Η αφορμή για την σημερινή παρουσίαση ήταν μία πρόσφατη συνέντευξη του Σωτήρη Δανέζη που διάβασα και μία συζήτηση που είχα με έναν φίλο μου. Σύμφωνα με τα λόγια του Δανέζη, τα οποία με βρήκαν απόλυτα σύμφωνο, οι Έλληνες ομφαλοσκοπούμε. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων οι διεθνείς ειδήσεις καταλαμβάνουν το ένα δέκατο του χρόνου των τηλεοπτικών ειδήσεων και το κενό ενημέρωσης καλούνται να καλύψουν ο τύπος, το διαδίκτυο και τα ελληνικής παραγωγής ντοκιμαντέρ με διεθνή θεματογραφία. Προχωρώντας ακόμα παραπέρα, ο φίλος μου υποστήριξε ότι παρότι οι νέοι έχουν πρόσβαση σε μία μεγάλη βάση ιστορικών δεδομένων μέσω του διαδικτύου, σχεδόν πεισματικά αρνούνται να γίνουν κοινωνοί της γνώσης, ίσως εξαιτίας και της έλλειψης εξειδικευμένης πληροφόρησης.Μία πρόσφατη κυκλοφορία, λοιπόν που έρχεται να καλύψει ένα κενό στην ελληνική κινηματογραφική βιβλιογραφία είναι οι «Κορυφαίες ταινίες Ντοκιμαντέρ όλων των εποχών του παγκόσμιου, ελληνικού και κυπριακού κινηματογράφου που δεν πρέπει να χάσετε». Ο μελετητής Στέργιος Ηλίας, καθηγητής από την Πρέβεζα, συγκέντρωσε με μεράκι και μεθοδικότητα σχεδόν χίλιους τίτλους ταινιών από όλο τον κόσμο, τις κατέταξε χρονολογικά και παρέθεσε τα σημαντικότερα στοιχεία για την κάθε μία. Ακόμα και με ένα βιαστικό ξεφύλλισμα των τριακοσίων σελίδων του βιβλίου θα συναντήσετε τόσο έργα πασίγνωστα όσο και έργα άγνωστα στο ευρύ κοινό, που θα νιώσετε ότι για καιρό έλειπαν από τη συλλογή σας.
Χαρακτηριστικά αναφέρω το περίφημο «Κογιανισκάτσι» («Koyaanisquatsi»), στο οποίο ο πρώην μοναχός Γκότφρι Ρέτζιο το 1983 έδωσε τη δική του εκδοχή πάνω στη συντελούμενη οικολογική καταστροφή του πλανήτη. Πρόκειται για μία ταινία χωρίς υπόθεση, με αδιάκοπη μινιμαλιστική μουσική και σοβαρό οικολογικό-πολιτικό μήνυμα. Η ταινία ήταν το πρώτο μέρος μίας τριλογίας που συμπληρώθηκε το 1988 και το 2002 με το «Powquatsi» και το «Naquoyquatsi» αντίστοιχα.
Το βιβλίο του Στέργιου Ηλία, νομίζω ότι είναι ένα χρήσιμο εργαλείο για κάθε μελετητή όχι μόνο του κινηματογράφου, αλλά και της ιστορίας. Ο κατάλογος των ντοκιμαντέρ είναι εξαιρετικά πλήρης και είναι χαρακτηριστικό ότι εκτείνεται από τα τέλη του 19ου αιώνα έως και το 2007, συμπεριλαμβάνοντας ταινίες όπως τη συγκλονιστική «Άβολη Αλήθεια» του Αλ Γκορ, το «Δέλτα» του Γιώργου Αυγερόπουλου, τον «Μαραντόνα» του Κουστουρίτσα, το «Sugar Town» του Κίμωνα Τσακίρη, αλλά και το «Ο τοίχος γκρεμίζεται» των αδερφών Λιμιέρ. Στο τέλος του βιβλίου υπάρχει και λίστα με τα εκατό ξένα και ελληνικά πιο αξιόλογα ντοκιμαντέρ. Νομίζω ότι αξίζει να το αναζητήσετε και να το χρησιμοποιήσετε σαν πολύτιμο οδηγό στις αναζητήσεις σας. Όπως αναφέρει και ο συγγραφέας «ο ελεύθερος χρόνος όταν δεν αξιοποιείται δημιουργικά γίνεται κενός χρόνος».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου