Αν θυμάστε, πριν από μερικούς μήνες, είχα κάνει παρουσίαση της «Τελευταίας Αδελφότητας» της Ρόμπυν Γιανγκ, που κυκλοφόρησε τη χρονιά που μας πέρασε απ’ τις εκδόσεις Πατάκη. Θα ήθελα απλώς να προσθέσω κάτι, τώρα που ξαναδιαβάζω προσεκτικότερα το βιβλίο, χωρίς το άγχος να περάσουν οι σελίδες και να τελειώσει. Δεν ξέρω αν το πρωτότυπο, έχει τόσο όμορφη και καλοδουλεμένη γλώσσα, όσο η μετάφραση της Χρύσας Τσαλικίδου. Πάντως, οφείλω να ομολογήσω ότι έχω εντυπωσιαστεί απ’ τον πλούτο του λεξιλογίου κι απ’ τις μεστές και γλαφυρές περιγραφές. Σας υπενθυμίζω όταν αν θέλετε να διαβάσετε κάτι με Ναΐτες, τότε η «Τελευταία Αδελφότητα» θα πρέπει να ανέβει στην κορυφή της λίστας προτεραιοτήτων σας, χωρίς να αισθάνεστε ενοχές.
Σε διαφορετικό μήκος κύματος, σήμερα διάλεξα να σας προτείνω ένα βιβλίο της Βουλγάρας Πέτια Ντουμπάροβα, τα «Κείμενα ενός μικρού κοριτσιού», το οποίο κυκλοφόρησε την εβδομάδα που μας πέρασε από τις εκδόσεις Χαραμάδα. Η Πέτια Σταΐκοβα Ντουμπάροβα γεννήθηκε στις 25 Απριλίου 1962 στην πόλη Μπουργκάς της Βουλγαρίας. Στην πολύ σύντομη ζωή της κατάφερε να αφήσει δημιουργίες που κουβαλούν τα σημάδια ενός τεράστιου ταλέντου. Εννέα μόλις ετών είχε συνειδητοποιήσει πως είναι ποιήτρια, ενώ στα δεκαεπτά της έφυγε. Το ταλέντο της ήταν αναγνωρισμένο όσο ζούσε, μιας και στα δεκατρία της χρόνια ήταν μέλος της Λέσχης Καλλιτεχνών του Μπουργκάς. Οι δημιουργίες της χάριζαν μεγάλη χαρά στους εκδότες των λογοτεχνικών περιοδικών της Βουλγαρίας, ενώ μεταφρασμένα της κείμενα στέλνονταν με καμάρι στα ρωσικά περιοδικά για νέους και μαθητές.
Με την πρώτη άγρια απόπειρα από την πλευρά του περιβάλλοντος και της κοινωνίας να εισβάλλει στο δικό της πανέμορφο κόσμο, η Πέτια αποφάσισε να φύγει. Ένα κορίτσι τρυφερό, ταλαντούχο, γεμάτο όνειρα, το οποίο όμως κατηγορηματικά αρνείται να γίνει, όπως γράφει και στο ημερολόγιο της, «ένα μικροσκοπικό εξάρτημα» του σάπιου συστήματος. Κι αυτή ήταν η προσωπική της μάχη. Στο σχολείο υποβαθμίζουν τη διαγωγή της σε μέτρια και φτάνουν να την κατηγορήσουν για σαμποτάζ του καθεστώτος. Ήταν 4 Δεκεμβρίου του 1979 και πάρα τις προσπάθειες των γιατρών, απεβίωσε. Για τις συνθήκες θανάτου ακολουθεί έρευνα της αστυνομίας. Οι γραπτές μαρτυρίες τριών καθηγητών της εξαφανίστηκαν και ποτέ δεν βρέθηκαν.
Δυστυχώς η Πέτια δεν πρόλαβε να δει το πρώτο της βιβλίο, το οποίο εκδόθηκε ένα χρόνο μετά τον θάνατό της. Τη μετάφραση στα «Κείμενα ενός κοριτσιού» έκανε η Μάια Γκιόλα-Γκράχοβσκα, θα τα βρείτε στα βιβλιοπωλεία έναντι εφτά ευρώ, ενώ μπορείτε να αναζητήσετε περισσότερες πληροφορίες και στο www.haramada.com.
Αντί για επίλογο θα κλέψω λίγα από τα λόγια της: «Καμιά φορά θέλω να μεταμορφωθώ σ’ ένα μικρό κομμάτι κιμωλίας. Τόσο μικρό, σχεδόν αόρατο. Να κάθομαι λευκή σαν φτερό γλάρου πάνω στον μαυροπίνακα. Κανείς να μη με σκέφτεται. Να νιώσω πως οι δακρυσμένες από την ταραχή παλάμες των παιδιών που εξετάζονται, με ποτίζουν και κάνουν την τρυφερή μου σκόνη ακόμη πιο πυκνή.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου