11 Σεπτεμβρίου- Το σκοτεινό αγγελάκι και το δέντρο

Θα εκπαιδεύσω τη βρύση να μη στάζει

και το λεπτοδείκτη να μείνει ακίνητος.

Θα εξηγήσω στο σκύλο πως δεν είναι ανάγκη να γαβγίζει

κάθε που έρχεται η νύχτα.

Θα πείσω το ραδιόφωνο να παίζει πάντα το ίδιο τραγούδι. Μετά θα ξαπλώσω στον καναπέ και θα περιμένω.

Δεν ξέρω πόσοι από εσάς διαβάζετε ποίηση. Στατιστικά και μόνο υποθέτω λίγοι. Προσωπικά διαβάζω ελάχιστα και δυσκολεύομαι να ξεδιαλύνω μέσα μου αν αυτό που διαβάζω είναι καλό ή απλά εντυπωσιακό. Αλλά και πάλι στην ποίηση νομίζω δεν χωράει αντικειμενικότητα- τουλάχιστον όχι τόσο όσο στις υπόλοιπες μορφές λογοτεχνίας. Αν κάτι ξυπνάει συναισθήματα, τότε υπηρετεί το σκοπό του και δεν χρειάζεστε την τέλεια κατάρτιση για να το απολαύσετε.

Όπως και να 'χει πάντως έρχομαι σήμερα να προτείνω με μεγάλη μου χαρά μια ποιητική συλλογή, την οποία εμπνεύστηκε ένας φίλος μου και οι στίχοι στην αρχή αποτελούν κομμάτι της. Όσα διάβασα με άγγιξαν -ή αν προτιμάτε μου άρεσαν- και ανακάλυψα μέσα τους έναν ολότελα διαφορετικό και ταυτόχρονα πανέμορφο τρόπο σκέψης.

Είμαι τυχερός λοιπόν, που γνωρίζω τον Τηλέμαχο Τσαρδάκα ο οποίος το 2007 κυκλοφόρησε το “Σκοτεινό Αγγελάκι και το Δέντρο” από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη και φέτος ήταν υποψήφιος για το αντίστοιχο σημαντικό λογοτεχνικό βραβείο του περιοδικού “Διαβάζω”. Ο Τηλέμαχος Τσαρδάκας γεννήθηκε το 1978 στην Πάτρα και αυτή είναι η τρίτη του ποιητική συλλογή. Προηγήθηκαν το 1998 το “Αιμοσφαίριο του Ουρανού” από τις Αχαϊκές Εκδόσεις και το 2003 οι “Μικρές Μπαλάντες για Απόψε” από τον Λιβάνη.

Το “Σκοτεινό Αγγελάκι και το Δέντρο” το εξέλαβα σαν ένα μοναχικό ταξίδι σε τέσσερις πράξεις οι οποίες ονομάζονται “Τριάντα πέντε τετραγωνικά”, “Ιστορία γραμμένη με ουίσκι”, “Εμείς σε δεύτερο ενικό” και “Unhappy end”. Μέσα από τις πολύ δυνατές εικόνες που δημιουργούν οι στίχοι, ζωντανεύει ένα κομμάτι του εαυτού μας και αφού συναντηθούμε μαζί του, κλέβουμε λίγο χρόνο από την καθημερινότητα για να συζητήσουμε σαν παλιοί φίλοι. Για μένα η ανάγνωση των ποιημάτων ήταν μία τέτοια φυγή, μα νομίζω ότι καθένας θα ανακαλύψει κάτι διαφορετικό.

Αξίζει συγχαρητηρίων η εξαιρετικά καλαίσθητη και φροντισμένη έκδοση, σήμα κατατεθέν για το σύνολο των έργων του ποιοτικού εκδοτικού οίκου Γαβριηλίδη. Νομίζω ότι η αυλαία πρέπει να πέσει με τη συνέχεια και το τέλος του ποιήματος με το οποίο ξεκίνησα την παρουσίαση ώστε να ολοκληρωθεί ένας κύκλος. Το όνομά του είναι “Θα ξαπλώσω στον καναπέ και θα περιμένω”.

Σιωπηλοί αστερίες θα βυθιστούν στο ταβάνι μου.

Σύννεφα γκρίζα θα τυλίξουν τα χαλιά.

Ίσως έτσι δεν έρθει ποτέ κανένας να με επισκεφτεί.

Ίσως έτσι δεν χάσω τίποτα από αυτά που κάνουν οι άλλοι.

Ίσως έτσι να περιμένω για πάντα.