Για σήμερα θέλω να μοιραστώ ένα αγαπημένο βιβλίο, αλλά επειδή είμαι άμεσα εμπλεκόμενος (μέσω των βορειοδυτικών) θα αντιγράφω την προ ημερών ανάρτηση της Ευρυδίκης Αμανατίδου για το "Καλημέρα και αντίο" της Αγγελική Σχοινά.
"Λογική και ευαισθησία;
Όχι, δε μου έρχεται στο νου η Jane Austen αλλά η Ζωή, η κεντρική γυναικεία φιγούρα στο «Καλημέρα και Αντίο».
Ένα πρωί, το αντρικό βλέμμα πλανιέται στο άδειο σπίτι ώσπου εστιάζει σε ένα σημείωμα με τρεις και μόνο λέξεις. Δίπλα του ένα άλμπουμ φωτογραφιών. Η εγκατάλειψη θα σημάνει το τέλος μιας πεντάχρονης σχέσης ή καλύτερα μιας συγκατοίκησης ανάμεσα στη Ζωή και το Φίλιππο. Πέντε χρόνια εκείνη έχει αποφύγει τις αναλύσεις έχοντας κολλήσει την ετικέτα του δεδομένου σε ό,τι αφορά το Φίλιππο ήδη επαναπαυμένο σε μία ευχάριστη και χωρίς υποχρεώσεις κατάσταση. Στην ουσία κανένας δεν είναι διατεθειμένος να δώσει κάτι από τον εαυτό του εξαιτίας ενός διαφορετικού είδους φόβου. Ο Φίλιππος δηλώνει εξαρχής ότι δεν είναι ο τύπος του άνδρα που θα δεσμευτεί, η Ζωή πάλι αποδέχεται, γιατί δε θέλει να φανεί κατώτερη των περιστάσεων.
Παρίσι: φως και σκιά που η Ζωή-φωτογράφος θα χρησιμοποιήσει για να κάνει αυτό που τόσο καλά γνωρίζει. Η αλλαγή παραστάσεων και η αποστασιοποίηση θα βάλουν σε λειτουργία μια διαδικασία εσωτερικής ψηλάφησης και απελευθέρωσης.
Στον αντίποδα, ο Φίλιππος θα δημιουργήσει μία άλλη σχέση, θα βρεθεί όμως προ εκπλήξεως καθώς του λείπει κάτι.
Και τότε θα συμβεί το αναπάντεχο!
Ο πόνος του χωρισμού και κάποια λόγια που στριφογυρίζουν: να είσαι ευτυχισμένος, αλλά να προσπαθείς η ευτυχία σου να μην περιορίζει την ευτυχία του άλλου, θα οδηγήσουν το Φίλιππο σε ένα διαφορετικό μονοπάτι για να αναθεωρήσει την στάση του απέναντι στα πάντα.
Η σχέση δεν είναι η δέσμευση αλλά η ανθρώπινη επαφή.
Πόσα είμαστε διατεθειμένοι να δώσουμε και πόσα να πάρουμε; Τι ακριβώς είναι αυτό που μας φοβίζει; Γιατί αφήνουμε κάποιες στιγμές να κυλάνε μέσα από τα χέρια μας; Κάνουμε κάτι γιατί μας το επιβάλουν οι άλλοι ή γιατί το έχουμε αποφασίσει οι ίδιοι; Τα βιώματά μας οδηγούν σε συγκριτική ανάλυση συμπεριφορών; Αυτό που μας χωρίζει είναι ίδιο με αυτό που μας ενώνει;
Πινελιές ευαισθησίας από μία νέα γυναικεία φωνή. Η Αγγελική Σχοινά δεν καταγράφει απλά το χρονικό μίας σχέσης. Τολμάει να κολυμπήσει στα βαθιά."
2 σχόλια:
Γεια σου, Γιάννη. Το βιβλίο το έχω κατεβάσει εδώ και λίγο καιρό και σκοπεύω να το διαβάσω το καλοκαίρι. Χαίρομαι να βλέπω ανθρώπους που ανοίγουν δρόμους στο ταλέντο και το μεράκι νέων ανθρώπων.
Θα ήθελα να κάνω ακόμα ένα σχόλιο σε σχέση με το θέμα του βιβλίου. Με ενοχλεί η απαξίωση ορισμένων ατόμων προς βιβλία που ασχολούνται με ανάλογη θεματολογία, χαρακτηρίζοντάς την ως μη ποιοτική, γυναικεία ή ροζ λογοτεχνία. Δε διαφωνώ πως υπάρχουν πολλά τέτοια κακογραμμένα βιβλία αλλά αυτό δεν μπορεί να λεχθεί για όλα τα είδη λογοτεχνίας; Αυτό που κάνει ένα βιβλίο να αξίζει κατά τη γνώμη μου είναι ο τρόπος που γράφεται και όχι το τι πραγματεύεται. Άλλωστε μερικά από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας θα μπορούσαν άνετα να ενταχθούν στην κατηγορία αυτή, όπως τα βιβλία της σπουδαίας Jane Austen...
Γεια σου Άντρη! Χάρηκα πολύ με το σχόλιο. Δεν φαντάζεσαι πόσο συμφωνώ μαζί σου.
Δημοσίευση σχολίου