Δημήτρης Γκιούλος - Δι Άρλεκιν Πάροντι

Η συλλογή ιστοριών του Δημήτρη Γκιούλου "Δι άρλεκιν πάροντι" κυκλοφόρησε πριν λίγες εβδομάδες από τις εκδόσεις Χαραμάδα (εδώ η σελίδα του βιβλίου στο facebook). Όπως καταλαβαίνετε από τον τίτλο και το εξώφυλλο, ο βασικός άξονας των διηγημάτων φαίνεται να είναι η παρωδία, αλλά σε ένα δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης (κλισέ έκφραση, το ξέρω) έρχονται στην επιφάνεια θέματα κοινωνικά με έμφαση στην πολιτική.

Το Δι άρλεκιν πάροντι (και άλλες καταστάσεις...) είναι από τα πολύ καλά βιβλία που διάβασα τον τελευταίο καιρό και το προτείνω ανεπιφύλακτα είτε θέλετε να διαβάσετε κάτι στην παραλία, είτε στο λεωφορείο, είτε το απόγευμα με καφέ στο μπαλκόνι σας για να προβληματιστείτε.

"Τη βοήθησε να βγάλει το παλτό του. Της το είχε δώσει για να μην κρυώνει. Και της ζήτησε να του μιλήσει, να του πει την ιστορία της. Και αυτή του μίλησε. Για ώρες ολόκληρες του μιλούσε. Και έκλαψαν και πάλι, ξανά. Και της μίλησε κι αυτός με δάκρυα στα μάτια και της είπε πως έβγαινε κάθε απόγευμα με τον οδηγό της λιμουζίνας και την έψαχνε για ώρες ολόκληρες, ακόμα και μήνες μετά την εξαφάνισή της. Της είπε για τις αποτυχημένες προσπάθειες να την ξεχάσει και πως πια συνειδητοποίησε πως στο πρόσωπο της μέλλουσας γυναίκας του, είχε βρει μια κακοτυπία της. Και έκαναν έρωτα, και ήταν όμορφα καθώς τελείωναν μαζί για πρώτη φορά σαν ένα. Και έπειτα την πήδηξε ακόμα μία φορά.Και ένιωθαν σαν να ήταν έτσι για πάντα. Είχαν ξεχάσει τις πρότερες ζωές τους. Και τότε της το 'πε: "Δεν θα παντρευτώ!"

Νομίζω πήρατε μια ιδέα για τις προθέσεις του συγγραφέα. Για να μην σας κουράσω περισσότερο με αόριστες θεωρητικές αναλύσεις που δεν ταιριάζουν καθόλου με το πνεύμα του βιβλίου, ζήτησα από τον Δημήτρη να απαντήσει σε εννιά ερωτήσεις. Ακολουθούν όσα προέκυψαν απ' τη διαδικτυακή μας συνάντηση.

Πες μας δυο λόγια για σένα. Ποια είναι η αγαπημένη σου ταινία, ποιο ήταν το τελευταίο τραγούδι που άκουσες και τι πράγματα έχεις αυτή τη στιγμή στην τσέπη σου.
Λοιπόν είμαι αυτό που η Κα Διαμαντοπούλου και άλλοι θα χαρακτήριζαν "αιώνιος φοιτητής" στο Μαθηματικό της Πάτρας, από κει και έρα έχω δουλέψει σε πολλά αντικείμενα κατά καιρούς, ενώ σα χόμπυ έχω τη φωτογραφία (έχω κάνει και κάποιες επαγγελματικές δουλειές και πάνω σε αυτή), τον κινηματογράφο, τα ταξίδια, το διάβασμα και το γράψιμο. Δε θα σου απαντήσω ποια είναι η αγαπημένη μου ταινία-δε μπορώ να σου απαντήσω σ'αυτή την ερώτηση μιας και δεν είναι κάτι στατικό-, αλλά θα σου πω ποια ταινία είδα πρόσφατα και μου άρεσε πολύ-το super 8 του J.J.Abrahams, ένας φόρος τιμής στα παιδικά μας χρόνια..., όσο για το τελευταίο τραγούδι, είμαστε σε καιρούς εξέγερσης, αλλά ακόμα ψάχνουμε το soundtrack της-radiohead,wolf at the door...και η τσέπη μου δεν έχει τίποτα..πάντα τις αδειάζω όταν μπαίνω σπίτι!

Πόσο διαφορετική είναι μια παρωδία σε σχέση με ένα "κανονικό" βιβλίο; Προσφέρεται το είδος για να εκφράσεις μια ξεκάθαρη ιδεολογική στάση;
Μια παρωδία απλά είναι το είδωλο μιας αληθινής ιστορίας περασμένο από παραμορφωτικό καθρέπτη, πολλές φορές βέβαια μια παρωδία είναι και η ίδια η ζωή. Δεν ξέρω κατά πόσο προσφέρεται το είδος, αλλά εμένα μου βγαίνει αυθόρμητα και το θεωρώ απόλυτα εύχρηστο¨μέσο" για να περάσεις αυτά που αισθάνεσαι...

Το βιβλίο σου κάνει πολιτική; Εσύ τι μηνύματα θέλεις να περάσεις;
Δεν προσπαθεί.γράφω συνειρμικά, και μέσα από το γράψιμο μου, βλέπω και τις απόψεις μου για τον κόσμο, αλλά όχι δεν είναι κάτι σκόπιμο, απλά ίσως να μη μπορώ να γράψω αλλιώς. Πάντως σε μια εποχή που ο κοινωνικός πόλεμος διεξάγεται τόσο σφοδρά είναι αυτοκτονία για κάποιον να μην έχει διαλέξει πλευρά.

Θα ήθελες να εκνευρίσεις κάποιους με το Άρλεκιν Πάροντι;
Δε νομίζω πως όλοι είναι δυνατό να κατανοήσουν ούτε το ύφος, ούτε το χιούμορ, αλλά ούτε και τις απόψεις μου (άλλωστε δεν έγραφα για να τα εκδοθούν-απλά συνέβει), αλλά ναι, θα ήθελα κυρίως να "πειράξει" τη γενιά του Πολυτεχνίου που μας έφερε στο σημερινό χάλι, αλλά να ταρακουνήσω και λίγο τη δικιά μου γενιά η οποία δείχνει απούσα...

Μια ερώτηση που θα ήθελες να σου κάνουν; (μαζί με την απάντησή της) Αγαπημένος προορισμός διακοπών-μέχρι πρόσφατα θα σου απαντούσα Ικαρία, αλλά τώρα έχω καταλάβει πως ούτε το ταξίδι ούτε ο προορισμός δεν έχουν σημασία αν δε τα μοιράζεσαι με ανθρώπους που εκτιμάς και σε εκτιμάνε..Πάντως έχω ως όνειρο ζωής και ένα ταξίδι στη Λατινική Αμερική.

Τι βιβλία διαβάζεις; Θα ήθελες να μοιραστείς μερικές προτάσεις;
Μου αρέσει πολύ ο Χρόνης Μίσσιος, ο Σαραμάγκου, ο Χρηστίδης, ο Μπουκόφσκι και ο Κωστάκης Ανάν..μου αρέσει να διαβάζω πολιτικά αλλά και ιστορικά βιβλία, βιβλία δρόμου, αλλά τελικά αυτό που μου αρέσει-νομίζω- να διαβάζω, είναι βιβλία που αφήνουν μια γλυκόπικρη γεύση αισιοδοξίας. Ναι, δεν πρόκειται να πάνε όλα καλά, αλλά εντάξει εμείς θα το παλέψουμε, έτσι, λίγη αισιοδοξία γαμώτο!

Ζεις στην Πάτρα. Θα τη χαρακτήριζες βιβλιούπολη;
Δε νομίζω κρίνοντας από το δικό μου φιλικό περιβάλλον, αλλά και γενικά απο την αίσθηση που υπάρχει για την πόλη αν και δε μου αρέσουν οι γενικεύσεις.

Να μαντέψω ότι δεν συμπαθείς τα άρλεκιν ως είδος. Πιστεύεις ότι υπάρχουν καλά και κακά είδη λογοτεχνίας;
Υπάρχουν καλά και κακά βιβλία.Από κει και πέρα, ναι, σε κάποια ήδη-πχ Άρλεκιν, είναι δύσκολο να γραφεί κάτι αξιόλογο μιας και η ποιότητα γραφής δεν είναι ούτως ή άλλως ο στόχος του/της συγγραφέα.

Ποιοι διαβάζουν στην Ελλάδα;
Δεν είναι απαραίτητα το ποιοι διαβάζουν. Και γω διαβάζω, αλλά πιθανότατα, άλλα διαβάζω και άλλα καταλαβαίνω. Η υπάρχουν άνθρωποι που διαβάζουν και δεν μπαίνουν στη διαδικασία να επεξεργαστούν και ακόμα ακόμα να αμφισβητήσουν αυτό που διαβάζουν. Πάντως ακόμα και έτσι, είναι πολύ λίγοι οι βιβλιοφάγοι..