Η σημερινή επιλογή της στήλης έρχεται από τον ελληνικό χώρο του φανταστικού και μία από τους σημαντικότερες εκπροσώπους του, τη Βάσω Χρήστου, η οποία πρόσφατα κυκλοφόρησε τα δύο πρώτα μέρη μίας συναρπαστικής κι εμπνευσμένης τριλογίας: Τους «Λαξευτές της Παλίρροιας» και το «Λαξευμένο Δίχτυ». Η ιστορία διαδραματίζεται σε έναν κόσμο που κινείται με την ταχύτητα του αλόγου και του πλοίου και ξεκινάει όταν η μεγάλη ανοιξιάτικη παλίρροια του Ρουμπάν αποδυναμώνεται σταθερά, χωρίς να υπάρχει εξήγηση στα ουράνια σώματα. Για να σχηματίσετε άποψη, παρακάλεσα τον συγγραφέα Μιχάλη Μανωλιό («Σάρκινο Φρούτο», θα διαβάσετε περισσότερα σε μελλοντική παρουσίαση) να φιλοξενήσω όσα είχε γράψει στο περιοδικό της Αθηναϊκής Λέσχης Επιστημονικής Φαντασίας "Φανταστικά Χρονικά". Ο λόγος του ανήκει: «Λοιπόν από τους «Λαξευτές της Παλίρροιας» μόνο εγώ λείπω! Περιπέτεια και μαγεία, μάχες και μυθικά πλάσματα, ήρωες και ηρωίδες, άρχοντες και ζητιάνοι, πρίγκηπες και απόκληροι, δολοπλοκίες και ανατροπές.
Θα ξεκινήσω με τα κατά τη γνώμη μου, όχι σημαντικά, αδύνατα σημεία του: Οι πολλές σκέψεις των χαρακτήρων που αφορούν την παρούσα κατάσταση και τις μελλοντικές τους κινήσεις, μεγαλώνουν το έργο, ίσως περισσότερο απ’ ότι θα έπρεπε. Υπάρχουν φορές που δίνονται πληροφορίες οι οποίες, για έναν κάπως έμπειρο αναγνώστη, αποτελούν spoilers, έστω και κατά λίγες σελίδες. Η πλοκή δίνει ευκαιρίες για πολύ περισσότερες δυνατές συναισθηματικά σκηνές. Το αποτέλεσμα είναι έλλειψη ενδιάμεσων κορυφώσεων, ακόμα κι αυτό όμως ισχύει μέχρι τη μέση του βιβλίου. Μετά, το ενδιαφέρον αυξάνεται και γίνεται μια εύκολη αναγνωστική κατηφόρα.
Και τώρα ξεχάστε όλα τα παραπάνω, γιατί: Το γράψιμο είναι στρωτό και ξεκούραστο, και η πλοκή απλωμένη αλλά συνεπής και χωρίς τρύπες. Οι διάλογοι, είναι ώριμοι, πράγμα εξαιρετικά σημαντικό. Και η καλύτερη πλοκή πηγαίνει περίπατο αν οι χαρακτήρες και οι διάλογοι δεν την υποστηρίζουν, και η Βάσω Χρήστου ξέρει θαυμάσια να το κάνει αυτό. Ο εξαιρετικός χειρισμός ενός εντυπωσιακά μεγάλου αριθμού χαρακτήρων, καταστάσεων και sub-plots είναι χωρίς αμφιβολία το σημαντικότερο πλεονέκτημα του βιβλίου. Είναι η κυρίαρχη εντύπωση που μένει στο τέλος και ο λόγος που πραγματικά εντυπωσιάζει. Η συγγραφέας κλείνει όλα τα (πάρα πολλά!) θέματα που έχει ανοίξει στη εξέλιξη της ιστορίας της. Αυτό είναι πάρα πολύ θετικό και κάτι που δυστυχώς δεν το κάνουν πολλοί, ακόμα και καθιερωμένοι συγγραφείς σε όλα τα είδη. Τα μόνα θέματα που μένουν ανοιχτά είναι αυτά που οδηγούν στην δεύτερη συνέχεια. Στο τέλος, ο αναγνώστης, δεν έχει κενά ή απορίες αφού μένει απόλυτα ικανοποιημένος από την ολοκλήρωση του παραμυθιού. Τέλος, οι «Λαξευτές της Παλίρροιας» καταλήγουν, με έναν επιδέξιο χειρισμό της πλοκής, σε μία πολύ καλά ζυγισμένη και εντυπωσιακή κορύφωση με όλο τον ανομοιογενή τους θίασο επί σκηνής, επιβραβεύοντας με το παραπάνω τον αναγνώστη για την προσπάθεια και τον χρόνο του.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου