Συνεχίζω στο ίδιο μήκος κύματος με την παρουσίαση της περασμένης εβδομάδας και με ένα βιβλίο, που απευθύνεται λίγο-πολύ σε ίδιο μέρος του αναγνωστικού κοινού με τα μυθιστορήματα της Λένας Μαντά. Απλά αυτό ίσως είναι μία ιδέα πιο δραματικό και συγκινητικό.
Επίσης, λοιπόν από τις εκδόσεις Ψυχογιός, κυκλοφόρησε φέτος το μυθιστόρημα «Το Παιδί της Αγάπης», που έχει γράψει η πρωτοεμφανιζόμενη Μαρία Τζιρίτα και βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία. Η συγγραφέας είναι πολύ γλυκιά, καταδεκτική και ευγενική και με μεγάλη χαρά δέχτηκε να μου μιλήσει για το αγαπημένο της πνευματικό παιδί. Περισσότερα για αυτήν μπορείτε να μάθετε και στο πολύ ενημερωμένο της ιστολόγιο που διατηρεί στη διεύθυνση http://mariatzirita.psichogios.gr/. Όπως θα παρατηρήσατε και οι δύο συγγραφείς που ανήκουν στο δυναμικό του Ψυχογιού διατηρούν τα δικά τους ιστολόγια και αυτό εντάσσεται στα πλαίσια ενός γενικότερου «διαδικτυακού» marketing που εφαρμόζει ο εκδοτικός οίκος με δυναμική ιστοσελίδα, φόρουμ συζήτησης αναγνωστών και σελίδες στο facebook. Πάμε, όμως να μάθουμε περισσότερα για το «Παιδί της Αγάπης», που έχει ήδη σημειώσει πολύ καλές πωλήσεις.
Μια φράση απ’ το οπισθόφυλλο: Έτσι απλά, τον πέταξαν στο ίδρυμα νεογέννητο μωρό κι ύστερα τον πήγαν πίσω στη φυσική του οικογένεια δυο χρονών παιδάκι.
Ο συγγραφέας γράφει για να απευθυνθεί σε όσο το δυνατόν περισσότερους αναγνώστες ή για προσωπική ικανοποίηση; Στη δική μου περίπτωση, το παιδί της αγάπης γράφτηκε αποκλειστικά ως κατάθεση ψυχής, αφού δεν είχα ιδέα ότι θα μπορούσε να γίνει βιβλίο και να εκδοθεί η ιστορία που έγραφα τότε. Αληθινή ιστορία που την έζησα από κοντά και με συγκλόνισε και ως φόρο τιμής στη μνήμη του παιδιού αυτού έγραψα την ιστορία του. Αλλά και σε ό,τι άλλο έχω γράψει από τότε, ποτέ δεν είχα ως γνώμονα την ικανοποίηση ή μη των αναγνωστών - γράφω την αλήθεια μου, ανοίγω την καρδιά μου, καταθέτω τα βιώματά μου και μοιράζομαι τη φαντασία μου.
Τι μπορεί να ανακαλύψει όποιος διαβάσει το Παιδί της Αγάπης; Όσο για το τι μπορεί κανείς να ανακαλύψει διαβάζοντας την ιστορία αυτή... να ανακαλύψει τον Στέλιο, τον κάθε Στέλιο ως αθώα παιδική ψυχή, να τον καταλάβει καλύτερα, να τον νιώσει και να τον αγαπήσει. Και τέλος ν' ανακαλύψει τον ίδιο του τον εαυτό, να τον δει στις πραγματικές του διαστάσεις, με τις ευθύνες του και τις υποχρεώσεις του- είτε ως θύτη, είτε ως θύμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου