Ο Λένος Χρηστίδης είναι συγγραφέας με άποψη και ύφος παράδοξα έως ακραία, που επιπλέον δεν διστάζει να τα εκφράσει στα βιβλία του. Με αλλοπρόσαλλη γραφή, επιλέγει να συγκρουστεί με το «σύστημα» -όσο κοινότυπο κι αν ακούγεται αυτό- καταλύοντας κάθε κανόνα «καλής συγγραφικής συμπεριφοράς» και βάζοντας τους ήρωές του να μιλάνε, να πράττουν και γενικά να ζούνε σε ρυθμούς σουρεαλιστικούς.
Έχει γράψει αρκετά μυθιστορήματα και θεατρικά έργα, ενώ την τελευταία δεκαετία άρχισε να αποκτά σταθερό φανατικό κοινό. Τα βιβλία του θα τα περιέγραφα ως μία σημαντική underground επιτυχίες της σύγχρονης ελληνική πεζογραφίας, όχι μόνο για τις καλές πωλήσεις τους και τις αλλεπάλληλες εκδόσεις που έχουν επιτύχει, αλλά και για το ρεύμα που τείνουν να δημιουργήσουν. Διαβάζοντάς τον είναι πολύ εύκολο να τον απορρίψετε από την πρώτη κιόλας σελίδα ή να τον λατρέψετε και να τον ακολουθήσετε απνευστί ως την τελευταία τελεία.
Ροή λόγου και ρυθμός στροβιλίζονται με απίστευτες ταχύτητες, οι διάλογοι είναι απλά εξωφρενικοί, ο ρεαλισμός πολύ συχνά χάνει το νόημά του και αποσύρεται νικημένος αφήνοντας χώρο για πολύβουα βαγόνια τρένων, αθυρόστομους, πλην μάχιμους στρατιώτες με ηθικό ακμαιότατο, αιώνιους φιλόσοφους φοιτητές, ανέκδοτα με Τσέχους γιατρούς και ταψιά με σπανακόπιτες που σφυρίζουν αδιάφορα.
Θα επικεντρωθώ στα μυθιστορήματά του, μιας και τα θεατρικά του που έχουν εκδοθεί, μου φάνηκαν να έχουν αδυναμίες, αλλά οπωσδήποτε το θεατρικό γράφεται για να διαβάζεται από έναν μόνο άνθρωπο. Τον σκηνοθέτη. Κατά τη γνώμη μου τα καλύτερά του μυθιστορήματα είναι το «Bororo» (1995), ο «Τυχερός αριθμός του Δόκτορος Μπου» (1998) και το «Λοστρέ» που εκδόθηκε το 2003, όλα από τις εκδόσεις Καστανιώτη.
Οι «Bororo» είναι μία φυλή ιθαγενών του Αμαζονίου και ταυτόχρονα δύο ταξίδια με τρένο, ένας δακρύβρεχτος χωρισμός, το λιώσιμο μιας κατσαρίδας, τα εγκαίνια ενός ψυχιατρείου κι ένα πανηγύρι. Στον «Τυχερό Αριθμό» περιγράφονται τέσσερις καλοκαιρινές ιστορίες με σκυλιά, ποδόσφαιρο, political correct άτομα και μια γιγαντιαία στρατιωτική άσκηση. Στο «Λοστρέ» (αναγραμματισμός του «τρελός»), ο Χρηστίδης εγκλωβίζει σε μία μικρή επαρχιακή πόλη έξι ηλίθιους ήρωες και τους αφήνει να δώσουν ρεσιτάλ στην αντιμετώπιση του καύσωνα, στις τηλεφωνικές φάρσες και την παρασκευή φραπέ.
Και στα τρία βιβλία τα περιστατικά που διαδραματίζονται προκαλούν άφθονο γέλιο, οι ευρηματικοί διάλογοι είναι αντιγραμμένοι απ’ την καθημερινότητα, αλλά μέσα σε μία τραγικά κωμική διάσταση που συχνά αγνοούμε. Η φιλοσοφία του Χρηστίδη θα μπορούσε να συνοψιστεί πολύ απλά στο «αν δεν μπορείς να αποφύγεις κάτι δυσάρεστο, γελοιοποίησέ το». Διάχυτος αυτοσαρκασμός, αντιπαθητικοί, αθυρόστομοι ήρωες καρικατούρες και καυτηριασμός σε όλα τα κακώς κείμενα της χώρας μας.
Το γέλιο μέχρι δακρύων είναι χωρίς υπερβολή εγγυημένο, ενώ ο συγγραφέας φροντίζει και να κρύβει μέσα στις σελίδες προβληματισμούς με βάθος και ειδικά στο «Λοστρέ» μία σειρά έντονα πολιτικά φορτισμένων συμβολισμών. Είτε τους δώσετε σημασία, είτε όχι η τιμή θα είναι η ίδια, σχεδόν 15 ευρώ στο κοντινότερο βιβλιοπωλείο σας.
Έχει γράψει αρκετά μυθιστορήματα και θεατρικά έργα, ενώ την τελευταία δεκαετία άρχισε να αποκτά σταθερό φανατικό κοινό. Τα βιβλία του θα τα περιέγραφα ως μία σημαντική underground επιτυχίες της σύγχρονης ελληνική πεζογραφίας, όχι μόνο για τις καλές πωλήσεις τους και τις αλλεπάλληλες εκδόσεις που έχουν επιτύχει, αλλά και για το ρεύμα που τείνουν να δημιουργήσουν. Διαβάζοντάς τον είναι πολύ εύκολο να τον απορρίψετε από την πρώτη κιόλας σελίδα ή να τον λατρέψετε και να τον ακολουθήσετε απνευστί ως την τελευταία τελεία.
Ροή λόγου και ρυθμός στροβιλίζονται με απίστευτες ταχύτητες, οι διάλογοι είναι απλά εξωφρενικοί, ο ρεαλισμός πολύ συχνά χάνει το νόημά του και αποσύρεται νικημένος αφήνοντας χώρο για πολύβουα βαγόνια τρένων, αθυρόστομους, πλην μάχιμους στρατιώτες με ηθικό ακμαιότατο, αιώνιους φιλόσοφους φοιτητές, ανέκδοτα με Τσέχους γιατρούς και ταψιά με σπανακόπιτες που σφυρίζουν αδιάφορα.
Θα επικεντρωθώ στα μυθιστορήματά του, μιας και τα θεατρικά του που έχουν εκδοθεί, μου φάνηκαν να έχουν αδυναμίες, αλλά οπωσδήποτε το θεατρικό γράφεται για να διαβάζεται από έναν μόνο άνθρωπο. Τον σκηνοθέτη. Κατά τη γνώμη μου τα καλύτερά του μυθιστορήματα είναι το «Bororo» (1995), ο «Τυχερός αριθμός του Δόκτορος Μπου» (1998) και το «Λοστρέ» που εκδόθηκε το 2003, όλα από τις εκδόσεις Καστανιώτη.
Οι «Bororo» είναι μία φυλή ιθαγενών του Αμαζονίου και ταυτόχρονα δύο ταξίδια με τρένο, ένας δακρύβρεχτος χωρισμός, το λιώσιμο μιας κατσαρίδας, τα εγκαίνια ενός ψυχιατρείου κι ένα πανηγύρι. Στον «Τυχερό Αριθμό» περιγράφονται τέσσερις καλοκαιρινές ιστορίες με σκυλιά, ποδόσφαιρο, political correct άτομα και μια γιγαντιαία στρατιωτική άσκηση. Στο «Λοστρέ» (αναγραμματισμός του «τρελός»), ο Χρηστίδης εγκλωβίζει σε μία μικρή επαρχιακή πόλη έξι ηλίθιους ήρωες και τους αφήνει να δώσουν ρεσιτάλ στην αντιμετώπιση του καύσωνα, στις τηλεφωνικές φάρσες και την παρασκευή φραπέ.
Και στα τρία βιβλία τα περιστατικά που διαδραματίζονται προκαλούν άφθονο γέλιο, οι ευρηματικοί διάλογοι είναι αντιγραμμένοι απ’ την καθημερινότητα, αλλά μέσα σε μία τραγικά κωμική διάσταση που συχνά αγνοούμε. Η φιλοσοφία του Χρηστίδη θα μπορούσε να συνοψιστεί πολύ απλά στο «αν δεν μπορείς να αποφύγεις κάτι δυσάρεστο, γελοιοποίησέ το». Διάχυτος αυτοσαρκασμός, αντιπαθητικοί, αθυρόστομοι ήρωες καρικατούρες και καυτηριασμός σε όλα τα κακώς κείμενα της χώρας μας.
Το γέλιο μέχρι δακρύων είναι χωρίς υπερβολή εγγυημένο, ενώ ο συγγραφέας φροντίζει και να κρύβει μέσα στις σελίδες προβληματισμούς με βάθος και ειδικά στο «Λοστρέ» μία σειρά έντονα πολιτικά φορτισμένων συμβολισμών. Είτε τους δώσετε σημασία, είτε όχι η τιμή θα είναι η ίδια, σχεδόν 15 ευρώ στο κοντινότερο βιβλιοπωλείο σας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου