέ, αλλά τώρα ξέρουν θετικά πράγματα για μένα από όσα διαδίδονται στόμα με στόμα.
- Θα μοιραστείτε μαζί μας ένα καλό βιβλίο που διαβάσατε πρόσφατα;
Είχα την τύχη να διαβάσω το «7th Son: Descent» του J.C. Hutchins πριν την κυκλοφορία του (σημείωση: από τον Νοέμβριο στα ράφια των βιβλιοπωλείων στην Αμερική). Η ιστορία ακολουθεί εφτά κλώνους, που δεν ξέρουν ότι είναι κλώνοι. Είναι μέρος ενός μεγαλεπήβολου κυβερνητικού πειράματος, προγραμματισμένοι με αναμνήσεις της παιδικής τους ηλικίας, οι οποίοι αναμείχθηκαν με το πλήθος για να μελετηθούν οι αντιδράσεις τους. Η πλοκή ξεκινάει όταν ο πρωτότυπος άνθρωπος εξυφαίνει ένα σχέδιο για να ρίξει την αμερικανική κυβέρνηση. Οι εφτά κλώνοι χρησιμοποιούνται σαν δεξαμενή σκέψης, μιας και είναι οι μόνοι που σκέφτονται σαν τον ευφυή κακό. Το βιβλίο ήταν καλογραμμένο και αξιόλογο, το απόλαυσα.
- Πέντε απ’ τις αγαπημένες σας ταινίες τρόμου/ επιστημονικής φαντασίας;
1. Aliens 2. Predator 3. The Prestige 4. John Carpenter’s The Thing 5. Evil Dead II.
- Ποια είναι τα μελλοντικά συγγραφικά σας σχέδια; Υπάρχουν συζητήσεις για κινηματογραφική μεταφορά του «Ιού»;
Ο «Ιός» επιλέχθηκε από τη Rogue Pictures, αλλά για την ώρα το σχέδιο δεν φαίνεται να προχωράει. Δεν υπάρχουν άλλα σχέδια, αλλά θα κυνηγήσω την προοπτική στο Χόλυγουντ αμέσως μόλις τελειώσω το «Ancestor».
- Η επόμενη ερώτηση είναι εύκολη. Γράψτε μια ερώτηση που θα θέλατε να απαντήσετε.
(Ερώτηση) Γιατί σκοτώνετε τους χαρακτήρες σας, ακόμα και τους πρωταγωνιστές;
2) Which one is more scary? A tiny triangle that grows inside you, a gun pointed to your head or an earthquake? Why is that?
To me, something inside your body that you can't stop is the greatest terror of all. The more you learn about biology, the scarier it gets. Your body is like a self-contained universe, with microscopic battles going on every second of every day. To think that in the right circumstances, those battles will play out regardless of your will is frightening. Cancer is the perfect example. It's real. Sometimes it can be fought, but sometimes it can't, you're just told that something is growing inside you, it's going to kill you, and there is nothing you can do about it. And unlike the gun to your head, it's going to be slow.
3) Which character of "Infected" would you like to be and which character would you like to see in another author's book? Maybe Dew Phillips in Bram Stoker's Dracula?
I'd like to be Dew Phillips, because he's lived a full life and has seen many things. He's served his country in a number of ways. Regardless of his belief system, he's usually done what he considers to be the right thing. As for putting a character into another story, I'd love to see Perry Dawsey in Stephen King's "Cujo." I thought the concept of Cujo was brilliant, with the gigantic, friendly family dog turning into a death machine due to rabies (and there's that internal biological war causing terror again). Cujo wreaks havoc on his family, but to see someone of Perry's size and demeanor face off against a 200-pound rabid St. Bernard would be interesting to watch.
4) How consuming is writing a book, how long does it take and what amount of research is required?
Writing one of my books is all-consuming. I don't know how it is for other authors, I only know that for me, there are long strings of 14- to 18-hour days to get the major story down. Now that I'm writing professionally, there are hard deadlines that have to be met. I can either choose to work normal, eight-hour days and compromise on story quality due to time constraints, or I can work two "shifts" a day and basically double the amount of time I can put into the book. Coming up with a book concept can take a month, it can take ten years, I don't know until all the elements come together and give me a framework upon which to place plot and character. Once I have that framework, it takes me about a month to hammer out the first outline. After that, the first draft takes about six weeks of nonstop writing. During that time, characters develop and start to do things I don't want them to do, they act outside of my outline. When that happens, I know I'm on the right path -- when characters start to behave like real people and refuse to go into the haunted house, that's a good thing. However, it makes you re-work the plot over and over again. I submit the first draft and usually get a two-week reprieve, during which I do more detailed research on the plot elements. The research either bolsters what I have, or forces me to make more plot changes. Then the first draft comes back from the publisher, and I have a month to get through the second. Repeat as necessary through the fourth draft, and you have a book. Before I started working with Crown Publishing, I usually went through ten to fifteen drafts before I considered the book finished. Having professional editors really helps identify problems early, which reduces the overall production time. Also, I've been doing this long enough that I'm getting better at seeing problems early in the process. All these things together mean it takes me six to nine months to write a novel.
5) Why do you write horror? Would you ever consider writing a romantic novel?
There is romance in my upcoming horror-thriller ANCESTOR, but I don't think I could write a pure romance novel. There has to be action, suspense, and the threat of death or injury to make a book come to life for me. I don't really enjoy reading romances, so I wouldn't enjoy writing them.
2. Predator
3. The Prestige
4. John Carpenter's The Thing
5. Evil Dead II
Απέχουμε περίπου μία εβδομάδα από τις γιορτές και παντού στην αγορά όλοι ψάχνουν να αγοράσουν δώρα για όλους ή τουλάχιστον έτσι θέλουμε να ελπίζουμε. Εγώ είμαι στο λεωφορείο από Αθήνα για Πάτρα και κρατώ σημειώσεις στο τετράδιό μου όπως όπως· για την ακρίβεια γεμίζω τη σελίδα με καλικαντζούρες που μοιάζουν με ενδείξεις σεισμογράφου. Ξεκινώ να γράφω σήμερα με αφορμή το «Ημερολόγιο Ανάγνωσης» της προηγούμενης εβδομάδας (όσοι πιστοί βιβλιόφιλοι, καλείστε να ανακαλύψετε τα θαυμαστά γραφόμενα του Χαράλαμπου Γιαννακόπουλου είτε στο ομώνυμο blog του: http://areadingdiary.wordpress.com/, είτε στις σελίδες του περιοδικού Bookmarks). Ποια, όμως ήταν συγκεκριμένα η αφορμή; Οι σκέψεις του σχετικά με τον δανεισμό βιβλίων. Είμαι σίγουρος ότι πολλοί θα συμμερίζεστε την άποψή του: «ο δανεισμός οποιουδήποτε βιβλίου είναι ένα θέμα που πονάει πολύ κάθε αληθινό βιβλιόφιλο». Και συνέχισε με ένα ευφυές απόσπασμα από τον «Ζούκερμαν Δεσμώτη» του Φίλιπ Ροθ: «Ξέρεις γιατί παντρεύτηκα την Κάρολ; Της δάνεισα ένα βιβλίο κι ήξερα πως αν δεν την παντρευόμουν δεν θα το έβλεπα ποτέ ξανά».
Το δεύτερο που χαρακτηρίζει την κτητική διάθεσή μου για τα βιβλία, είναι μάλλον η έλλειψη οποιασδήποτε κτητικής διάθεσης. Όταν διαβάζω κάτι που μου έχει αρέσει, θέλω να το «μεταλαμπαδεύσω», να το εμπιστευτώ στα χέρια ενός φίλου. Δεν γελιέμαι. Τα περισσότερα βιβλία ή περιοδικά που δανείζω ή αργούν να επιστρέψουν ή σκονίζονται αδιάβαστα ή τα καταπίνει το σχίσμα του χρόνου, που οδηγεί στη χώρα των χαμένων αντικειμένων. Για παράδειγμα από τα οχτώ τεύχη του μουσικού περιοδικού Muzine, στο σπίτι μου έχει απομείνει μόλις ένα.
Το δεύτερο βιβλίο που ξεκοκάλισα αυτές τις μέρες, είναι το γνωστό και μη εξαιρετέο «Χαμένο Σύμβολο» του Νταν Μπράουν, που βρίσκεται στις προθήκες όλων των βιβλιοπωλείων από τις εκδόσεις Λιβάνη. Η υπόθεση θα σας είναι λίγο πολύ γνωστή. Ο διάσημος καθηγητής Ρόμπερτ Λάνγκτον μπλέκεται σε μία ακόμα περιπέτεια παγκόσμιων προεκτάσεων, με επίκεντρο αυτή τη φορά τη Μασονική κληρονομιά των Ηνωμένων Πολιτειών, καθώς και τη Νοητική Επιστήμη η οποία διερευνά τις δυνατότητες του μυαλού να επιδρά στην ύλη. Ενώ ο Λάνγκτον προσπαθεί να αποκαλύψει (ή και να συγκαλύψει) αρχαία μυστικά σοφίας, τον κυνηγά ένας παρανοϊκός κακός ονόματι Μα’ Λαχ. Όσοι έχετε διαβάσει Brown και σας άρεσε, προφανώς θα απολαύσετε και το «Χαμένο Σύμβολο». Όσοι έχετε διαβάσει Brown και δεν σας άρεσε, προφανώς θα μισήσετε το «Χαμένο Σύμβολο». Ο συγγραφέας κινείται σε γνώριμα αφηγηματικά μονοπάτια του, η δράση αναμενόμενα καταιγιστική (οι 672 σελίδες του βιβλίου εκτυλίσσονται σε χρόνο δώδεκα ωρών), η γραφή πλήρης, υπηρετεί με επάρκεια τις ανάγκες ενός κινηματογραφικά δομημένου μυθιστορήματος. Σε κάθε περίπτωση το βάθος της έρευνας του Brown και η εμμονή του να αποτυπώσει με απόλυτη πιστότητα ακόμα και την παραμικρή λεπτομέρεια προκαλεί δέος. Ένα μικρό αρνητικό εστιάζεται ίσως εκεί -δηλαδή στη σώρευση υπερβολικής πληροφορίας-, ενώ ένα ακόμα ίσως είναι ότι σε ορισμένα σημεία η υπόθεση γίνεται ίσως προβλέψιμη (δεν θεωρώ όμως ότι το «Χαμένο Σύμβολο» δίνει βάρος στις ανατροπές ή στην αποκάλυψη της ταυτότητας του Μαλ’ Αχ). Όσα κλισέ υπάρχουν στο «Χαμένο Σύμβολο» είναι καλογραμμένα και πιστεύω είναι ένα βιβλίο που θα σας αποζημιώσει. Το τιτάνιο έργο της άμεσης μετάφρασης έφερε εις πέρας ο Χρήστος Καψάλης, με υποδειγματικό τρόπο. Θυμίζω και ότι οι New York Times έγραψαν ότι «δεν μπορείς να το αφήσεις από τα χέρια σου», ενώ στην πρώτη ημέρα κυκλοφορίας του στην Αμερική και την Αγγλία πούλησε 1 εκατομμύριο αντίτυπα, αριθμό ρεκόρ.
Καλημέρα, σε τακτικούς αναγνώστες και σε όσους τυχαία έπεσε το μάτι τους στο ράφι μας. Ελπίζω να τα βρίσκετε όλα τακτοποιημένα στη θέση τους.
Δεύτερο βιβλίο από έναν Έλληνα που έχει διαπρέψει πολλά χρόνια στο εξωτερικό. Είναι οι «Σκιές από την Αμερική» (εκδ. Λιβάνη) του Βασίλειου Μαρκεζίνη και περιέχει άρθρα και δοκίμια πάνω στο σύγχρονο αμερικανικό επεκτατισμό. Αν περιλάμβανα το αναλυτικό βιογραφικό του συγγραφέα θα χρειαζόμουν μερικές σελίδες ακόμα, αλλά αρκεί να θυμόμαστε ότι είναι Σερ, έχει διδάξει στο Κέιμπριτζ, στην Οξφόρδη και σε ακόμα είκοσι πέντε πανεπιστήμια σε όλο τον κόσμο, έχει γράψει τριάντα βιβλία τα οποία έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες και ανάμεσα σε άλλα είναι και επίτιμος σύμβουλος της Βασίλισσας της Αγγλίας. Πάντως αυτό το βιβλίο το έκανα δώρο το καλοκαίρι στον πατέρα μου και ξέρω από πρώτο χέρι ότι είναι καλή επιλογή. Σύμφωνα με τα λόγια του Μαρκεζίνη: «Ο σκοπός του βιβλίου δεν είναι να μεταπείσει ή να παραπλανήσει τους αναγνώστες του, αλλά να τους κάνει να σκεφτούν. Για να επιτευχθεί αυτό, θα πρέπει να παίξει κανείς το χαρτί της ετεροδοξίας, έχοντας πλήρη επίγνωση του κινδύνου ότι αυτή ίσως δεν μεταβληθεί ποτέ σε μια νέα ορθοδοξία, αλλά θα καταδικαστεί σαν αιρετική σκέψη. Είμαι διατεθειμένος να αναλάβω αυτόν τον κίνδυνο, και αν επιτύχω, έστω και εν μέρει, θα αισθανθώ ότι επετέλεσα το καθήκον μου ως σκεπτόμενου ανθρώπου. Πρέπει κανείς να λέει αυτό που πιστεύει και να πιστεύει αυτό που λέει».
Πάμε σε κάτι λιγότερο πολιτικοποιημένο. Για όσους διαβάζουν φάνταζυ ή έχουν παιδιά/ανίψια μια καλή ιδέα για δώρο είναι τα «Χρονικά της Αντάκρης: Η μάγισσα του Μπίλθορ» (εκδ. Μίνωας), ένα βιβλίο που συνοδεύεται από όμορφες εικονογραφήσεις. Η υπόθεση αφήνει υποσχέσεις για μια νεανική περιπέτεια: «Η Ευγενία Βασιλικού είναι ένα συνηθισμένο δωδεκάχρονο κορίτσι. Έχοντας χάσει τη μητέρα της σε ένα τραγικό ατύχημα δίνεται προς υιοθεσία στην αυστηρή θεία της Άννα. Ωστόσο η Ευγενία σύντομα ανακαλύπτει πως είναι μια Ονειροβάτης, δηλαδή ένα ιδιαίτερο άτομο με το χάρισμα να μεταπηδά μέσω των ονείρων σε μια άλλη πραγματικότητα που ονομάζεται Αντάκρη.» Μπορεί ως συγγραφέας να εμφανίζεται ο αινιγματικός Μενεστρέλ του Μιραβάλ, όμως είναι ψευδώνυμο Έλληνα συγγραφέα, τον οποίο εκτός απροόπτου σύντομα θα φιλοξενήσω στα Ράφια με μία συνέντευξη.
Τέλος, όσοι από εσάς θέλετε να συνδυάσετε το διάβασμα με τη μουσική, θα βρείτε σε όλα τα ενημερωμένα βιβλιοπωλεία το όγδοο τεύχος του πολύ καλού και ξεχωριστού μουσικού περιοδικού Muzine. Πλούσια ύλη και άγνωστες μουσικές απ’ όλο τον κόσμο υπόσχονται να σας προσφέρουν ώρες ποιοτικής διασκέδασης, ενώ το κεντρικό αφιέρωμα έχει να κάνει με τους συσχετισμούς λογοτεχνίας και μουσικής.
