Δεύτερο τεύχος του bookmarks, στα βιβλιοπωλεία όλης της χώρας.
Μπορείτε να το ξεφυλλίσετε ηλεκτρονικά και εδώ, ενώ μπορείτε να επισκεφτείτε και το υπό κατασκευή site μας.
Και μία γεύση από το editorial:
Αντί-ποίηση
"Χρόνια ο ουρανός ήτανε ένα δύσκολο χαρτί κρυμμένο μεσ΄ στην τσέπη μου"
Ο παραπάνω συγκινητικός στίχος είναι του σπουδαίου Μίλτου Σαχτούρη. Αν ψάχνετε να βρείτε τι δουλειά έχει εδώ, η εξήγηση είναι μάλλον απλή. Λειτουργεί ως στολίδι για τον πρόλογο του δεύτερου τεύχους του Bookmarks και παράλληλα ως αφορμή για να αναζητήσετε και αυτή την εβδομάδα λίγη από την κρυμμένη ομορφιά των λέξεων γύρω σας. Μπορεί να κρύβεται καλά κάτω από την πολύβουη ροή της καθημερινότητας, αλλά η ομορφιά υπάρχει για όσους είναι αποφασισμένοι να την αναζητήσουν.
Πιστεύω ότι δεν έχετε ανοίξει τυχαία τις σελίδες μας, αν και αυτή τη στιγμή σίγουρα μας διαβάζετε σε ένα τυχαίο μέρος. Μπορεί να είστε στην ουρά του βιβλιοπωλείου, στη στάση του λεωφορείου, στο βαγόνι του μετρό, στο ταξί που διασχίζει την πόλη απ' τη μια άκρη στην άλλη, στο ασανσέρ, σε κυλιόμενες σκάλες ή και ξαπλωμένοι ανάσκελα στο κρεβάτι σας. Όμως όπου κι αν βρίσκεστε τα μάτια σας ταξιδεύουν στις γραμμές και στις εικόνες μας, η Γη γυρίζει και μαζί της γυρίζουμε κι εμείς, ο καθένας για τους δικούς του σκοπούς και με τα δικά του όνειρα. Όπου κι αν βρίσκεστε θα διαβάζετε αυτά που έγραψα πριν λίγες μέρες, ολοκληρώνοντας μία μορφή ετεροχρονισμένης συνομιλίας. Δηλαδή όχι ακριβώς συνομιλίας, περισσότερο ένας μονόλογος είναι (στον οποίο μπορείτε να αποκριθείτε μέσω mail).
Στην πρώτη μας παράσταση για τον Δεκέμβριο θα διαβάσετε πολλά και θαυμαστά στις σελίδες που ακολουθούν. Almanac, συνεντεύξεις, ημερολόγιο ανάγνωσης, σούπερ-ήρωες, το δεύτερο μέρος του αφιερώματος στο βραβείο αναγνωστών, κριτικές, νέα, ατζέντα, παράξενα βιβλία, όσα έγραψαν οι καλεσμένοι μας, τα Γιάννενα, το βιβλιόφωνο, χίλια δυο και χίλια ακόμα. Κρατήστε ό,τι σας αγγίξει και πάνω απ' όλα αυτό που γράφει στο εξώφυλλο: "οι σκιές μοιάζουν σκοτεινές, για τα παιδιά είναι παιχνίδι". Δεν είναι βαθυστόχαστο και ούτε παίρνουμε όρκο ότι είναι μια μεγάλη αλήθεια, αλλά είναι κάτι που μας αρέσει. Η μεταμορφωτική δύναμη της φαντασίας είναι απεριόριστη και σε αυτή ακουμπάμε την πίστη μας. Στο τέλος της ημέρας και ενώ σιγά σιγά οι ρυθμοί επιβραδύνοντα όλοι συλλογιζόμαστε όσα κάναμε, είδαμε και αισθανθήκαμε τις προηγούμενες ώρες. Όπως και να 'χει κανείς δεν μπορεί να μας πτοήσει.
"Και σιωπηλά σαν τα βιβλία το φως της μέρας κλείνει"
*Ο τελευταίος στίχος είναι του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη. Μαζί με τον στίχο του Σαχτούρη τους συνάντησα στο μυθιστόρημα του Νίκου Χρυσού "Το μυστικό της τελευταίας σελίδας" (εκδ. Καστανιώτη). Αυτή είναι η δική μου πρόταση για αυτή την εβδομάδα.
** Τον τίτλο αντι-ποίηση τον έχω κλέψει από την καλή φίλη μου Άννα Νιαράκη.
Μπορείτε να το ξεφυλλίσετε ηλεκτρονικά και εδώ, ενώ μπορείτε να επισκεφτείτε και το υπό κατασκευή site μας.
Και μία γεύση από το editorial:
Αντί-ποίηση
"Χρόνια ο ουρανός ήτανε ένα δύσκολο χαρτί κρυμμένο μεσ΄ στην τσέπη μου"
Ο παραπάνω συγκινητικός στίχος είναι του σπουδαίου Μίλτου Σαχτούρη. Αν ψάχνετε να βρείτε τι δουλειά έχει εδώ, η εξήγηση είναι μάλλον απλή. Λειτουργεί ως στολίδι για τον πρόλογο του δεύτερου τεύχους του Bookmarks και παράλληλα ως αφορμή για να αναζητήσετε και αυτή την εβδομάδα λίγη από την κρυμμένη ομορφιά των λέξεων γύρω σας. Μπορεί να κρύβεται καλά κάτω από την πολύβουη ροή της καθημερινότητας, αλλά η ομορφιά υπάρχει για όσους είναι αποφασισμένοι να την αναζητήσουν.
Πιστεύω ότι δεν έχετε ανοίξει τυχαία τις σελίδες μας, αν και αυτή τη στιγμή σίγουρα μας διαβάζετε σε ένα τυχαίο μέρος. Μπορεί να είστε στην ουρά του βιβλιοπωλείου, στη στάση του λεωφορείου, στο βαγόνι του μετρό, στο ταξί που διασχίζει την πόλη απ' τη μια άκρη στην άλλη, στο ασανσέρ, σε κυλιόμενες σκάλες ή και ξαπλωμένοι ανάσκελα στο κρεβάτι σας. Όμως όπου κι αν βρίσκεστε τα μάτια σας ταξιδεύουν στις γραμμές και στις εικόνες μας, η Γη γυρίζει και μαζί της γυρίζουμε κι εμείς, ο καθένας για τους δικούς του σκοπούς και με τα δικά του όνειρα. Όπου κι αν βρίσκεστε θα διαβάζετε αυτά που έγραψα πριν λίγες μέρες, ολοκληρώνοντας μία μορφή ετεροχρονισμένης συνομιλίας. Δηλαδή όχι ακριβώς συνομιλίας, περισσότερο ένας μονόλογος είναι (στον οποίο μπορείτε να αποκριθείτε μέσω mail).
Στην πρώτη μας παράσταση για τον Δεκέμβριο θα διαβάσετε πολλά και θαυμαστά στις σελίδες που ακολουθούν. Almanac, συνεντεύξεις, ημερολόγιο ανάγνωσης, σούπερ-ήρωες, το δεύτερο μέρος του αφιερώματος στο βραβείο αναγνωστών, κριτικές, νέα, ατζέντα, παράξενα βιβλία, όσα έγραψαν οι καλεσμένοι μας, τα Γιάννενα, το βιβλιόφωνο, χίλια δυο και χίλια ακόμα. Κρατήστε ό,τι σας αγγίξει και πάνω απ' όλα αυτό που γράφει στο εξώφυλλο: "οι σκιές μοιάζουν σκοτεινές, για τα παιδιά είναι παιχνίδι". Δεν είναι βαθυστόχαστο και ούτε παίρνουμε όρκο ότι είναι μια μεγάλη αλήθεια, αλλά είναι κάτι που μας αρέσει. Η μεταμορφωτική δύναμη της φαντασίας είναι απεριόριστη και σε αυτή ακουμπάμε την πίστη μας. Στο τέλος της ημέρας και ενώ σιγά σιγά οι ρυθμοί επιβραδύνοντα όλοι συλλογιζόμαστε όσα κάναμε, είδαμε και αισθανθήκαμε τις προηγούμενες ώρες. Όπως και να 'χει κανείς δεν μπορεί να μας πτοήσει.
"Και σιωπηλά σαν τα βιβλία το φως της μέρας κλείνει"
*Ο τελευταίος στίχος είναι του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη. Μαζί με τον στίχο του Σαχτούρη τους συνάντησα στο μυθιστόρημα του Νίκου Χρυσού "Το μυστικό της τελευταίας σελίδας" (εκδ. Καστανιώτη). Αυτή είναι η δική μου πρόταση για αυτή την εβδομάδα.
** Τον τίτλο αντι-ποίηση τον έχω κλέψει από την καλή φίλη μου Άννα Νιαράκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου