Οι μέρες κύλησαν και τελείωσε η Πανελλήνια έκθεση βιβλίου στην Αθήνα, την οποία ήθελα πολύ να επισκεφτώ, αλλά δεν μου δόθηκε ευκαιρία. Είχα πάρει απ’ τη βιβλιοθήκη το «Η Μάνα και το Νόημα της Ζωής» του Γιάλομ, αλλά δεν πρόλαβα να το διαβάσω, αντίθετα διάβασα ξανά το «μ.Χ» του Αλεξάκη. Αυτά τα λίγα απ’ τα αναγνωστικά μου νέα.
Στην Αμερική, ονομάζεται «shameless promotion», αλλά υποθέτω δεν σας πειράζει να γράψω για το δεύτερο βιβλίο μου, που κυκλοφόρησε πριν από λίγες μέρες απ’ τον εκδοτικό οργανισμό Λιβάνη. Πρόκειται λοιπόν για το δεύτερο τόμο του «Βασιλείου της Αράχνης», έχει υπότιτλο «Περπατώντας στα Σκαλοπάτια των Νεκρών» και νομίζω εδώ η ιστορία γίνεται πιο σκοτεινή και ξεδιπλώνονται ακόμα περισσότερες πτυχές της. Επικεντρώνομαι (προσπαθώ τουλάχιστον) στην πολιτική που ακολουθεί ο κάθε ηγεμόνας και στις διάφορες προδοσίες, που έχουν συμβεί ή θα συμβούν.
Αν έχετε παρακολουθήσει την υπόθεση του πρώτου βιβλίου, τότε θα έχει νόημα να αντιγράψω και όσα έχω γράψει στο οπισθόφυλλο: «Αψηφώντας κάθε κίνδυνο, ο Αλιόσκα φτάνει στον Ανατολικό Πύργο, για να δει τον κόσμο να αλλάζει μορφή γύρω του μέσα σε λίγες μόνο μέρες. Η περγαμηνή ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια του, αλλά τα λόγια πάνω της είναι δεμένα με αφανή τεχνάσματα. Ο πόλεμος βασανίζει τους ανθρώπους και τους κάνει σκληρούς, ενώ ο μισότρελος βασιλιάς του Ανατολικού Πύργου παίρνει αμφιλεγόμενες για το μέλλον της πόλης αποφάσεις. Κατά τη διάρκεια μιας ανελέητης πολιορκίας, το παρελθόν αρχίζει να ξεσκεπάζει τα καλά κρυμμένα μυστικά του και τελικά οι ήρωες ανακαλύπτουν ότι, προκειμένου να σωθούν, θα πρέπει να προδώσουν όχι μόνο συντρόφους και ιδανικά, αλλά και τους βαρύτερους όρκους που έχουν δώσει...»
Επίσης θα ήθελα να σας προσκαλέσω και σε μία παρουσίαση που έχω, τη Δευτέρα που μας έρχεται. Βέβαια η παρουσίαση γίνεται στο βιβλιοπωλείο Παπασωτηρίου της Πάτρας, αλλά αν κάποιος από εσάς βρεθεί από σύμπτωση και έρθει εκεί στις 8 το βράδυ, θα χαρώ πολύ να τον γνωρίσω.
Τέλος, κλείνω με ένα μικρό απόσπασμα απ’ το βιβλίο: «Ο χρόνος λιγόστευε. Δεν κυλούσε πλέον όπως το ρετσίνι στον κορμό του πεύκου, αλλά όπως το μανιασμένο νερό στον καταρράκτη. Πέρα μακριά, στη μεγάλη ανατολική πόλη των ανθρώπων, εκεί όπου οι κορυφές των βουνών συναντούν τον ουρανό, πορφυρές αντανακλάσεις έβαφαν τα σύννεφα. Έπρεπε τώρα αρχαίοι σύμμαχοι να αφυπνιστούν, να αλλάξουν τις μορφές τους, να βγουν απ’ τις κρυψώνες τους στα βάθη των σπηλαίων και να πολεμήσουν ξανά απέναντι στον τρομερό εχθρό, που πριν από εκατόν είκοσι εφτά χρόνια είχε περάσει απ’ το πηγάδι και είχε έρθει στην επιφάνεια αυτού του κόσμου.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου