Καλημέρα, ελπίζω από την προηγούμενη συνάντησή μας να πέρασαν δύο ή τρία βιβλία από τα χέρια σας.
Στην επικαιρότητα είχαμε την περασμένη εβδομάδα την ανακοίνωση των υποψηφιοτήτων για τα βραβεία του σημαντικού περιοδικού «Διαβάζω», και πιο τρανταχτή απουσία κατά τη γνώμη μου ήταν αυτή του «Ιμαρέτ» του Γιάννη Καλπούζου, που είχε κερδίσει το Δεκέμβριο το βραβείο αναγνωστών. Υποψήφια για το βραβείο καλύτερου μυθιστορήματος είναι μεταξύ άλλων το «Κόκκινο στην Πράσινη Γραμμή» του Βασίλη Γκουρογιάννη, η «Εβραία νύφη» του Νίκου Δαββέτα, οι «Φωτιές του Ιούδα» της Ρέας Γαλανάκη, η «Επιστροφή» του Μιχάλη Μοδινού και τα «Λόγια φτερά» του Χρήστου Χωμενίδη. Από τις υπόλοιπες κατηγορίες υποψηφιοτήτων ξεχωρίζω σε αυτή των πρωτοεμφανιζόμενων συγγραφέων την Κάλλια Παπαδάκη, για το βιβλίο της «Ο ήχος του ακάλυπτου» (εκδ. Πόλις).
Είχα με ένα φίλο τις προάλλες μια συζήτηση σχετικά με τα ιστορικά μυθιστορήματα, ένα λογοτεχνικό είδος που και στους δύο μας αρέσει πολύ. Μού ζήτησε να του προτείνω μερικά και έκανα μία πρόχειρη λίστα με ορισμένα που έχω διαβάσει και μου άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις. Φυσικά στην κορυφή της λίστας βρίσκονται τα βιβλία του Στήβεν Πρέσφιλντ. Η επιτυχία και η αναγνώριση ξεκίνησαν με τις «Πύλες της Φωτιάς», ένα συγκλονιστικό μυθιστόρημα για τη σύγκρουση τριακοσίων Σπαρτιατών ενάντια στην αχανή στρατιά του Ξέρξη στο στενό των Θερμοπυλών. Η φράση του εξωφύλλου έχει μείνει χαραγμένη στη μνήμη μου, γιατί απεικονίζει με ακρίβεια το περιεχόμενο του βιβλίου: «ο Στίβεν Πρέσφιλντ δεν ήταν το 480 π.Χ. στις Θερμοπύλες, αλλά όταν τελειώσετε την ανάγνωση του βιβλίου θα νομίζετε ότι εσείς ήσασταν». Μετά τις «Πύλες της Φωτιά» ακολούθησαν κι άλλα βιβλία του ίδιου συγγραφέα (πάντα στις εκδ. Πατάκη) και ξεχωρίζω τα πολύ αξιόλογα «Τελευταία Αμαζόνα» (Αμαζόνες και Θησέας), «Ματωμένη Εκστρατεία» (εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου στο Αφγανιστάν) και το πιο πρόσφατο «Σκοτώστε τον Ρόμελ» (επιχειρήσεις των Βρετανών κομάντο στις ερήμους της Β. Αφρικής). Είναι ένας συγγραφέας που αγαπάει την ιστορία και γράφει καλά βιβλία.
Σε σχέση τώρα με το Βυζάντιο μπορείτε να δοκιμάστε την τριλογία των «Παλαιολόγων» του Γιώργου Λεονάρδου, ενώ ανώτερη θεωρώ τη γραφή του Μιχάλη Σπέγγου στο «Imperium», το οποίο αναφέρεται σε μία ασαφή περίοδο συγκρούσεων χριστιανών και μουσουλμάνων (αμφότερα από εκδ. Λιβάνη). Παρόμοια επιτυχημένη επιλογή έχει κάνει στο «Και στη μέση η Θάλασσα» ο Μεσσήνιος Νίκος Αραπάκης (εκδ. Μπατσιούλας). Ο τελευταίος επιστρέφει σε λίγες μέρες με νέο ιστορικό μυθιστόρημα, τοποθετημένο στην περίοδο της κατοχής και έχοντας πάρει μεταγραφή για τον Λιβάνη. Το αναμένουμε.
Επίσης ένα από τα καλύτερα ιστορικά μυθιστορήματα που έχω διαβάσει είναι το έπος «Ευμενίδες» του Τζόναθαν Λίτελ (εκδ. Λιβάνη), που είχαν προκαλέσει αρκετό θόρυβο πριν τρία χρόνια όταν και εκδόθηκαν στη χώρα μας. Ένας αξιωματικός των Ες-Ες αφηγείται τις εμπειρίες του από τον πόλεμο, όχι για να εξιλεωθεί ή να ζητήσει συγχώρεση, αλλά για να δικαιολογήσει τις φρικαλεότητες που διαπράχθηκαν στο όνομα της ιδεολογίας του. Αν σας αρέσει η περίοδος του δευτέρου παγκοσμίου και είστε έμπειρος αναγνώστης, έχει να σας προσφέρει πολλά- μην σας τρομάξουν οι χίλιες σελίδες του.
Ας ολοκληρώσουμε την περιήγηση μας στην ιστορία με ένα έργο, που διάβασα πρόσφατα και μπήκε κατευθείαν στη λίστα με τα αγαπημένα μου. Είναι το εξαιρετικό «Η ιστορία του Διάφανου Βασιλιά» της Ρόσα Μοντέρο, που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Άγκυρα. Η υπόθεση ξεκινάει στα βάθη του Μεσαίωνα και ανάμεσα στα σύνορα Ισπανίας και Γαλλίας, όταν οι φεουδαρχικοί πόλεμοι σαρώνουν τη φράγκικη επαρχία. Ένα δεκαπεντάχρονο κορίτσι, προκειμένου να γλυτώσει τη ζωή της μεταμφιέζεται σε αγόρι, φοράει μία πανοπλία και αποφασίζει να υποδυθεί τον ξεπεσμένο ιππότη που πουλάει το σπαθί του στον υψηλότερο πλειοδότη. Συναντά μία γυναίκα που δηλώνει μάγισσα και αφού την προσλαμβάνει ως ιπποκόμο, ξεκινούν μαζί μία περιπλάνηση που στόχο έχει το μυθικό Άβαλον. Βέβαια δεν αργούν να διαπιστώσουν ότι η σκοτεινή πραγματικότητα δεν προσφέρεται για ονειροπολήσεις, αλλά τουλάχιστον ταξιδεύουν σε άγνωστα μέρη και δραπετεύουν από το σκληρό βίο του δουλοπάροικου.
Στον ταραγμένο 12ο αιώνα, η περιπέτεια μπλέκεται με την ηθική του ισχυρού και η αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής με τους θρησκευτικούς κυκλώνες που παρασέρνουν τις ζωές των απλών χωρικών. Και ανάμεσα σε μονομαχίες, αιρέσεις, πολιτικές ανακατατάξεις και κάθε λογής κινδύνους, στις σελίδες του βιβλίου εμφανίζεται ξανά και ξανά η ιστορία του Διάφανου Βασιλιά, ένα σταθερό σημείο αναφοράς, που μαγεύει με την πολύπλοκότητα της σύλληψής του. Έξοχη αναπαράσταση εποχής, πολύ δουλεμένη η μετάφραση της Ντίνας Σιδέρη για ένα επικό παραμύθι που αξίζει μία περίοπτη θέση στα ράφια της βιβλιοθήκης σας. Στο οπισθόφυλλο λέει ότι είναι «πρωτότυπο και δυνατό, έχει δύναμη που ξεχειλίζει από βιβλία που είναι προορισμένα να γίνουν κλασικά». Λοιπόν, θα συμφωνήσω απόλυτα.
Περίπου εδώ κλείνω για σήμερα. Αυτές τις μέρες διαβάζω ένα ακόμα ιστορικό μυθιστόρημα, τους «Εκλεκτούς του Θανάτου» του Λευτέρη Σακκά (εκδ. Μπατσιούλας). Μ’ αρέσει, μάλλον θα αναζητήσω τον συγγραφέα για συνέντευξη. Νεότερα σε δεκαπέντε μέρες. Over and out.
Στην επικαιρότητα είχαμε την περασμένη εβδομάδα την ανακοίνωση των υποψηφιοτήτων για τα βραβεία του σημαντικού περιοδικού «Διαβάζω», και πιο τρανταχτή απουσία κατά τη γνώμη μου ήταν αυτή του «Ιμαρέτ» του Γιάννη Καλπούζου, που είχε κερδίσει το Δεκέμβριο το βραβείο αναγνωστών. Υποψήφια για το βραβείο καλύτερου μυθιστορήματος είναι μεταξύ άλλων το «Κόκκινο στην Πράσινη Γραμμή» του Βασίλη Γκουρογιάννη, η «Εβραία νύφη» του Νίκου Δαββέτα, οι «Φωτιές του Ιούδα» της Ρέας Γαλανάκη, η «Επιστροφή» του Μιχάλη Μοδινού και τα «Λόγια φτερά» του Χρήστου Χωμενίδη. Από τις υπόλοιπες κατηγορίες υποψηφιοτήτων ξεχωρίζω σε αυτή των πρωτοεμφανιζόμενων συγγραφέων την Κάλλια Παπαδάκη, για το βιβλίο της «Ο ήχος του ακάλυπτου» (εκδ. Πόλις).
Είχα με ένα φίλο τις προάλλες μια συζήτηση σχετικά με τα ιστορικά μυθιστορήματα, ένα λογοτεχνικό είδος που και στους δύο μας αρέσει πολύ. Μού ζήτησε να του προτείνω μερικά και έκανα μία πρόχειρη λίστα με ορισμένα που έχω διαβάσει και μου άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις. Φυσικά στην κορυφή της λίστας βρίσκονται τα βιβλία του Στήβεν Πρέσφιλντ. Η επιτυχία και η αναγνώριση ξεκίνησαν με τις «Πύλες της Φωτιάς», ένα συγκλονιστικό μυθιστόρημα για τη σύγκρουση τριακοσίων Σπαρτιατών ενάντια στην αχανή στρατιά του Ξέρξη στο στενό των Θερμοπυλών. Η φράση του εξωφύλλου έχει μείνει χαραγμένη στη μνήμη μου, γιατί απεικονίζει με ακρίβεια το περιεχόμενο του βιβλίου: «ο Στίβεν Πρέσφιλντ δεν ήταν το 480 π.Χ. στις Θερμοπύλες, αλλά όταν τελειώσετε την ανάγνωση του βιβλίου θα νομίζετε ότι εσείς ήσασταν». Μετά τις «Πύλες της Φωτιά» ακολούθησαν κι άλλα βιβλία του ίδιου συγγραφέα (πάντα στις εκδ. Πατάκη) και ξεχωρίζω τα πολύ αξιόλογα «Τελευταία Αμαζόνα» (Αμαζόνες και Θησέας), «Ματωμένη Εκστρατεία» (εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου στο Αφγανιστάν) και το πιο πρόσφατο «Σκοτώστε τον Ρόμελ» (επιχειρήσεις των Βρετανών κομάντο στις ερήμους της Β. Αφρικής). Είναι ένας συγγραφέας που αγαπάει την ιστορία και γράφει καλά βιβλία.
Σε σχέση τώρα με το Βυζάντιο μπορείτε να δοκιμάστε την τριλογία των «Παλαιολόγων» του Γιώργου Λεονάρδου, ενώ ανώτερη θεωρώ τη γραφή του Μιχάλη Σπέγγου στο «Imperium», το οποίο αναφέρεται σε μία ασαφή περίοδο συγκρούσεων χριστιανών και μουσουλμάνων (αμφότερα από εκδ. Λιβάνη). Παρόμοια επιτυχημένη επιλογή έχει κάνει στο «Και στη μέση η Θάλασσα» ο Μεσσήνιος Νίκος Αραπάκης (εκδ. Μπατσιούλας). Ο τελευταίος επιστρέφει σε λίγες μέρες με νέο ιστορικό μυθιστόρημα, τοποθετημένο στην περίοδο της κατοχής και έχοντας πάρει μεταγραφή για τον Λιβάνη. Το αναμένουμε.
Επίσης ένα από τα καλύτερα ιστορικά μυθιστορήματα που έχω διαβάσει είναι το έπος «Ευμενίδες» του Τζόναθαν Λίτελ (εκδ. Λιβάνη), που είχαν προκαλέσει αρκετό θόρυβο πριν τρία χρόνια όταν και εκδόθηκαν στη χώρα μας. Ένας αξιωματικός των Ες-Ες αφηγείται τις εμπειρίες του από τον πόλεμο, όχι για να εξιλεωθεί ή να ζητήσει συγχώρεση, αλλά για να δικαιολογήσει τις φρικαλεότητες που διαπράχθηκαν στο όνομα της ιδεολογίας του. Αν σας αρέσει η περίοδος του δευτέρου παγκοσμίου και είστε έμπειρος αναγνώστης, έχει να σας προσφέρει πολλά- μην σας τρομάξουν οι χίλιες σελίδες του.
Ας ολοκληρώσουμε την περιήγηση μας στην ιστορία με ένα έργο, που διάβασα πρόσφατα και μπήκε κατευθείαν στη λίστα με τα αγαπημένα μου. Είναι το εξαιρετικό «Η ιστορία του Διάφανου Βασιλιά» της Ρόσα Μοντέρο, που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Άγκυρα. Η υπόθεση ξεκινάει στα βάθη του Μεσαίωνα και ανάμεσα στα σύνορα Ισπανίας και Γαλλίας, όταν οι φεουδαρχικοί πόλεμοι σαρώνουν τη φράγκικη επαρχία. Ένα δεκαπεντάχρονο κορίτσι, προκειμένου να γλυτώσει τη ζωή της μεταμφιέζεται σε αγόρι, φοράει μία πανοπλία και αποφασίζει να υποδυθεί τον ξεπεσμένο ιππότη που πουλάει το σπαθί του στον υψηλότερο πλειοδότη. Συναντά μία γυναίκα που δηλώνει μάγισσα και αφού την προσλαμβάνει ως ιπποκόμο, ξεκινούν μαζί μία περιπλάνηση που στόχο έχει το μυθικό Άβαλον. Βέβαια δεν αργούν να διαπιστώσουν ότι η σκοτεινή πραγματικότητα δεν προσφέρεται για ονειροπολήσεις, αλλά τουλάχιστον ταξιδεύουν σε άγνωστα μέρη και δραπετεύουν από το σκληρό βίο του δουλοπάροικου.
Στον ταραγμένο 12ο αιώνα, η περιπέτεια μπλέκεται με την ηθική του ισχυρού και η αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής με τους θρησκευτικούς κυκλώνες που παρασέρνουν τις ζωές των απλών χωρικών. Και ανάμεσα σε μονομαχίες, αιρέσεις, πολιτικές ανακατατάξεις και κάθε λογής κινδύνους, στις σελίδες του βιβλίου εμφανίζεται ξανά και ξανά η ιστορία του Διάφανου Βασιλιά, ένα σταθερό σημείο αναφοράς, που μαγεύει με την πολύπλοκότητα της σύλληψής του. Έξοχη αναπαράσταση εποχής, πολύ δουλεμένη η μετάφραση της Ντίνας Σιδέρη για ένα επικό παραμύθι που αξίζει μία περίοπτη θέση στα ράφια της βιβλιοθήκης σας. Στο οπισθόφυλλο λέει ότι είναι «πρωτότυπο και δυνατό, έχει δύναμη που ξεχειλίζει από βιβλία που είναι προορισμένα να γίνουν κλασικά». Λοιπόν, θα συμφωνήσω απόλυτα.
Περίπου εδώ κλείνω για σήμερα. Αυτές τις μέρες διαβάζω ένα ακόμα ιστορικό μυθιστόρημα, τους «Εκλεκτούς του Θανάτου» του Λευτέρη Σακκά (εκδ. Μπατσιούλας). Μ’ αρέσει, μάλλον θα αναζητήσω τον συγγραφέα για συνέντευξη. Νεότερα σε δεκαπέντε μέρες. Over and out.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου