Και τα δύο βιβλία του Αντάμη κινούνται στο ίδιο ύφος, δηλαδή έναν συνδυασμό κειμένου και εξαιρετικού σχεδίου, που έχει σαν πρώτο στόχο να τραβήξει την προσοχή του αναγνώστη και κατόπιν να τον ευαισθητοποιήσει και να τον κάνει κοινωνό των προβληματισμών που εμπεριέχουν. Όπως μου είπε, στο «Σχέδιο Τρόμου», θέλει να μελετήσει τις αντιδράσεις των ανθρώπων, υπό καθεστώς τρομοκρατίας απ’ όπου κι αν προέρχεται αυτή. Τον ενδιαφέρει να μελετήσει τις εκφάνσεις της σε όλο το εύρος των μορφών στο οποίο μπορεί να διακυμανθεί, δηλαδή από πολιτική, μέχρι συναισθηματική. Όλα αυτά, όμως δοσμένα μέσα σε παραμυθένιο πλαίσιο και με την υπογραφή της άρτιας καλλιτεχνικής πινελιάς που χαρακτηρίζει όλες τις εκδόσεις βιβλίων απ’ το Οξύ. Αξίζει νομίζω να εξερευνήσετε τις σπονδυλωτές ιστορίες και την ιδιότυπη αφήγηση του Γιάννη Αντάμη στις «Πριγκιποδουλειές» και στο «Σχέδιο Τρόμου». Και τα δύο μαζί είναι 176 καλαίσθητες σελίδες, δεν θα ελαφρύνουν το πορτοφόλι σας και σίγουρα θα βρουν μία καλή θέση στη βιβλιοθήκη σας. Τελειώνοντας θα αντιγράψω το οπισθόφυλλο απ’ το «Σχέδιο τρόμου» για να πάρετε μία γεύση από πρώτο χέρι:
Αυτό δεν είναι ένα βιβλίο με ιστορίες τρόμου και μυστηρίου. Μέσα του βρίσκεται κρυμμένο το μυστικό σχέδιο μιας πόλης, που κάποια στιγμή γλίστρησε αθόρυβα έξω από τα όρια του χώρου και του χρόνου. Τα αόριστα τοπωνύμια και οι ημιτελείς χρονολογίες υπάρχουν μόνο για να κρατάνε σαν αόρατες πινέζες τα οκτώ κεφάλαια πάνω στις σελίδες τους. Οι κάτοικοι της πόλης αυτής είναι πρόσωπα φανταστικά, αλλά κανείς τους δεν το ξέρει ακόμα. Χαμένοι σε μια πόλη χωρίς αρχή και τέλος, εγκλωβισμένοι σε έναν πλανήτη χωρίς έξοδο κινδύνου και εξόριστοι σε μια ζωή χωρίς σχέδιο διαφυγής, κάποιοι από αυτούς βλέπουν τα είδωλά τους να χορεύουν πάνω στον καθρέφτη του τρόμου και του παραλογισμού. Το έγκλημα απλώνεται στις γειτονιές και τα προάστια, το σύστημα νιώθει τις γυάλινες δομές του να ραγίζουν, ενώ κάπου βαθιά μέσα στα έγκατα της πόλης και όχι μακριά από τον πυρήνα του πλανήτη, κάποιοι τετράποδοι αλήτες σχεδιάζουν το μοιραίο χτύπημα.
Μια σειρά μαύρων ιστοριών που κάνουν τον αναγνώστη να μειδιά… και να υποψιάζεται ότι ο συγγραφέας εννοεί κάτι παραπάνω από αυτό που λέει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου