Πριν από μερικές εβδομάδες είχα κάνει μια ανάλογη ανάρτηση για το "Κάπου περνούσε μια φωνή" και το "Κορίτσι που σε λένε Φίνι", δύο βιβλία που έμοιαζαν σαν δύο σταγόνες νερό. Επιστρέφω με ένα ακόμα παράδειγμα λογοτεχνικής ταυτοπροσωπίας.
Ειλικρινά, δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι οι γραφίστες ενός μεγάλου εκδοτικού οίκου -ή έστω κάποιος υπεύθυνος- δεν σκέφτηκαν ότι κάπου έχουν ξαναδεί την εικόνα που βλέπετε στα αριστερά. Απ' ό,τι φαίνεται η έμπνευση που είχαν για το εξώφυλλο του "Πειρασμού" της Χαλίτ Ζιγιά Ουσακλιγκίλ (έτσι ονομάζεται, δεν είναι αστείο), ήταν να συνδυάσουν δύο όμορφα εξώφυλλα που είχαν χρησιμοποιηθεί πριν τρία χρόνια σε δύο από τα πασίγνωστα βιβλία της τετραλογίας του Λυκόφωτος. Ο Πειρασμός κυκλοφόρησε πριν λίγες ημέρες.
3 σχόλια:
to proto pou skeftika otan to eida einai... eipame oti sthn texnh den uparxei parthenogenisei alla oxi toso ftini antigrafei apeiro elaxisth h diafora ... toso eleipsei apo empneusei eixan... eleos diladi
Μα είναι πραγματικά παράξενο. Λες και περιμένουν ότι θα το αγοράσει κανείς αν δεν έχει τα γυαλιά μαζί του και το μπερδέψει στο βιβλιοπωλείο.
είναι και το μάρκετινγκ...επαναλαμβανόμενο.
copy paste και στα εξώφυλλα.
παν οι παλιές εποχές!
Δημοσίευση σχολίου