Επιστροφή σε αγαπημένο συγγραφέα για τη στήλη σήμερα. Ξεσκονίζοντας τα ράφια της δημοτικής βιβλιοθήκης, ανακάλυψα το «ΨΥΧ», ένα μυθιστόρημα του οποίου την ύπαρξη αγνοούσα. Το έχει γράψει ο Λένος Χρηστίδης, ο συγγραφέας τριών εκ των κορυφαίων βιβλίων της σύγχρονης αναρχομυθιστοριογραφίας: του «Bororo», του «Τυχερού Αριθμού του Δόκτορος Μπου και άλλων καλοκαιρινών παραμυθιών» και του «Λοστρέ», το οποίο το έχω παρουσιάσει παλιότερα. Φυσικά το δανείστηκα χωρίς δεύτερη σκέψη και χωρίς να τολμήσω να το ανοίξω επί τόπου, για να μην πετύχω κάποια εξωφρενικά αστεία σκηνή και ξεκαρδιστώ στα γέλια. Διάβασα το «ΨΥΧ» σε ένα βράδυ και σκέφτηκα ότι είναι η ιδανική αντιπρόταση απέναντι σε οτιδήποτε απαράδεκτο και δήθεν διαφημίζεται και προωθείται τον τελευταίο καιρό, όχι μόνο στο χώρο του βιβλίου, αλλά και γενικότερα στη ζωή μας. Ο Λένος Χρηστίδης ακολουθεί με θρησκευτική ευλάβεια το ιδιαίτερο στυλ του και γράφει όπως θα μιλούσαν οι άνθρωποι αν χρωμάτιζαν την καθημερινότητά τους με πινελιές σουρεαλισμού. Στο «ΨΥΧ», όπως συνήθως συμβαίνει και στα υπόλοιπα βιβλία του Χρηστίδη, υπάρχει ένας κεντρικός ήρωας με ανεξάντλητα αποθέματα υπομονής, που σχολιάζει με δηκτικότητα όλα όσα συμβαίνουν γύρω του και γύρω μας. Δεν έχει διαφορά αν ταξιδεύει με τρένο γεμάτο τρελούς, αν παίρνει μέρος σε στρατιωτική άσκηση, αν μπροστά στα μάτια του βυθίζεται ένα πυρηνικό υποβρύχιο ή αν ο διαιτητής δεν δώσει τρία καταφανέστατα πέναλτυ υπέρ της αγαπημένης του ομάδας. Απαθής μέσα στο μάτι του κυκλώνα θα εξακολουθεί να καπνίζει το στριφτό του τσιγάρο και να σχολιάζει με ειρωνεία και χιούμορ οτιδήποτε μπορεί να σχολιαστεί με ειρωνεία και χιούμορ.
Σύμφωνα με το οπισθόφυλλο: «Ο Απόστολος Ταυ υπηρετεί ευσυνείδητα το αρχαιότερο επάγγελμα. Είναι ντεντέκτιβ. Και κάνει ό,τι μπορεί. Αντιμετωπίζει ψυχοπαθείς δολοφόνους, συνωμοσίες κατά των νόμων της Θερμοδυναμικής, ηθικά διλήμματα, σατανικούς επιχειρηματίες, λατινικά αποφθέγματα, CD με νέους τραγουδοποιούς, μαύρα ντεκολτέ, αντισυνταγματικά μοιρογνωμόνια, διευθυντές παραγωγής, μπράβους, ξημερώματα, παγάκια και σκόνη. Και κάνει ό,τι μπορεί. Μέσα σε ύποπτες σκιές και σκοτεινά σοκάκια, πίσω από τακούνια και ξύλινα πατώματα, κάτω από το βλέμμα της πόλης. Είναι σχεδόν έκπληκτος. Και κάνει ό,τι μπορεί.»
Ακόμα κι αν δεν μπορέσετε να ακολουθήσετε την αστραπιαία εναλλαγή εικόνων και χάσετε μερικά από τα αστεία, τουλάχιστον θα θυμάστε για πάντα το κοντάρι της σκούπας που χρησιμοποιεί ο πρωταγωνιστής για να αλλάξει κανάλια στην παλιάς τεχνολογίας τηλεόρασή του. Το τηλεκοντάρ.
Το «ΨΥΧ» κυκλοφόρησε απ’ τις εκδόσεις Καστανιώτη το 2000, θα σας κρατήσει συντροφιά για μόλις 145 σελίδες και θα το διαβάσετε μονορούφι σαν ένα δυνατό, εθιστικό, αναζωογονητικό σφηνάκι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου